Ως γνήσιο τέκνο των '80s, μεγάλωσε με Sega Master System, κάρτες «Σούπερ Ατού», Μπλεκ και φλιπεράκια. Στις αρχές των '90s μια κασέτα με το "Black Album" έπεσε στα χέρια του και του άλλαξε για πάντα...

Civil War
The Killer Angels
Despotz (2013)
Από τον Κώστα Πολύζο, 12/06/2013
«Μέτρια προσπάθεια σε έναν ήδη κορεσμένο χώρο»
Το 2012 οι κιθαρίστες Oscar Montelius και Rikard Sunden παρέα με τον drummer Daniel Mullback άφησαν τους Sabaton, αλλά όχι για να αποσυρθούν από τα μουσικά δρώμενα. Αφού προσέγγισαν τον τραγουδιστή των Astral Doors, Nils Patrick Johansson, δημιούργησαν τους Civil War και λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους ομώνυμου EP, ήρθε η ώρα να μας παρουσιάσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη προσπάθεια υπό τον τίτλο "The Killer Angels".
Τόσο το εξώφυλλο όσο και οι στίχοι αναφέρονται στον αμερικάνικο εμφύλιο, ο τίτλος δε, είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Michael Shaara σχετικά με την μάχη του Gettysburg. Μουσικά τώρα κινούνται στο γερμανοτραφές power με σημεία αναφοράς μπάντες όπως οι Gamma Ray και Edguy.
Ο δίσκος απαρτίζεται από ρυθμικές mid tempo με επιμέρους ξεσπάσματα κατά κύριο λόγο συνθέσεις, πολυφωνικά refrain και μελωδικά lead. Η μουσική προσέγγιση είναι απόλυτα προβλέψιμη και δεν ξεφεύγει από τα στερεότυπα του συγκεκριμένου ήχου. Ο ακροατής δύσκολα θα βρει σημεία που ξεχωρίζουν καθώς αυτό που παίζουν οι Civil War το έχουμε ακούσει κατά κόρον τα προηγούμενα χρόνια και η συνθετική μετριότητα του "The Killer Angels" δεν μπορεί να το κάνει να ξεχωρίσει σε έναν ήδη κορεσμένο χώρο.
Είναι από τους δίσκους που είναι τόσο επίπεδοι που μετά το πέρας κάποιον ακροάσεων δεν σου έχει μείνει κάποια μελωδία ή κάποιο σημείο (για ολόκληρο τραγούδι δεν το συζητάω καν) που θα ήθελες να ξανακούσεις. Κακό δεν το λες, αλλά μέτριο είναι και παραείναι.
Τόσο το εξώφυλλο όσο και οι στίχοι αναφέρονται στον αμερικάνικο εμφύλιο, ο τίτλος δε, είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Michael Shaara σχετικά με την μάχη του Gettysburg. Μουσικά τώρα κινούνται στο γερμανοτραφές power με σημεία αναφοράς μπάντες όπως οι Gamma Ray και Edguy.
Ο δίσκος απαρτίζεται από ρυθμικές mid tempo με επιμέρους ξεσπάσματα κατά κύριο λόγο συνθέσεις, πολυφωνικά refrain και μελωδικά lead. Η μουσική προσέγγιση είναι απόλυτα προβλέψιμη και δεν ξεφεύγει από τα στερεότυπα του συγκεκριμένου ήχου. Ο ακροατής δύσκολα θα βρει σημεία που ξεχωρίζουν καθώς αυτό που παίζουν οι Civil War το έχουμε ακούσει κατά κόρον τα προηγούμενα χρόνια και η συνθετική μετριότητα του "The Killer Angels" δεν μπορεί να το κάνει να ξεχωρίσει σε έναν ήδη κορεσμένο χώρο.
Είναι από τους δίσκους που είναι τόσο επίπεδοι που μετά το πέρας κάποιον ακροάσεων δεν σου έχει μείνει κάποια μελωδία ή κάποιο σημείο (για ολόκληρο τραγούδι δεν το συζητάω καν) που θα ήθελες να ξανακούσεις. Κακό δεν το λες, αλλά μέτριο είναι και παραείναι.