ColdWorld

O Γερμανός Georg Borner φτιάχνει αυτό το μοντέρνο, ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό black metal των ημερών μας. Όσοι έχουν ψαχτεί με το είδος και έχουν συμπάθεια στο καταθλιπτικό τούτο παρακλάδι σίγουρα θα είχαν ακούσει το ντεμπούτο του "Melancholie²", πριν αρκετά χρόνια. Ο νέος δίσκος διατηρεί πιο σκοτεινές σταθερές και εντυπωσιάζει σε πολλά σημεία φέρνοντας πιο νέες ιδέες και μερικά πιο παρανοϊκά περάσματα σε έγχορδα και φωνές.

Από το εξώφυλλο και διαβάζοντας το όνομα της μπάντας ξέρεις ότι θα ακούσεις κάτι σε black metal. Κοιτώντας την κοπέλα στην εικόνα διαπιστώνεις ότι αυτό που θα ακούσεις θα είναι και κάπως στενάχωρο. Ε, διαβάζοντας και τον τίτλο, αντιλαμβάνεσαι και πόσο κρύα και σκοτεινή θα είναι η ατμόσφαιρα. Κιθάρες, ατμόσφαιρα, φωνητικά, ένταση, βάθος, βάρος και συναίσθημα είναι όντως δυνατά, λοιπόν. Η περισσότερη δουλειά έχει γίνει στις μελωδίες, ίσως πιο πολύ και από τα riff, με πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Αν το συγκρίνουμε με το προηγούμενο, νομίζω αυτό που αξίζει να αναφέρουμε είναι ότι εδώ ακούγονται πολλά shoegaze σημεία που κάνουν τη διαφορά. Ο ήχος, δηλαδή, κρατάει αυτήν τη μοντέρνα αισθητική και γεμίζει με θόρυβο.

Το πρώτο κομμάτι "Scars" έχει τα πάντα. Είναι η καλύτερη εισαγωγή. Ταχύτητα, ατμόσφαιρα, ουρλιαχτά, καθαρά φωνητικά, blastbeats και μελωδίες. Το "Void", μετά, δείχνει τις αλλαγές της μπάντας προς το πιο φρέσκο. Αν και τραχύ και αρκετά θορυβώδες, έχει όλη την απαιτούμενη μελαγχολία και ατμόσφαιρα. Στο "Womb Of Emptiness" βρίσκουμε το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι του δίσκου. Δεν διαφέρει από τα προηγούμενα, απλά είναι πιο γεμάτο και αρκετά πιο τραχύ. Βγάζει έναν τρόμο και μια κρυάδα. Το επόμενο του "Autumn Shades" μου θυμίζει αρκετά Alcest, στο πιο μέτριο. Έχει κάτι πιο ήρεμο και χαλαρό στις κιθάρες και τα φωνητικά. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα αδιάφορο μελωδικό shoegaze κομμάτι. Η δυάδα του τέλους, "Climax Οf Sorrow" και "Nightfall", μετά το ακουστικό "The Wind Αnd Τhe Leaves", είναι όλη η δύναμη, η ένταση και η μαυρίλα τούτου του δίσκου. Εκεί είναι που βαραίνουν λίγο περισσότερο και οι κιθάρες αλλά και η όλη ατμόσφαιρα. Αρκετά σάπια φωνητικά σε ένα περιβάλλον γεμάτο θόρυβο και βρωμιά. Στο τελευταίο "Escape II" δεν θα αναφερθώ καν μιας και δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον. Είναι ένας συνεχόμενος θόρυβος από κιθάρες, χωρίς σωστές μελωδίες, καμία ατμόσφαιρα και ανύπαρκτα φωνητικά.

Ο δίσκος σαν σύνολο μπορεί να ικανοποιήσει αρκετά, έως πολύ, τους φίλους του μοντέρνου και ατμοσφαιρικού black metal που έχει κλέψει λίγο από τις ιδέες του shoegaze και του post-rock. Σίγουρα δεν είναι κάτι μοναδικό και εξαιρετικό, αλλά δεν πάσχει σε πολλά σημεία. Αν δεν έκανε μερικές κοιλιές και είχε λίγο περισσότερο βάρος στις κιθάρες, μπορεί να μιλάγαμε για έναν από τους καλύτερους φετινούς του είδους στο χώρο. Δώστε του μια ευκαιρία.