Cory Branan

Άλλος ένας φολκίζων δίσκος που μπήκε κατευθείαν στην καρδιά μου. Ο Cory Branan είναι από το Memphis, βλάχαρος με τα όλα του, αλλά εξαιρετικός τραγουδοποιός και ακόμα καλύτερος περφόρμερ.

Για τα γενικώς απλά δεδομένα της φολκ σκηνής, οι δομές των κομματιών του Βranan φαντάζουν κάπως πιο περίπλοκες από το αναμενόμενο, κυρίως λόγω του ιδιαίτερου timing που έχουν κάποια από αυτά. Μιλάμε για έναν καλλιτεχνή που, κυρίως επειδή δεν το αντέχει το μπάτζετ του να περιοδεύει με φουλ μπάντα, νιώθει πιο κοντά πλέον στην ακουστική του κιθάρα παρόλο που οι συνθέσεις του είναι εμφανώς φτιαγμένες για πιο πολυσύνθετα σχήματα, και έτσι αναγκάζεται να προσαρμόσει το παίξιμό του ανάλογα, για να μην αναλώνεται σε απλά και συνηθισμένο ακόρντα, όπως φαίνεται σε ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών του.

Το "Mutt" όμως είναι δίσκος όνομα και πράμα. Πραγματικός κοπρίτης. Ενώ φαίνεται να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να χωρέσει κάτω από μία γενικότερη φολκ ταμπέλα, πολλά κομμάτια ξεφεύγουν τελείως και φτάνουν σε τελείως rock άκρες ή ακόμα και σε όπως λέγεται κάποιο κομμάτι που είναι εξ' ολοκλήρου παιγμένο με άρπα ("There There, Little Heartbreaker"). Αυτό όμως που είναι το ατού του Branan είναι η ικανότητά του να λέει ιστορίες. Κάθε κομμάτι και διήγημα, με στίχους ξυράφι και φοβερή εικονοπλασία. Η στιχουργική του δεινότητα γίνεται ακόμα πιο εμφανής όταν παρατηρήσεις το χιούμορ του, τις περισσότερες φορές αυτο-αποδοκιμαστικό, που τρυπώνει εδώ και εκεί στα κομμάτια του, όπως στο "The Corner" για παράδειγμα, που είναι μία μπαλάντα για την ανύπαρκτη καριέρα του.

Εξαίσιες στιγμές πολλές. Μία θα εντοπίσει κάποιος στο εξαιρετικό "Survivor Blues", το οποίο υπάρχει μάλιστα σε δύο εκτελέσεις στον δίσκο, μία rockίζουσα και μία τελείως stripped-down ακουστική. Η ιστορία πίσω από το κομμάτι καταπληκτική, όπως και οι μεμονομένες στιχουργικές στιγμές του κομματιού που μιλάει για την ιστορία δύο ανθρώπων οι οποίοι όμως έχουν και οι δύο φαντασματάρες από το παρελθόν να τους κυνηγάνε. Άλλο παρόμοιο highlight συναντάει κανείς στο "Yesterday (Circa Summer 80 Somethin)", ίσως το πιο feel-good κομμάτι του δίσκου, κουβαλώντας αύρα από John Mellencamp, και μία ιστορία από το παρελθόν του Branan, τότε που ήξερε μία δεσποινίδα που έβαζε ένα συγκεκριμένο λουλούδι σ' εκείνο το πονηρό συρταράκι του κομοδίνου με τα ιδιαίτερά της, και κάθε άνοιξη που το πετύχαινε στο δρόμο του λύγιζαν τα γόνατα.

Προσωπικό αγαπήμενο, το κομμάτι "Hold Me Down". Αυτά τα βιολιά σε συνδυασμό με την μπαρουτοκαπνισμένη φωνή του Branan δένουν τόσο αφύσικα φοβερά που δεν γίνεται να μη το βάζεις στο repeat, παρά την γενικότερη μίζερη ατμόσφαιρα που αποπνέει. Άσε που είναι και αγαπημένο της μάνας μου, που όλοι ξέρουμε πως σημαίνει instant χιτάκι.

Ο Branan λοιπόν έχει καταφέρει να παρουσιάσει μία φοβερή δουλειά που ενώ φαίνεται να μη ρέει και να είναι ομοιογενές μουσικά, εκείνο από το οποίο πιάνεσαι είναι το γενικότερο συναίσθημα της αποτυχίας , του «πάλαι πότε» και της γενικότερης αποδοκιμασίας που συνηθίζει να λαμβάνει ένας κοπρίτης. Εμείς όμως είμαστε όλοι μπάσταρδοι, και ο Cory είναι ένας από μας, και οι ιστορίες του δικές μας. Να ακουστεί.