Rotting Christ, Desolation, Season's End στο Λονδίνο
26/05/2005 @ 16:34
21/05/05, Τhe Electrowerkz, Λονδίνο
Η επιλογή μεταξύ του τελικού της Eurovision και της εμφάνισης των δικών μας Rotting Christ στο Λονδίνο δεν ήταν καθόλου δύσκολη (μπράβο πάντως για την επιτυχία μας στην παραπάνω διοργάνωση) και έτσι λίγο πριν τις 19:00 βρισκόμουν έξω από το Electrowerkz. Ίσως ο χειρότερος και πιο "φοβιστικός" συναυλιακός χώρος που έχω δει στο Λονδίνο, καθώς ήταν μέσα σε ενα στενάκι μιας διόλου φημισμένης περιοχής, έχοντας μόνο μια πολύ μικρή ταμπελίτσα και πάρα πολλά ύποπτα σκαλιά ως "επιτροπή υποδοχής". Το θέαμα όμως που παρακολουθήσαμε το επόμενο τρίωρο ήταν ευτυχώς αντιστρόφως ανάλογο της φιλοξενίας του χώρου.
Η πρώτη ώρα στο χώρο ήταν βαρετή και απελπιστική, καθώς δεν έμπαινε κόσμος. Η αλήθεια είναι ότι όταν εμφανίστηκε το πρώτο συγκρότημα, ο κόσμος μέσα δεν ξεπερνούσε τα 50 άτομα και η κατάσταση δεν έδειχνε σήματα βελτίωσης. Με ελπίδες να μαζευτεί λίγος κόσμος για μετά, εγκαταστάθηκα μπροστά από τη σκηνή για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ξεκινάμε με τους ντόπιους Season's End, οι οποίοι κυμαίνονται σε επίπεδα Gathering, Lacuna Coil, After Forever και λοιπά παρόμοια συγκροτήματα. Στη ουσία, δεν παρουσίασαν τίποτα το καινούριο και ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα η ώρα πέρασε πιο ευχάριστα από τις ανύπαρκτες black metal αηδίες που έβαζε ο αρμόδιος. Τα φωνητικά, αντρικά και γυναικεία, ήταν μέτρια, καθώς ακολουθούσαν μια στρατηγική μίμησης γνωστών φωνών, χωρίς να προσδίδουν προσωπικότητα στο συνολικό αποτέλεσμα. Εντυπωσιακός ήταν ο drummer της μπάντας, ο οποίος έβαζε σωστές και πρωτότυπες ιδέες στις συνθέσεις. Η κατάσταση βέβαια θα μπορούσε να ήταν χειρότερη αν στη θέση τους ήταν κάποιο λυσσασμένο αγγλικό black συγκρότημα χωρίς λόγο ύπαρξης.
Η κατάσταση βελτιώθηκε κατακόρυφα με το επόμενο συγκρότημα, τους Desolation. Άγγλοι στη καταγωγή, τα παιδιά μας παρουσίασαν 7 τραγούδια άψογου μελωδικού, τεχνικού death metal με εντυπωσιακά πρωτότυπα κιθαριστικά μέρη, καλές εναλλαγές μεταξύ καθαρών και brutal φωνητικών, αλλά δυστυχώς έναν μέτριο drummer. Ευτυχώς δεν έκανε λάθη, αλλά η έμπνευση του ήταν υπό το μηδέν. Παίζοντας πολύ βασικά, δεν έδινε το απαραίτητο χρώμα που θα έδινε ένας τεχνικός drummer. Προσπερνώντας αυτή τη λεπτομέρεια, το συγκρότημα ήταν πολύ σταθερό και δεμένο στη σκηνή και η όρεξη του μεταφέρθηκε στον κόσμο ο οποίος πλησίαζε όλο και πιο κοντά στη σκηνή. Με εμφανείς επιρροές από Opeth, Death, παλιούς In Flames και άλλα παρόμοια συγκροτήματα, οι Desolation "τραγουδούσαν" περισσότερο με solos και αρμονίες στις κιθάρες, παρουσιάζοντας κατά μέσο όρο 7λεπτα τραγούδια με πολλές εναλλαγές σε ύφος και tempo. Αξίζει πραγματικά να επισκεφθείτε τη σελίδα τους και να κατεβάσετε ορισμένα samples για να δείτε μια καινούρια όψη του μελωδικού death metal.
