Diamond Dawn

Η εποχή που το aor μεσουρανούσε στα ραδιόφωνα και στην μουσική επικαιρότητα έχει περάσει προ πολλού. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει διόλου την «παραγωγή» νέων συγκροτημάτων που ασπάζονται τις αρχές του συγκεκριμένου ιδιώματος, με άτυπη πρωταθλήτρια στο συγκεκριμένο «σπορ» τη Σουηδία. Οι μελωδικές rock κυκλοφορίες είναι κάθε χρόνο κάτι παραπάνω από αρκετές από σχήματα με βάση τη συγκεκριμένη σκανδιναβική χώρα, κάτι που δεν συνεπάγεται φυσικά πως η ποσότητα ισοδυναμεί με την ποιότητα.

Μία από αυτές τις παραπάνω μπάντες είναι οι Diamond Dawn. Οι Σουηδοί υπάρχουν απ' το 2011 και με το κομμάτι τους "Standing As One" (το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο "Overdrive") τράβηξαν την προσοχή αρκετών δισκογραφικών, με την Frontiers τελικά να τους προσθέτει στο δυναμικό της. Αυτή ανέλαβε και το promotion τους, διαφημίζοντας τους ως το next big thing στον μελωδικό χώρο, με μια μοντέρνα προσέγγιση στον κλασικό aor ήχο. Μένει βέβαια αυτά να αποδειχθούν και στην πράξη. Η πρώτη επαφή με το "Overdrive" έγινε με το single "Take Me Higher", το οποίο άφησε αρκετά θετικές εντυπώσεις, αλλά οι ομοιότητες με τους συμπατριώτες τους, H.E.A.T. ήταν -είναι η αλήθεια- ιδιαίτερα αισθητές. Όπως και να 'χει δεν θα δικαιολογούνταν κάποιος να τους ξεγράψει απ’ αυτό το στοιχείο και μόνο, χωρίς να ακούσει συνολικά τι έχουν να προσφέρουν. Τι είναι αυτό, λοιπόν;

Με μια απάντηση: τίποτα το καινούργιο. Υπάρχουν κάμποσες συνθέσεις εδώ για οποιονδήποτε οπαδό του melodic rock ήχου, με ωραία ρεφρενάκια και μερικές καλές μελωδίες, αλλά μέχρι εκεί. Τόσο η παραγωγή όσο και οι ίδιες οι συνθέσεις στερούνται κάποιου αξιόλογου δυναμισμού. Ο ήχος του υλικού μοιάζει να «κρύβεται», καθώς η μουσική πίσω απ' τη φωνή του Alexander Strandell (η οποία φέρνει στο μυαλό εκείνη του Danny Vaughn των Tyketto) μοιάζει τις περισσότερες φορές «διακοσμητική».

Αυτό, σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση, έχει ως αποτέλεσμα να αδικούνται κάποια κομμάτια, καθώς δεν στερούνται ποιότητας αλλά υποφέρουν από μια ελλιπή προσέγγιση. Επίσης, η απουσία κάποιου πρωτότυπου ή φρέσκου στοιχείου στον ήχο, στη σύνθεση και στην απόδοσή των μουσικών στο στούντιο, καθιστά τις προαναφερθέντες δυο καλές στιγμές, αλλά και τα επίσης συμπαθητικά "Turn It Up", "Indestructible", "The Hunter" και "Into Overdrive", ανίκανα να παρουσιάσουν ένα συγκρότημα με στιβαρή προσωπικότητα.

Έτσι, το ντεμπούτο των Diamond Dawn θεωρώ πως κρίνεται τελικά κατώτερο των περιστάσεων. Βέβαια, σε αυτό φταίνε και οι ίδιες οι περιστάσεις, καθώς το "Overdrive", εάν δεν είχε να ανταπεξέλθει στα τοποθετημένα από το promotion του υψηλά standard, τότε θα αποτελούσε μια μέτρια εκπληξούλα και όχι μια -μικρή- απογοήτευση.