22-20s

Ανέκαθεν πίστευα πως οι αριθμοί έχουν κάτι το μυστήριο, κάτι το μαγευτικό, κάτι που δε μπορεί να αποτυπωθεί καθαρά με λόγια και νοήματα... Έτσι όταν ο Κωστής σχεδόν μου επέβαλλε να κριτικάρω το πρώτο album του συγκροτήματος με το ευφάνταστο όνομα 22-20s, θεώρησα πως ίσως και αυτή η σύμπτωση να ήταν καρμική... Τσεκάροντας όμως το (κατά τα άλλα πολύ minimal και του γούστου μου) εξώφυλλο και παρατηρώντας το όλο στήσιμο του συγκροτήματος, δε μπορούσα να διώξω τη φράση "αντιγραφείς των White Stripes πάλι - Ωχ !" από το μυαλό μου. Τελικά όμως, όπως πολλές φορές συμβαίνει σε αυτή τη δουλειά, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση...

Οι Αμερικανοί (δεν το γράφει κάπου, ούτε καν στο site τους, αλλά το συμπεραίνω εγώ) λοιπόν 22-20s στο ντεμπούτο τους αποδεικνύονται καλύτεροι των αρχικών προσδοκιών μου. Και αυτό γιατί, ενώ το rock and roll τους είναι πολύ επηρεασμένο από την brit-pop, δεν ξεχνούν τις ρίζες τους και τo εμποτίζουν με country, Dyllanικές μπαλάντες και Van Morrison, κυρίως εποχής Them. Λοιπόν, αν αναλογιστείτε τα παραπάνω, δεν είναι και δύσκολο να καταλάβετε γιατί οι εν λόγω κύριοι έχουν υπογράψει με μια τόσο μεγάλη εταιρεία, όπως είναι η EMI. Καλοπαιγμένη rock-pop λοιπόν, με σαφή κατεύθυνση το αμερικανικό ραδιόφωνο και γι' αυτό τα single και οι προτάσεις για ζωντανές εμφανίσεις δεν άργησαν να έρθουν. Ας σημειωθεί όμως ότι οι 22-20s είναι τίμιοι: από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του album τους δεν αλλάζουν κατεύθυνση, ούτε προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με αλλαγή ήχου και φλερτ με τον πιο "ευρωπαίο" ακροατή. Στηρίζονται στις απλές μελωδίες, τα σύντομα και έξυπνα solo τους, την καλή παραγωγή και την εναλλαγή των mid-tempo κομματιών με τα πιο γρήγορα και έτσι κερδίζουν τον μέσο ακροατή, έστω και στα σημεία...

White Stripes λοιπόν δεν είναι. Για άλλους αυτό μπορεί να είναι κακό και για άλλους όχι. Για μένα πάντως είναι, γιατί και στην παρούσα περίπτωση το πρόβλημα, και αυτό που τους διαχωρίζει από τους Stripes, είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο: το album κυμαίνεται μεν σε ένα επίπεδο άνω του μετρίου με φροντισμένες και καλά μελετημένες συνθέσεις, αλλά του λείπει το μεγάλο κομμάτι, το "hit", το οποίο θα με έκανε να ενθουσιαστώ και να το προτείνω ανεπιφύλακτα. Πάντως για να μην τους αδικήσω, καταθέτω πως οι 22-20s έχουν σίγουρα δυναμική και αν απεμπλακούν από αυτή την "αμερικανίλα" στον ήχο τους, νομίζω πως στο μέλλον θα μπορέσουν να μας δώσουν ακόμα καλύτερα δείγματα γραφής.

Ολοκληρώνοντας, έχουμε σαφώς μια κυκλοφορία που απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου, καθώς σε σέβεται ως ακροατή και σου δίνει αυτό που ζητάς. Αν σας ενδιαφέρει το σύγχρονο, και σε σημεία κάπως παλιομοδίτικο, αμερικάνικο rock και θέλετε να ποντάρετε σε ένα καλό "άλογο" για το μέλλον, αγοράστε το "22-20s" γιατί αν μεγαλώσουν και άλλο οι εν λόγω κύριοι, ίσως το κάνετε έτσι και αλλιώς στο μέλλον.