Art Of Anarchy

Με τι σκεπτικό εν έτει 2015 επιλέγεις να προσλάβεις για τραγουδιστή στην μπάντα σου τον Scott Weiland; Είναι σαν να προσκαλείς την καταστροφή μόνος σου, αφού ακόμα κι αν όλα δείχνουν ιδανικά, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα τα κάνει όλα μπάχαλο με το ταπεραμέντο του. Παρ' όλα αυτά, η επιλογή του Ron Thal (Bumblefoot) και του παλιού κολλητού του, Jon Votta, να τον χρήσουν frontman του νέου project που έχτισαν από κοινού τούς δικαιώνει πλήρως.

Εν συντομία, ο κιθαρίστας των Guns N' Roses (;) -ο οποίος μάλιστα μόλις κυκλοφόρησε ένα ακόμα προσωπικό άλμπουμ- αποφάσισε να φτιάξει μια νέα μπάντα με τα αδέρφια Jon και Vince Votta, συνθέτοντας με τον (επίσης κιθαρίστα) πρώτο όλη τη μουσική. Αφού, εν συνεχεία, κατέληξαν στον Scott Weiland για τη θέση του τραγουδιστή, ολοκλήρωσαν το εντυπωσιακό line-up με τον John Moyer (Disturbed) στο μπάσο κι εκτόξευσαν τις προσδοκίες.

Παρ' όλο που τέτοιες συμπράξεις σπάνια οδηγούν σε κάτι το ιδιαίτερο ή εντυπωσιακό, οι Art Of Anarchy εκπλήσσουν ευχάριστα, παρουσιάζοντας φρέσκο και δυναμικό hard rock, με ισόποση εστίαση σε μελωδία και groove, αλλά και εμφανές μεταλλικό υπόστρωμα. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται πιθανότατα για το πιο heavy άλμπουμ στο οποίο έχει τραγουδήσει ο Weiland.

Συνθετικά, οι Bumblefoot και Votta έχουν κάνει πολύ ουσιαστική δουλειά, με τον πρώτο να δίνει το κάτι παραπάνω με το εξαιρετικά τεχνικό παίξιμό του, ενώ πολύ όμορφη -και όχι τετριμμένη- είναι η χρήση της ακουστικής κιθάρας. Ο Moyer προσδίδει όγκο στον ήχο, το drumming φλερτάρει με metal παίξιμο και διαθέτει τις απαραίτητες δυναμικές, αλλά την πραγματική διαφορά την κάνουν οι φωνητικές γραμμές του Weiland που είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικές και εμπνευσμένες. Κάπως έτσι καταλήγεις να έχεις ένα σύνολο μεγαλύτερο του αθροίσματος των επιμέρους στοιχείων.

Υπάρχει μια πλειάδα τραγουδιών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως instant hits, από το εναρκτήριο "Small Batch Whiskey" με την έντονη Alice In Chains γεύση, στο σούπερ groovy και πιασάρικο "Time Everytime" και από το πρώτο video clip της power ballad "Til The Dust Is Gone" στο εξίσου εξαιρετικό mid-tempo "Get On Down". Όταν ξεκινάς τη σημερινή εποχή με τέσσερα εν δυνάμει αξιόλογα single, ξέρεις πως έχεις κάτι καλό στα χέρια σου...

...Όχι πως οι υπόλοιπες συνθέσεις δεν είναι αξιόλογες. Όλο και κάτι θα υπάρχει για να γουστάρεις, είτε μιλάμε για τον δυναμισμό και την Halfordική ερμηνεία του "Superstar", είτε για τη riffάρα του "Aqualung", είτε για την ιδιαίτερη και πανέμορφη φωνητική γραμμή στο κλείσιμο του "The Drift". Παρ' όλο που δεν είναι όλες οι συνθέσεις το ίδιο εντυπωσιακές, τολμώ να πω πως ξεκάθαρο filler δεν περιλαμβάνεται στις δέκα συνθέσεις του άλμπουμ.

Το ομώνυμο ντεμπούτο από τους Art Of Anarchy έρχεται σαν σφαλιάρα, ανάλογα ηχηρή με αυτή του "Contraband" των Velvet Revolver έντεκα χρόνια πριν, αφού πέραν των προφανών παραλληλισμών, εμπεριέχει ενέργεια που δεν περίμενες ότι θα βρεις από αυτή τη σύμπραξη μουσικών. Τότε είχαμε μια ψευδαίσθηση ότι θα υπήρχε και ανάλογου επιπέδου συνέχεια, αλλά οι δαίμονες του Weiland είχαν άλλα σχέδια. Τώρα, ο Scott σπεύδει να κόψει τις ορέξεις από νωρίς, αλλά απολαμβάνοντάς τον στις πιο πειστικές ερμηνείες του εδώ και μια δεκαετία, ελπίζω να μας διαψεύσει εκ νέου.