Andy Bell

Βλέποντας 18 κομμάτια και 76 λεπτά διάρκειας, δεν κρύβω ότι τρόμαξα λίγο. Ειδικά έχοντας στον νου μου το πόσο ολιγόλογος είναι ο συγκεκριμένος μουσικός, απορούσα πώς και αποφάσισε να εκφραστεί τόσο απλωμένα μέσα από τη φετινή του δουλειά. Ο Bell είναι ο βασικός συνθέτης των Ride, αλλά έχοντας γράψει, τραγουδήσει, μιξάρει και παίξει όλα τα όργανα στο "Flicker", έκανε το αποτέλεσμα να απέχει από το να ακούγεται σαν δίσκος των Ride - άλλωστε, λείπει και το εκπληκτικό, καταλυτικό drumming του Loz! Ύστερα από πολλαπλές ακροάσεις, στις οποίες οδηγεί ασυναίσθητα το ίδιο το "Flicker", μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια πραγματικά προσωπική δουλειά και, τελικά, προσωπική επιτυχία του Bell.

Τόσο αναφορικά με τη δομή, όσο αναφορικά και με τη διάρκεια, ο Bell είναι σαν να έχει χωρέσει μουσική για δύο δίσκους, σε έναν. Το "Flicker" χωρίζεται νοητά σε δύο παρόμοια μέρη, με το "The Sky Without You" να μας εισάγει στο πρώτο. Στο "World Of Echo" η όλη ατμόσφαιρα και κυρίως τα φωνητικά θυμίζουν λίγο Stone Roses, κάτι που θα συναντήσουμε και αργότερα. Το ενεργητικό και groovy "Jenny Holzer B. Goode", αλλά και το "Something Like Love" είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ωραίας κιθαριστικής δουλειάς, ενώ στο "Way Of The World" κυριαρχούν αρχοντικά ηχοτοπία. Το "Riverside" έχει ένα κυρίαρχο μπάσο και κάποια διακοσμητικά μπλιμπλικάκια που συνεπικουρούν στην ατμόσφαιρα. Μια μελαγχολική μελωδία εμποτίζει το "We All Fall Down", ενώ το πρώτο μέρος κλείνει με το "No Getting Out Alive", που ξεκινάει μεν κιθαριστικά, αλλά τελικά είναι το μπάσο και τα πλήκτρα που σε πιάνουν πολύ ύπουλα.

Το "The Looking Glass", η ας-την-πούμε εισαγωγή του δεύτερου μέρους, έχει τη μελωδία του "Lifeline", που συναντάμε λίγο παρακάτω, παιγμένη ανάποδα. Και τα δύο φέρνουν πάλι στο μυαλό τους μεγάλους του Madchester. Τα κιθαριστικά "Love Is The Frequency", "This Is Our Year" και "She Calls The Tune" βγάζουν μια πιο γλυκιά και ίσως νοσταλγική νότα., ενώ το μπάσο στο "Sidewinder" σίγουρα σε βάζει σε πειρασμό να κουνηθείς από τη θέση σου. Το ορχηστρικό "When The Lights Go Down" έχει μια ταξιδιάρικη διάθεση που εντείνεται από τα πνευστά και το κλείσιμο με το "Holiday In The Sun" είναι μεγαλοπρεπές.

Το "Flicker" έχει λίγο απ’ όλα. Έχει μελωδίες, έχει κιθάρες, έχει ατμόσφαιρα. Αν παρέθεσα πολλά κομμάτια, το έκανα γιατί σχεδόν όλα έχουν κάτι να προσφέρουν και fillers είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν. Μετά τη διάλυση των Oasis, τα ιπτάμενα πουλιά του Noel είναι ικανοποιητικά και οι διάφορες προσπάθειες του Liam από ψιλοενδιαφέρουσες ως ψιλοαδιάφορες. Ο πάλαι ποτέ μπασίστας τους όμως, μακριά από τις πομπώδεις μεγαλοστομίες των αδελφών Gallagher, είναι τελικά μάλλον αυτός που έχει βγάλει τις καλύτερες δουλειές (γιατί και ο προηγούμενός του δίσκος ήταν καλός). Το "Flicker" είναι ένα όμορφο ταξίδι που περιέχει γνώριμα ακούσματα και πλήθος ωραίων και αξιομνημόνευτων μελωδιών.