Crackjaw

Βλέποντας στο εξώφυλλο την Elizabeth Taylor να μου χαρίζει τέσσερα κόκκινα τριαντάφυλλα και στο κούτελο της να υπάρχει η επιγραφή "Why Not?", έπραξα αναλόγως κι άνοιξα το cd player: Ας το ακούσουμε κι αυτό, γιατί όχι, έτσι κι αλλιώς από σπόντα έφτασε στα χέρια μου, άσε που θα γλυτώσω και κανα συνάδελφο (Αντώνη, Αντώνη είσαι εδώ;) από λίγη δουλειά.

Μετά το τέλος της πρώτης ακρόασης δεν ήθελα επουδενί να το ξανακούσω, δε μου έκατσε καθόλου καλά, ιδίως τα φωνητικά, αλλά κάτι με τσίγκλαγε να το ξαναβάλω κι έτσι οι hardcorάδες Crackjaw δεν πήραν την άγουσα προς τα αποδυτήρια, αλλά μία δεύτερη ευκαιρία που αποδείχθηκε και καθοριστική. Τα χαλαρά popοειδή φωνητικά εξακολούθησαν να με βασανίζουν αλλά κάτι brutal αναλαμπές σε τέσσερα-πέντε κομμάτια το έφεραν κάπως στα ίσια του. Κομμάτια που είναι περιτριγυρισμένα από μία προοδευτική / τεχνική ατμόσφαιρα κι έφεραν στο αυτί μου τους Coheed & Cambria και τους Rush.

Το κακό είναι ότι ο δίσκος στο σύνολο του είναι ανομοιογενής, αν και υπάρχουν αρκετά καλές ιδέες, οι μέτριες στιγμές παραείναι μέτριες και φαίνεται κάπου να έχει χαθεί ο προσανατολισμός της μπάντας. Τα "Spirit Week", "The Sequel To I'm Sorry", "Spent Time Milkshaken", "Eric Decision", "Without A Scream" (κομματάρα) και "Out Like Vinyl" είναι οι καλύτερες και πιο άγριες στιγμές τους. Το αν είναι κι αρκετές για σας, θα το δείξει μόνο η ακρόαση. Progressive emo / hardcore; Why not...