Annihilator

Δίσκος νούμερο δεκατρία για τους Annihilator του Jeff Waters, τιτλοφορούμενος απλά με το όνομα της μπάντας. Κίνηση που προδιαθέτει τον ακροατή για μία επιστροφή στις ρίζες. Η Alice όμως έχει μεγαλώσει πια, έχει αλλάξει, όπως εύστοχα τονίζεται στο εξώφυλλο. Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Έκαναν οι Annihilator το comeback, μετά και το ανεπιτυχές παρόμοιο πείραμα του "Metal"; Ή έχουμε να κάνουμε με επικοινωνιακά τρικ [sic], που λένε και στην πολιτική; Η απάντηση θα έρθει μόνο με την ακρόαση του δίσκου, οπότε ας πατήσουμε το play.

Το "The Trend" θέτει απευθείας υποψηφιότητα για το καλύτερο κομμάτι του album, αφού με την καταπληκτική εισαγωγή του σε κολλάει με τη μία στον τοίχο, θυμίζοντάς σου ποιοι είναι οι καλοί Annihilator. Στη συνέχεια το κομμάτι αλλάζει, συνδυάζοντας με ωραίο τρόπο το κλασικό μελωδικό thrash της μπάντας με το μοντέρνο groove-άτο στυλ των πιο πρόσφατων δίσκων τους. "Coward" και "Ambush" συνεχίζουν κρατώντας το επίπεδο ψηλά και τις ταχύτητες Slayer-ικές, και ο δίσκος ανοίγει με μία πολύ δυναμική τριπλέτα τραγουδιών, που ξεχειλίζει από πρωτοφανή ορμή. Το "Betrayed" που ακολουθεί παραπέμπει ευθέως στην Joe Comeau περίοδο της μπάντας, με τις στακάτες κιθάρες του και τα φωνητικά του Dave Padden να ξεχωρίζουν. Το επόμενο, "25 Seconds", κινείται στο ύφος των τελευταίων Annihilator, και παρά το όμορφο μπάσο του Waters, είναι μάλλον αδιάφορο.

Το δεύτερο μισό του "Annihilator" ξεκινάει κάπως ουδέτερα, με το "Nowhere To Go" να μυρίζει mid-tempo Slayer από μακριά, την ώρα που τα πρώτα καθαρά φωνητικά κάνουν την εμφάνισή τους, από το πολυφυές λαρύγγι του Padden. Τίποτα το ιδιαίτερο και στα "The Other Side" και "Death In Your Eyes", που, όπως τα περισσότερα κομμάτια, εντυπωσιάζουν κυρίως με την κιθαριστική τους δουλειά. Ιδίως στο τελευταίο, ο Waters ζωγραφίζει, με τα -διάρκειας δυόμιση λεπτών- σόλο του να είναι από τα καλύτερα του album. Η μετριότητα δυστυχώς εξακολουθεί και στο "Payback", επιβεβαιώνοντας ότι η ποιότητα του δίσκου από τη μέση και μετά υφίσταται αισθητή πτώση. Η αυλαία του "Annihilator" πέφτει με μία διασκευή στο "Romeo Delight" των Van Halen, η οποία παρ' ότι είναι διασκεδαστική αδυνατεί να εναρμονιστεί με το συνολικό ύφος του δίσκου.

Η εν λόγω διασκευή πάντως ενισχύεται και από την πραγματικά καλή δουλειά του Padden, εν αντιθέσει με το υπόλοιπο album. Αν μη τι άλλο, από τεχνικής απόψεως είναι άρτιος, έχοντας μία μεγάλη γκάμα σε στυλ τραγουδιού, με μεγάλο προσόν του, κατά τη γνώμη μου, τα καθαρά του φωνητικά. Όμως υστερεί πολύ σε προσωπικότητα, και στις περισσότερες ερμηνείες του ακούγεται επίπεδος και εξαιρετικά ανέκφραστος. Πάντως δεν μπορώ να παραγνωρίσω την ενσωμάτωσή του στη μπάντα με το πέρασμα των χρόνων. Άλλωστε ο Padden είναι πλέον ο μακροβιότερος τραγουδιστής των Annihilator, μετρώντας εφτά χρόνια και τέσσερις δίσκους δίπλα στον Waters. Παρόμοια εντύπωση με τα φωνητικά μού έκαναν και τα drums του Ryan Ahoff. Καλοπαιγμένα μεν, αλλά ίδια από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι προγραμματισμένα. Ελάχιστες αλλαγές σε ρυθμούς, ένα μονότονο μοτίβο που ή θα κουράσει ή θα περάσει εντελώς απαρατήρητο…

…και θα αφήσει όλο τον χώρο στον Waters να οργιάσει με την κιθάρα του, με τα δαιμονιώδη riff του και τα άψογα σόλο του. Σας είπα για τα σόλο στο "Annihilator"; Δεν σας είπα. Ε, λοιπόν, ο δίσκος περιέχει, ούτε λίγο ούτε πολύ, 66 σόλο. 6,6 ανά κομμάτι δηλαδή. Όπως καταλαβαίνετε βρίσκονται παντού, όμως όσο ευφάνταστα και αψεγάδιαστα κι αν είναι, είναι αναπόφευκτο να επιφέρουν μία κόπωση, πόσο μάλλον όταν τα μισά κομμάτια του δίσκου στηρίζονται πρωτίστως σ' αυτά.

Σίγουρα όμως όλα εξαρτώνται και από το προσωπικό γούστο του καθενός. Το "Annihilator" είναι αναμφίβολα άνω του μετρίου και ξεκάθαρα ανώτερο του album που διαδέχτηκε, του υπερφίαλου "Metal". Δίσκος ποιοτικά ανάλογος του "All For You", με τον τσαμπουκά του "Schizo Deluxe", αλλά και την ανούσια φλυαρία του "Metal". Πέρα από ορισμένα εκπληκτικά κομμάτια, σε αφήνει εν τέλει με ανάμεικτα συναισθήματα, όντας υπερβολικά άνισος.