Ως γνήσιο τέκνο των '80s, μεγάλωσε με Sega Master System, κάρτες «Σούπερ Ατού», Μπλεκ και φλιπεράκια. Στις αρχές των '90s μια κασέτα με το "Black Album" έπεσε στα χέρια του και του άλλαξε για πάντα...
Έχει γίνει ξανά μόδα το glam rock ή είναι η ιδέα μου; Είναι τυχαίο που οι Black 'N Blue προσπαθούν να κυκλοφορήσουν το "Hell Yeah" από το 2003 και τελικά αυτό να κυκλοφορεί 8 χρόνια αργότερα, υπό τη σκέπη της Frontiers Records, η οποία ασχολείται με αυτό τον ήχο και γενικότερα με το μελωδικό rock; Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση μου μάθανε στο σχολείο και δε θα διαφωνήσω.
Οι νέα δουλειά των Black 'N Blue σε καμία των περιπτώσεων δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πιο αναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς, καθώς ποτέ δεν ήταν η μπάντα με την τεράστια επιτυχία, που για τον χ ή ψ λόγο διαλύθηκε και μετά από χρόνια τα ιδρυτικά μέλη της αποφάσισαν να επανασυνδεθούν για να ικανοποιήσουν τα εκατομμύρια των οπαδών τους (και τις τσέπες τους). Το αντίθετο μάλιστα. Απλά υπήρξαν ένα συγκρότημα που έκανε μια σχετική επιτυχία με το ντεμπούτο άλμπουμ του και στη συνέχεια κινήθηκε σε ρηχά νερά, μέχρι που το διάλυσε το μαγαζί. Οπότε σκέφτομαι, ποιές οι πιθανότητες να ακούσουμε κάτι της προκοπής;
Ευτυχώς το "Hell Yeah" έρχεται να με διαψεύσει πανηγυρικά, καθώς πρόκειται για μια αρκετά αξιόλογη κυκλοφορία στο είδος της. Καλοπαιγμένο hard rock της σχολής των '80s, με φωνακλάδικα refrain, αρκετή μελωδία και τσαμπουκά, με τον Jaime St James να «τα λέει» καλά πίσω από το μικρόφωνο, ενώ ο Shawn Sonnenschein αντικαθιστά επάξια το κενό του Tommy Thayer, ο οποίος από το 2002 έχει αντικαταστήσει τον Ace Frehley στους Kiss.
Πρόκειται για ένα ομοιογενές σύνολο τραγουδιών, που αποτελούν σίγουρες επιτυχίες σε οποιοδήποτε πάρτι κι αν ακουστούν και που θα κουνήσουν και τον πιο συντηρητικό ακροατή. Εντάξει, προς το τέλος ίσως οι συνθέσεις δίνουν την εντύπωση της κάποιας προχειρότητας, προκειμένου να συμπληρωθεί η απαιτούμενη διάρκεια, αλλά τα "Monkey", "Hail Hail", "Fools Bleed" και "Angry Son Of A Bitch" ανεβάζουν κατά πολύ το επίπεδο του δίσκου.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν πέφτουν στην αντίληψη μου δισκάκια τα οποία, χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο, με ικανοποιούν. Σαν τέτοιο πρέπει να λογίζεται και το "Hell Yeah", οπότε οι οπαδοί του είδους καλό θα είναι να μη λυπηθούν τα λεφτά τους και να επενδύσουν αν το συναντήσουν σε λογική τιμή σε κάποιο δισκάδικο. Δε θα σας συνταράξει, αλλά θα περάσετε καλά ακούγοντας το και σίγουρα δε θα το ξεχάσετε σε κάποιο ράφι να μαζεύει σκόνη.
Οι νέα δουλειά των Black 'N Blue σε καμία των περιπτώσεων δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πιο αναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς, καθώς ποτέ δεν ήταν η μπάντα με την τεράστια επιτυχία, που για τον χ ή ψ λόγο διαλύθηκε και μετά από χρόνια τα ιδρυτικά μέλη της αποφάσισαν να επανασυνδεθούν για να ικανοποιήσουν τα εκατομμύρια των οπαδών τους (και τις τσέπες τους). Το αντίθετο μάλιστα. Απλά υπήρξαν ένα συγκρότημα που έκανε μια σχετική επιτυχία με το ντεμπούτο άλμπουμ του και στη συνέχεια κινήθηκε σε ρηχά νερά, μέχρι που το διάλυσε το μαγαζί. Οπότε σκέφτομαι, ποιές οι πιθανότητες να ακούσουμε κάτι της προκοπής;
Ευτυχώς το "Hell Yeah" έρχεται να με διαψεύσει πανηγυρικά, καθώς πρόκειται για μια αρκετά αξιόλογη κυκλοφορία στο είδος της. Καλοπαιγμένο hard rock της σχολής των '80s, με φωνακλάδικα refrain, αρκετή μελωδία και τσαμπουκά, με τον Jaime St James να «τα λέει» καλά πίσω από το μικρόφωνο, ενώ ο Shawn Sonnenschein αντικαθιστά επάξια το κενό του Tommy Thayer, ο οποίος από το 2002 έχει αντικαταστήσει τον Ace Frehley στους Kiss.
Πρόκειται για ένα ομοιογενές σύνολο τραγουδιών, που αποτελούν σίγουρες επιτυχίες σε οποιοδήποτε πάρτι κι αν ακουστούν και που θα κουνήσουν και τον πιο συντηρητικό ακροατή. Εντάξει, προς το τέλος ίσως οι συνθέσεις δίνουν την εντύπωση της κάποιας προχειρότητας, προκειμένου να συμπληρωθεί η απαιτούμενη διάρκεια, αλλά τα "Monkey", "Hail Hail", "Fools Bleed" και "Angry Son Of A Bitch" ανεβάζουν κατά πολύ το επίπεδο του δίσκου.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν πέφτουν στην αντίληψη μου δισκάκια τα οποία, χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο, με ικανοποιούν. Σαν τέτοιο πρέπει να λογίζεται και το "Hell Yeah", οπότε οι οπαδοί του είδους καλό θα είναι να μη λυπηθούν τα λεφτά τους και να επενδύσουν αν το συναντήσουν σε λογική τιμή σε κάποιο δισκάδικο. Δε θα σας συνταράξει, αλλά θα περάσετε καλά ακούγοντας το και σίγουρα δε θα το ξεχάσετε σε κάποιο ράφι να μαζεύει σκόνη.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
