Challenger

Έχω την αίσθηση, για να μην πω σχεδόν βεβαιότητα, ότι έχω ακούσει ελάχιστες heavy metal μπάντες από τη Σλοβενία, γιατί ναι από τη Σλοβενία έρχονται οι Challenger, και ναι παίζουν heavy metal. Ατόφιο, ατσάλινο και διαχρονικό. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους μετά από μια πλάκα, ένα στοίχημα ανάμεσα στους Jakob Rejec (φωνή και κιθάρα) και Urban Železnik (κιθάρα) που οδήγησε στο σχηματισμό της πρώτης μορφής της μπάντας το 2016 και μετά από αρκετές αλλαγές, στη σύνθεση και όχι μόνο, τους έφερε σήμερα να κυκλοφορούν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο.

Το "Force Of Nature" κινείται σε αυθεντικούς και ξεκάθαρους δρόμους, από το εναρκτήριο "Imperial Madness" ακούς τις επιρροές από Riot, Tank και Iron Maiden. Σαφή κιθαριστικά ριφ που έχουν τα ηνία στη μουσική και μια φωνή που σε πρώτη φάση μπερδεύει, αλλά τελικά όταν τη συνηθίσεις νομίζω ότι κερδίζει τις εντυπώσεις και προσθέτει πόντους με την εκφραστικότητα και τη θεατρικότητα που τη διακρίνει. Τα lead είναι πολύ μελωδικά και ανεβάζουν τα κομμάτια, όπως και τα σόλο που όμως περίμενα να έχουν περισσότερο χώρο. Το "Under The Skin" εμφανίζει και black φωνητικά που έρχονται από το πουθενά και λίγο μπερδεύουν το κομμάτι, αλλά ίσως αυτό - το λίγο μπέρδεμα - να μην είναι και τόσο κακό σε έναν κατά τα άλλα απόλυτα ευθύ δίσκο. Αυτό που για μένα είναι το αδύναμο στοιχείο όμως γίνεται ήδη εμφανές από το δεύτερο κομμάτι, και είναι οι μπασογραμμές. Λείπει χαρακτηριστικά η αυτόνομη ύπαρξη του μπάσου που ακολουθεί πάνω στις κιθάρες χωρίς να αποκτά σχεδον ποτέ δικη του ζωή, παρά το ότι είναι μάλιστα πολύ μπροστά στη μίξη. Προσπερνώντας αυτό το παράπονο όμως, το songwriting είναι σε πολύ καλό επίπεδο και έτσι το αποτέλεσμα έχει σαφώς θετικό πρόσημο. Το "Exhausted Earth" είναι σίγουρα το κομμάτι που θα ξεχωρίσω στο δίσκο, μου έφερε λίγο στο μυαλό τη λυρικότητα του "Bloodstreets" και αυτό μόνο ως πολύ θετικό σχόλιο μπορεί να γραφτεί. Το δεύτερο που θα επιλέξω να σημειώσω στα καλύτερα είναι το ομώνυμο "Force Of Nature", που έρχεται λίγο πιο κοντά στο σημερινό heavy metal και μπάντες όπως οι Wytch Hazel. Όσο προχωράει ο δίσκος ξεδιπλώνονται και άλλες επιρροές, όπως οι φοβεροί και τρομεροί Hell που αφήνουν λίγη από τη θεατρικότητα τους στον Jakob, ενώ προς το τέλος γίνεται πολύ έντονη και η παρουσία των Mercyful Fate. Το κλείσιμο του δίσκου με το "The Final Epoch" είναι ποτισμένο με την αύρα και την ατμόσφαιρα του βασιλιά αλλά σε ένα πιο βρετανικό ‘80s πλαίσιο.

Οι Challenger δεν ήρθαν για να αλλάξουν τον κόσμο του metal, το ακριβώς αντίθετο μάλλον θα έλεγα, είναι εδώ για να δηλώσουν με εμφατικό τρόπο την αγάπη τους για τις πιο ένδοξες από τις μέρες της σκληρής μουσικής και το κάνουν αρκετά καλά. Άποψη μου είναι ότι σε τέτοια γκρούπ η εδραίωση έρχεται, αν είναι να έρθει, κυρίως πάνω στο σανίδι. Εκεί είναι λοιπόν που θα μετρηθούν κι ελπίζω τελικά να βγουν θριαμβευτές.