Ben Harper & The Innocent Criminals

Ο τριανταεπτάχρονος Ben Harper ανήκει σε μια άλλη γενιά μουσικών. Σε «μια άλλη γενιά» τονίζω υψώνοντας τον τόνο της γραφίδας μου και όχι σε «μια άλλη εποχή». Είναι ένας ειλικρινής και ανεπιτήδευτος συνεχιστής του έργου των ροκ ηρώων της δεκαετίας '65 - '75. Ας τολμήσουμε να δεχτούμε πως είναι ο τελευταίος αυτής της γενιάς. Παρά ταύτα, ακούγοντας τη μουσική και τον ήχο του, κανείς δε μπερδεύεται σχετικά με την ημερομηνία εμφιαλώσεως. Ενώ λοιπόν η μόδα ωθεί προς τον αντίστροφο συνδυασμό, δηλαδή μουσικούς που ανήκουν στην «ΕΜΟ 2000» γενιά να ξεπατικώνουν ήχους άλλης εποχής, ο «μικρός» Ben το χαβά του.

Εδώ και 15 χρόνια, ο Καλιφορνέζος βιρτουόζος της slide περιπλανιέται μεταξύ blues πάθους, rock ψυχεδελικότητας , reggae / funk ζωτικότητας και gospel εσωτερικότητας. Γνωρίζει δε μεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη, καθότι εμείς ξέρουμε καλύτερα.

Το "Lifeline" είναι το όγδοο studio album που μας προσφέρει ο Ben Harper και σημειώνει την είσοδό του σε μια περίοδο -θα έλεγα- «κανονικότητας». Ωρυόμεθα, αγαπητοί αναγνώστες, καθότι δε δυνάμεθα να εντοπίσουμε τον έναν κάποιο παράγοντα ο οποίος θα μας παρέσυρε σε εκατέρωθεν σκούντημα με τον εκάστοτε παρακαθήμενο συνακροατή. Στο παρελθόν, σε κάθε του δίσκο, ο Harper έντυνε τη γυμνή έμπνευσή του με διαφορετικά κοσμήματα. Μουσική φρεσκάδα των "Welcome To The Cruel World" (1994) και "Fight For Your Mind" (1995). Σπαράζων ηλεκτρισμός του "The Will To Live" (1997). Συγκινητικά ανυπόφορη συνθετική τελειότητα του "Burn To Shine" (1999). Υποβλητική παρουσία των "Blind Boys Of Alabama" στο «μετά φόβου Θεού» "There Will Be A Light" (2004). Ιανού διπροσωπία του "Both Sides Of A Gun" (2006). (Σημείωση για όσους μέτρησαν μόνο έξι τίτλους: ηθελημένα δεν αναφέρεται το "Diamonds On The Inside" (2003), δεν τίθεται θέμα).

Η μη-ιδιαιτερότητα του "Lifeline" έχει εξήγηση. Η μέθοδος που ακολουθήθηκε κατά τη δημιουργία του ήταν χειμαρρώδης. Τραγούδια που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια μακροσκελούς περιοδείας και προβαρίστηκαν κάθε βράδυ στο soundcheck, ηχογραφήθηκαν ζωντανά σε στούντιο, στο Παρίσι, σε μία μόνο βδομάδα. Η ζωντανή ηχογράφηση σε στούντιο -θεμέλιο της ροκ παράδοσης- είχε σκοπό να συλλάβει την αρμονία και το δέσιμο των Innocent Criminals.

Το αποτέλεσμα είναι φυσικά εξαιρετικό και δανειζόμενο διάφορα στοιχεία απ' όλη τη μουσική πορεία του Harper. Παραμένει όμως σε χαμηλότερο επίπεδο από τις προηγούμενες δουλειές του και δεν προτείνει κάτι νέο. Γνωστή συνταγή: ένα funky ανθρωπιστικό / ημι-αγωνιστικό "Fight Out Of You", το αναμενόμενο γρουβο-ρομαντικό single "In The Colours", νευρικές γκόσπελ ασκήσεις "Say You Will" και "Put It On Me" κλπ. Άνευ πρωτοτυπίας βέβαια, μέσα σε όλα αυτά, ομολογουμένως, ξεχωρίζει η blues ένταση του "Needed You Tonight".

Ως προς τις εμφανείς επιρροές είναι οι συνήθεις. Σε πολλά σημεία του άλμπουμ ("Fool For A Lonesome Train" - λέεεεω εγώ), ο Neil Young κρυφοκοιτάζει πίσω από τη γωνία και χαμογελά, ενώ ο Van Morrison τον σπρώχνει για να δει κι αυτός. Στο εξαίσιο "Younger Than Today" το λιτό νοσταλγικό μουσικό θέμα θυμίζει τον Γάλλο Benjamin Biolay. Δεν αποκλείεται ο Harper να αφέθηκε σε τέτοια εξωτικά -για έναν Καλιφορνέζο- ακούσματα σε κάποια από τις αμέτρητες παραμονές του στη Γαλλία.

Ευχάριστο ιντερλούδιο το μικρό δείγμα από τους ατμοσφαιρικούς slide αυτοσχεδιασμούς, στους οποίους επιδίδεται απλόχερα στις συναυλίες του ο Harper, αποτελεί το "Paris Sunrise #7" και εισάγει το εύθραυστο νανουριστικό "Lifeline".

Εν κατακλείδι, εξαιρετική φωνή ως συνήθως, ποιοτικές συνθέσεις ως συνήθως, πολύ πάθος ως συνήθως, μουσικάρες ως συνήθως, ζηλευτή slide ως συνήθως, αλλά... είπαμε.