Adrenaline Mob

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα πριν ακούσω το τρίτο άλμπουμ των Adrenaline Mob ήταν η τύχη που θα έχει ο τρίτος ντράμερ τους, Jordan Cannata. Ο πρώτος (Mike Portnoy) αποχώρησε, ο δεύτερος (A.J. Pero) απεβίωσε και τώρα ο νεαρός Jordan πέραν του ότι έχει μεγάλα παπούτσια να γεμίσει, ίσως πρέπει να φοβάται και για την «κατάρα» της θέσης. Πέραν της πλάκας, ο τυπάς φαίνεται μια χαρά παικταράς και η απόδοσή του είναι το τελευταίο που θα απασχολήσει κάποιον ακούγοντας το "We The People".

Εκεί που οι Adrenaline Mob ξεκίνησαν δημιουργώντας τεράστιες προσδοκίες, ως η πρώτη μπάντα του Portnoy μετά τους Dream Theater, με τον Russell Allen των Symphony X στα φωνητικά και τον John Moyer των Disturbed στο μπάσο, πλέον δεν είναι παρά το project του Allen με τον κιθαρίστα Mike Orlando που προσπαθεί να αναρριχηθεί κάπου στα μεσαία στρώματα του μοντέρνου/groove metal χώρου. OK, ίσως ο τρόπος που το παραθέτω να τους αδικεί λίγο, αλλά δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Ήδη το "Men Of Honor" ήταν ένα εμφανές σκαλί κάτι από το ντεμπούτο, αλλά τουλάχιστον περιλάμβανε δυο-τρεις συνθέσεις που το κρατούσαν το ενδιαφέρον του ακροατή και σε συνδυασμό με τις ερμηνευτικές δυνατότητες του Allen του έδιναν κι ένα μικρό avantage έναντι παρεμφερών κυκλοφοριών. Παρόλο που η δύναμη της φωνής του Allen δεν έχει αλλοιωθεί κι ο Orlando - αν και μονοδιάστατος - παραμένει καλός κιθαρίστας, το "We The People" δεν ξεφεύγει της πτωτικής πορείας που ξεκίνησε ο προκάτοχός του.

Η παραγωγή μπορεί να είναι μπόμπα, ο Cannata να μοιάζει εξαιρετική επιλογή και κάποια riff να είναι συμπαθητικά, αλλά η συνολική ακρόαση του άλμπουμ βγαίνει αγκομαχώντας και σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές εδώ δεν υπάρχουν οι δυο-τρεις συνθέσεις που θα μπορούσες να ακούσεις ευχάριστα στο πλαίσιο μιας playlist τραγουδιών από νέες κυκλοφορίες.
Συνθέσεις τύπου "King Of The Ring" και "We The People" μου φαίνονται τετριμμένες, τόσο μουσικά όσο κι ως προς την macho ή τυπική Αμερικάνικη θεματολογία τους, ενώ απόπειρες όπως αυτή της αντιγραφής της συνταγής των Volbeat στο "Raise 'Em Up" κρίνονται μάλλον αποτυχημένες (για να το  θέσω ευγενικά). Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, όπως το "The Killer's Inside", το πιο μελωδικό "Blind Leading The Blind" ή η διασκευή στο "Rebel Yell" του Billy Idol, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα νιώσω την ανάγκη να τις ξανακούσω άμεσα, πόσο δε όλο το άλμπουμ.

Για όσους αρκούνται σε μια μουσική μίξη των Pantera, Black Label Society και Godsmack το "We The People" μπορεί να αποτελέσει ένα ευχάριστο άκουσμα, αλλά αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, δεν ξέρω τι μέλλον μπορεί να έχουν οι Adrenaline Mob.