Bill Howerdel

Τα φώτα πάντα πέφτουν στην ιδιοφυία του Maynard και ο Bill Howerdel είναι συχνά ο αδικημένος της εξίσωσης, όταν μιλάμε για τους A Perfect Circle. Παρόλα αυτά, ο Howerdel είναι το 50% των A Perfect Circle και υπεύθυνος για μερικές από τις πολύ συναρπαστικές μουσικές που ακούσαμε τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Είναι λοιπόν παράξενο να καλούμαστε να συστηθούμε ξανά μαζί του, σαν να ήταν ένας γνωστός-άγνωστος, μέσω του πρώτου σόλο άλμπουμ της καριέρας του. 

Βγαίνοντας μπροστά και σαν τραγουδιστής, εκτός από κιθαρίστας, ο Howerdel αποκαλύπτει το ηλεκτρονικό rock προσωπείο που θα περίμενε κανείς. Μάλιστα η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς την λέξη ηλεκτρονικό, με το "What Normal Was" να παραδίδει μια σειρά από τραγούδια, στην ραχοκοκαλιά των οποίων θα βρει κανείς πολλές αναφορές σε κλασικούς σχετικούς ήχους, από τους Depeche Mode ως τους Nine Inch Nails. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, οι οπαδοί των A Perfect Circle σαφώς και θα ικανοποιηθούν, με το εναρκτήριο (εξαιρετικό) "Selfish Hearts" να οδηγεί σε αναπόφευκτους Maynard συνειρμούς, ειδικά στα verses.

Πάνω λοιπόν σε επιβλητικά drum machines, κρύα synths και απλόχερα στην μελωδικότητα τους ρεφρέν, ο Howerdel κάνει ξεκάθαρο από την αρχή ότι ξέρει να γράφει καλά τραγούδια - αν δηλαδή αμφέβαλλε κανείς. Είναι επίσης εύλογο ότι διαθέτει εξαιρετική τεχνογνωσία στο να προσθέτει σε αυτά τα ψηφιακά περιβάλλοντα έξυπνες, ευφάνταστες κιθάρες. Για την αρτιότατη παραγωγή δεν χρειάζεται φυσικά η παραμικρή κουβέντα. Όλα αυτά είναι τα minimum που θα περίμενε κανείς, συμβαίνει όμως κάτι που να υπερβαίνει τις προσδοκίες που θέτει ένα βιογραφικό σαν του Howerdel;

Από την μία πλευρά, μεγάλο μέρος του υλικού είναι τόσο ποιοτικό που με ωθεί προς την κατάφαση: ναι, υπέροχα τραγούδια όπως το "Free And Weightless" ή το "Beautiful Mistake" είναι και κάτι παραπάνω από ότι θα ζητούσα και μπορούν να εισβάλλουν με θράσος σε κάθε καλή playlist. Κάποια τραγούδια που χρωματίζονται σε λίγο σκοτεινότερους τόνους ("Poison Flowers", "Bring Honour Back Home") προσδίδουν κι ένα μεγαλύτερο βάθος στο, συνολικά αρκετά up-tempo, υλικό.

Από την άλλη - κι εδώ βρίσκεται και μία σημαντική ένσταση για αρκετά άλμπουμ που πέφτουν στα χέρια μου τελευταία - νομίζω ότι ο παράγοντας νοσταλγία έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά συχνός και προβλέψιμος. Ο Howerdel ανήκει ξεκάθαρα στους forward-thinking rock δημιουργούς και θα περίμενα από εκείνον να εστιάσει περισσότερο στον δημιουργικό του νου, από το να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ-φόρο τιμής στα 80s synthpop ακούσματα του. Δεν μπορεί να κριθεί βέβαια η προσωπική του καλλιτεχνική ανάγκη - γούστο του και καπέλο του - αλλά η συνολική αισθητική πρόταση του "What Normal Was" αφορά περισσότερο τα rock ακροατήρια που, καθώς ο μέσος όρος ηλικίας τους μεγαλώνει, κοιτάνε ξανά με νέο ενδιαφέρον τα «ένδοξα νιάτα» τους. Σε αυτό το πλαίσιο, το άλμπουμ αυτό είναι απόλυτα επιτυχημένο. 

Το "What Normal Was" είναι ένα πολύ καλογραμμένο άλμπουμ, προσεγμένο σε κάθε συνθετική και ενορχηστρωτική του λεπτομέρεια και είναι μάλλον αδύνατο να δυσαρεστήσει οποιονδήποτε αρέσκεται στους A Perfect Circle και το Depeche Mode-ικό rock, γενικώς. Η προσεκτική του εμπορικότητα το κάνει ευχάριστο για όλες τις στιγμές και όλες τις ακροάσεις, δίνοντας μας παράλληλα την δυνατότητα να παρατηρήσουμε από πιο κοντά έναν πραγματικά ταλαντούχο κι ενδιαφέροντα μουσικό. Σε όλα αυτά, ο Howerdel διαπρέπει. Τώρα, για όποιον περιμένει rock τέχνη που να διαθέτει μια κάποια κόψη, το "What Normal Was" μοιάζει εντελώς άκακο. Έχει άραγε άλλα βέλη φυλαγμένα στην φαρέτρα του;

Spotify