Below The Line

Ξεγελάστηκα οικτρά. Το εξώφυλλο, το λογότυπο της μπάντας και η γραμματοσειρά με είχαν προïδεάσει για κάτι επικό, σκοτεινό. Η φωτογραφία τους μου έδιωξε όλες αυτές τις όμορφες black σκέψεις και η μουσική τους με αποζημίωσε με το παραπάνω.

Με μόλις ένα χρόνο ζωής, οι Λονδρέζοι Below The Line αφήνουν τα διαπιστευτήρια τους και παρακαταθήκη για ένα λαμπρό μέλλον. Το εναλλακτικό / προοδευτικό τους metal και η grungοειδής τους διάθεση μου έφτιαξαν το βράδυ. Φοβερές μελωδίες, rhythm section που σου φέρνει στο μυαλό μεγαθήρια του είδους (η δεκάτη έκτη του Δεκέμβρη δεν αργεί), μπάσο οδοστρωτήρας κι ένας τραγουδιστής βγαλμένος θαρρείς από το dna του Maynard J. Keenan και του αδικοχαμένου Layne Staley. Εκφραστικός όσο δεν πάει άλλο, λυρικός, μελωδικός κι ενίοτε κάφρος.

Ο κυμβαλοποιός τους, από την άλλη, σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει τα τραγούδια άνω κάτω με την τεχνική του, εντούτοις προτιμάει να φρενάρει, αν κι έχει όλα τα φόντα να γίνει η ηγετική μορφή της μπάντας. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία του να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι από τα υπόλοιπα, γιατί όλο και κάποιο θα αδικήσω. Μου αρκεί που η Casket με εξέπληξε θετικά μ' αυτή την κυκλοφορία κι αναμένω την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά.

Θα κρατήσω όμως και μια πισινή γιατί πολλά αξιόλογα συγκροτήματα του είδους πήγαν άκλαφτα (βλ. Acroma), βουλιάζοντας στα ρηχά νερά των δισκογραφικών ωκεανών.

Ποιος ξέρει; Ίσως και οι ίδιοι να έχουν αποθέσει μεγάλο μέρος των ελπίδων τους στον St. Chris, εξ' ου και οι δεήσεις τους προς αυτόν. Με τραγούδια όμως σαν το "Right & Justified" (δεν άντεξα) δε νομίζω να μην τις εισακούσει. Τ' ακούς Άγιε; "Τ' ακούω" να λες...