Crematory

«...Καθισμένη στην βελούδινη πορφυρή πολυθρόνα της, έριξε μια φευγαλέα ματιά έξω από το νοτισμένο παραθυρόφυλλο του ασφυκτικού πύργου της, προσπαθώντας να ανασυντάξει τις σκέψεις της που τριγυρνούσαν εκεί έξω, ανασκουμπώνοντας για ακόμη μια φορά το βασανισμένο της μυαλό που, και αυτή τη νύχτα, την τυραννούσε. Ξάφνου, ένας παράξενος και υπόκωφος βόμβος την ανάγκασε να ανατιναχτεί με μιας, λες και την είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα, λες και κάτι τη συγκλόνισε συθέμελα. Ήξερε όμως πως δεν είχε περιθώρια διαφυγής, πως θα έπρεπε να μείνει για πάντα στο σκοτεινό της καταφύγιο, κάτω από το τριζάτο δρύινο ταβάνι του μισητού της πύργου...».

Συναισθήματα σκοτεινά και απόκρημνα, μυστηριακή ατμόσφαιρα βγαλμένη από μια άλλη εποχή και ομιχλώδη αρώματα αναδυόμενα από κορσέδες καθωσπρέπει κυριών είναι μερικά από τα συμπτώματα που πλήττουν το είναι και την προσωπικότητά μου στο άκουσμα κάθε νέας κυκλοφορίας των Γερμανών gothic metallers Crematory και αυτό χάρη στην ικανότητά τους να δίνουν απλόχερα στο κοινό αυτό ακριβώς που χρειάζεται - τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Βέβαια, η φειδώ δεν εκτιμάται πάντα και αρκετές φορές κινδύνευσαν να χαρακτηριστούν «λίγοι» ή ακόμη και μιμητές πολλών επιτυχημένων καλλιτεχνών του είδους τους που άνθισαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, όπως οι Paradise Lost και οι Lake Of Tears, μόνο που ετούτοι εδώ για μένα είναι μια διαφορετική ιστορία: είναι μια κατηγορία μόνοι τους.

Πλήκτρα, βιολιά, dragonian και καθαρά φωνητικά, riffοειδή περάσματα και ορχηστρικά μέρη, όπου χρειάζονται, είναι μερικά από τα στοιχεία που επιστρατεύουν κάθε φορά για να αναδείξουν το σκοπό της δημιουργίας, το λόγο της έμπνευσης. Είναι κάτι που κάνουν χρόνια τώρα και (ευτυχώς για μας) συνεχίζουν και το κάνουν με την ίδια αξιοπρέπεια και χωρίς εκπτώσεις. Αστειευόμενη, θα μπορούσα να πω πως οι σταθερές αξίες στη ζωή μας μεγαλώνοντας, μένουν πολύ λίγες: δυο φίλοι, μια σοκολάτα αμυγδάλου και οι Crematory. Αν τώρα περιμένετε να ακούσετε κάτι διαφορετικό στο "Pray", μάλλον εί(μα)στε εξ' ορισμού εκτός θέματος.

Η νέα τους δουλειά, με το προσεγμένο εξώφυλλο μιας ξανθομαλλούσας να δηλώνει την ανάγκη της προσευχής (θεοποιώντας την, τρόπο τεινά, με το φωτεινό λευκό φως ολόγυρά της), αποτελείται από 10 κομμάτια που κυμαίνονται στο στιλ που τους έχουμε συνηθίσει: gothίζον metal, με σκοτεινά φωνητικά σε απόλυτη ισορροπία με τα «καθαρά», διακριτικές κιθάρες που επιβάλλονται όταν χρειάζεται και ηχοθάλασσα μυστικιστικών πλήκτρων. Ίσως να μη σας μείνει κάτι απ' όλα αυτά με την πρώτη ακρόαση, με την πρώτη ευκαιρία όμως θα το αναζητήσετε για να πάρει μια θέση στο στερεοφωνικό σας, κι αυτό γιατί, παρά την ομοιότητα (για κάποιους) των κομματιών, δεν είναι διόλου κουραστικό - αντίθετα, πολύ, πολύ ευχάριστο. Προσωπικά, ξεχώρισα το εναρκτήριο "When Darkness Fall", γιατί μου πέρασε το «νόημα» από την αρχή, και το "Burning Bridges", γιατί στοιχηματίζω πως ο Holmes θα 'χει λυσσάξει που δεν ερμήνευσε ένα τέτοιο άσμα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι άνεμοι που θα πνεύσουν μαίνονται ακόμη δυσκολότεροι. "Say Goodbye" μας σιγοτραγουδούν στο κλείσιμο του cd (η συγκεκριμένη μελωδία με έχει στοιχειώσει) και μη θέλοντας να γίνουμε δυσοίωνοι Προφήτες, οι Crematory δίνουν το έναυσμα για τη Σωτηρία μας: ηθική, πνευματική και ψυχική. Προσευχηθείτε Άπιστοι, πριν να είναι αργά!