Band Of Skulls

Οι Band Of Skulls είναι ένα βρετανικό τρίο αποτελούμενο από τους Emma Richardson σε φωνή και μπάσο, Russell Marsden σε φωνή και κιθάρα και Matt Hayward στα τύμπανα, και αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Το να σου συστήνεται, λοιπόν, ένα νεόκοπο συγκρότημα και το καλύτερο που έχει να επιδείξει στο βιογραφικό του να είναι η συμμετοχή του σε κάποιο από τα soundtrack της σειράς ταινιών "Twilight", στο δικό μου κόσμο δεν είναι φιλοφρόνηση. Ξεκινώντας με εις βάρος τους γκολ από τα αποδυτήρια, οι Band Of Skulls κλήθηκαν να διορθώσουν την κατάσταση και, προς τιμή τους, τα κατάφεραν απόλυτα.

Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξαν τα τρία πρώτα τραγούδια ("Light Of The Morning", "Death By Diamonds And Pearls", I Know What I Am") που αποπνέουν αέρα garage / blues όχι πολύ μακρινό από αυτόν των White Stripes. Μάλιστα, θα μπορούσαν να κατηγορηθούν εύκολα ως αντιγραφείς αλλά αυτό λίγη σημασία θα είχε μπροστά στην εκρηκτικότητα και την έμπνευση των τραγουδιών. Για την εναρκτήρια τριάδα μιλάμε πάντα. Γιατί μετά…

… ξαφνικά οι White Stripes εξαφανίζονται, στη θέση τους έρχονται οι Coldplay, οι U2 και το alternative rock, οι μελωδίες παίρνουν τα ηνία, οι τίτλοι των τραγουδιών γίνονται μονολεκτικοί και κάπου εκεί αλλάζουν τα κόζα. Όχι όμως ότι και αυτή τους η φάση δεν παράγει όμορφες στιγμές. Τουναντίον, το "Honest" με την εύθραυστη φωνή της Emma και τη συνοδεία ακουστικών κιθάρων είναι από τις ξεχωριστές στιγμές του άλμπουμ και τελειώνει πολύ πριν το χορτάσεις, ενώ το ίδιο ισχύει και για το "Cold Fame" με τη φωνή του Russel αυτή τη φορά, το ρυθμικό "Pattern" αξίζει έστω και μόνο για το μπάσο ριφάκι του, την άψογη συνεργασία με τα drums και την κλιμακωτή κορύφωσή του και το "Blood", που είναι τίγκα στη fuzz κιθάρα, κερδίζει τους λάτρεις των ρετρό ήχων.

Με ευκολία η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο δίσκος είναι άνισος. Άνισος όμως όχι γιατί εναλλάσσονται καλές με μέτριες στιγμές αλλά καλές με καλύτερες, και αυτό είναι που κάνει το "Baby Darling Doll Face Honey", όχι μόνο μία από τις πιο ελπιδοφόρες προσπάθειες του 2009, αλλά και έναν συνολικά απολαυστικό δίσκο. Τούτο εδώ το συγκρότημα έχει πολύ μέλλον μπροστά του, να το θυμηθείτε, εδώ θα είμαστε να τα λέμε.