Artas

Μου είχαν κάνει εντύπωση οι κουβέντες ενός καλού φίλου και μουσικού, όταν μου έλεγε πως για τη σειρά των τραγουδιών στο άλμπουμ πάντα είχε λόγο και πίεζε η εταιρεία. Το σκεπτικό της δισκογραφικής ήταν πως τα πιο δυνατά (καλά, πιασάρικα κλπ.) τραγούδια πρέπει να μπουν πρώτα, γιατί όταν θα δοθεί για κριτική στον Τύπο δεν πρόκειται να ακούσουν όλο το άλμπουμ και ως εκ τούτου το άλμπουμ θα έχει καλύτερη τύχη ακολουθώντας αυτή τη λογική. Προβληματίστηκα, διότι δε μου άρεσε καθόλου η προσέγγιση και δυσκολεύομαι να δεχτώ πως κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά ακούγοντας το νέο άλμπουμ των Artas σκεφτόμουν πως ακριβώς αυτό θα τους πρότεινα!

Οι Αυστριακοί thrash/death/modern metallers (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους και απορώ αν τα 16 τραγούδια και τα 67 λεπτά του "Riotology" δεν προξένησαν κάποια ένσταση στον παραγωγό και στην εταιρεία να τους πούνε ότι μάλλον έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο και θα έπρεπε να τα μειώσουν λίγο. Δε μιλάμε για κάποιο μουσικό είδος που σηκώνει τόσο μεγάλη διάρκεια σε ένα άλμπουμ, αφού η μουσική τους αποτελεί ένα μίγμα μελωδικού σουηδικού death, thrash και κάπως πιο κλασσικού heavy metal, με κάμποσα κοφτά breaks, ενώ τα φωνητικά περιλαμβάνουν growls, γρετζαριστά, αλλά και καθαρά μέρη, φέρνοντας, σε στιγμές, έντονα στο νου τον Chris Boltendahl. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως αυτό το φαινομενικό «μπριάμ» δεν είναι και τόσο άνοστο, όσο ακούγεται σε πρώτη προσέγγιση.

Δε μπορεί να πει κανείς πως δεν έχουν τις ενδιαφέρουσες στιγμές μέσα στα τραγούδια τους οι Artas, με πολλά καλά riff (που βέβαια όλο και κάπου νιώθεις ότι τα έχεις ξανακούσει), ενώ το groove τους είναι δυναμικό και η παραγωγή υποστηρίζει τη μουσική που παίζουν, αλλά κάπου στην πορεία νιώθεις ότι τους χάνεις. Δεν ξέρω αν το ότι βρήκα τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες τους στα πρώτα τραγούδια έχει να κάνει με αυτό που ανέφερα στην αρχή, όμως επειδή τον άκουσα όλο το δίσκο αρκετές φορές, κάπου στη μέση έπιασα τον εαυτό μου να λέει «άντε τελειώνει» και συνειδητοποιώντας πως βρισκόταν κάπου στη μέση ένιωθα μια μικρή απόγνωση.

Αν θέλετε λοιπόν ρίξτε μια αυτιά στα "Fortress Of No Hope" και "The Suffering Of John Doe" και αποφύγετε τα "Rassenhass" και "No Parasan!", στα οποία η χρήση γερμανικών (νομίζω) και λατινικών αντίστοιχα δεν τους κολλάει, αλλά αν ακούσετε στο σύνολό του το "Riotology" και δε βαρεθείτε, θα μου κάνει τεράστια εντύπωση, αφού όπως είναι λογικό με τόσα τραγούδια και τόση διάρκεια, είναι τίγκα στα fillers. Είναι και κρίμα, γιατί αν είχαν κρατήσει τις καλές ιδέες και τα καλά στοιχεία, ίσως μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετική κουβέντα τώρα.

Καταφέρνοντας να αποφύγω την παγίδα του να κάνω λογοπαίγνιο με το όνομα της μπάντας και λέξεις όπως «γιοφύρι» και «κοτόπουλα», δεν πιστεύω ότι με το "Riotology" οι Artas θα επιτύχουν κάτι ιδιαίτερο, το οποίο ίσως επιτύχουν αν στην επόμενη δουλειά τους αφήσουν κάποιον να φιλτράρει καλύτερα τις ιδέες τους. Εγώ πάλι νιώθω χαρούμενος που έγραψα την κριτική και δε χρειάζεται να το ξανακούσω ολόκληρο.