Προχωράμε όμως στο ζουμί της βραδιάς. Μισή ώρα μετά το ζέσταμα που μας έκαναν οι Desolation, ακούστηκαν οι ήχοι του "Ach Golgotha" από το "Passage To Arcturo" και μετά καπάκι η καλύτερη σύνθεση του καινούριου δίσκου, το "Thy Wings, Thy Horns, Thy Sin". Πανικός! Στην πρώτη σειρά, η ελληνοκυπριακή παρουσία έγινε αισθητή με συνοπτικές διαδικασίες και ρίχνοντας μια ματιά πίσω διαπίστωσα ότι είχε μαζευτεί ενας σεβαστός αριθμός οπαδών. Αρχικά ο ήχος ήταν ελαφρώς μπουκωμένος αλλά μετά από 3-4 τραγούδια καθάρισε και ήταν, για όλη τη βραδιά, πολύ καλός για το παρουσιαστκό του χώρου. Οι 4 Έλληνες ήταν, όπως πάντα, αρκετά δραστήριοι στη σκηνή, χωρίς υπερβολική rockstar συμπεριφορά και παρεμφερείς τυπικότητες. Δυστυχώς δεν κατάφερα να μάθω το όνομα του, προφανώς, session κιθαρίστα ο οποίος ήταν πολύ καλός και ορεξάτος. Ο Σάκης, ως συνήθως, ενεργητικός, επικοινωνώντας ελάχιστα με το κοινό, ο Αντρέας και ο Θέμης προέβαλλαν ένα σταθερό rhythm section με αρκετούς νεωτερισμούς από πλευράς Θέμη, με προσθήκες διπλοπεταλιών και εναλλαγών στα toms και στα πιατίνια. Το συγκρότημα έπαιξε αλάνθαστα και τις 14 συνθέσεις που παρουσίασε και ο κόσμος, όσο προχωρούσε το set, ενθουσιαζόταν όλο και πιο πολύ, δημιουργώντας κάποια pits σε ορισμένες στιγμές.
Συνολικά, ακούστηκαν τα "Ach Golgotha", "Thy Wings, Thy Horns, Thy Sin", "Athanati Este", "Lucifer Over London", "In Domine Sathana", "King Of A Stellar War", "Visions Of A Blind Order", "Sanctus Diavolos", "Sign Of Evil Existance", "Non Serviam", "After Dark I Feel" το οποίο διαδέχτηκε αμέσως το "Thou Art Blind", δημιουργώντας έτσι επικίνδυνες συνθήκες για τον μέσο ανθρώπινο αυχένα και σταματώντας προσωρινά με το φοβερό και τρομερό "Under The Name Of Legion", συνοδευόμενο από μια μικρή χορωδία από το κοινό στα αρμόζοντα μέρη του τραγουδιού. Μετά το διάλειμμα, οι Rotting Christ μας αποχαιρέτησαν με τα "You Are I" και ως φινάλε το "Coronation Of The Serpent", βάζοντας έτσι ένα τέρμα στο γεμάτο setlist που μας παρουσίασαν.
Η βραδιά, συνεπώς, στέφθηκε με επιτυχία. Γνωρίσαμε ένα ελπιδοφόρο συγκρότημα και είδαμε ακόμα μια φορά μια επίδειξη αξίας, όρεξης και ικανοτήτων από ένα συγκρότημα το οποίο άξια εκπροσωπεί τη χώρα μας στο χώρο του metal, ανεξάρτητα από τα όσα σκέφτονται και λένε ορισμένοι εγχώριοι και διεθνείς στενόμυαλοι. Τα συγχαρητήρια μου ακόμα μια φορά.
Η επιλογή μεταξύ του τελικού της Eurovision και της εμφάνισης των δικών μας Rotting Christ στο Λονδίνο δεν ήταν καθόλου δύσκολη (μπράβο πάντως για την επιτυχία μας στην παραπάνω διοργάνωση) και έτσι λίγο πριν τις 19:00 βρισκόμουν έξω από το Electrowerkz. Ίσως ο χειρότερος και πιο "φοβιστικός" συναυλιακός χώρος που έχω δει στο Λονδίνο, καθώς ήταν μέσα σε ενα στενάκι μιας διόλου φημισμένης περιοχής, έχοντας μόνο μια πολύ μικρή ταμπελίτσα και πάρα πολλά ύποπτα σκαλιά ως "επιτροπή υποδοχής". Το θέαμα όμως που παρακολουθήσαμε το επόμενο τρίωρο ήταν ευτυχώς αντιστρόφως ανάλογο της φιλοξενίας του χώρου.
Η πρώτη ώρα στο χώρο ήταν βαρετή και απελπιστική, καθώς δεν έμπαινε κόσμος. Η αλήθεια είναι ότι όταν εμφανίστηκε το πρώτο συγκρότημα, ο κόσμος μέσα δεν ξεπερνούσε τα 50 άτομα και η κατάσταση δεν έδειχνε σήματα βελτίωσης. Με ελπίδες να μαζευτεί λίγος κόσμος για μετά, εγκαταστάθηκα μπροστά από τη σκηνή για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ξεκινάμε με τους ντόπιους Season's End, οι οποίοι κυμαίνονται σε επίπεδα Gathering, Lacuna Coil, After Forever και λοιπά παρόμοια συγκροτήματα. Στη ουσία, δεν παρουσίασαν τίποτα το καινούριο και ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα η ώρα πέρασε πιο ευχάριστα από τις ανύπαρκτες black metal αηδίες που έβαζε ο αρμόδιος. Τα φωνητικά, αντρικά και γυναικεία, ήταν μέτρια, καθώς ακολουθούσαν μια στρατηγική μίμησης γνωστών φωνών, χωρίς να προσδίδουν προσωπικότητα στο συνολικό αποτέλεσμα. Εντυπωσιακός ήταν ο drummer της μπάντας, ο οποίος έβαζε σωστές και πρωτότυπες ιδέες στις συνθέσεις. Η κατάσταση βέβαια θα μπορούσε να ήταν χειρότερη αν στη θέση τους ήταν κάποιο λυσσασμένο αγγλικό black συγκρότημα χωρίς λόγο ύπαρξης.
Η κατάσταση βελτιώθηκε κατακόρυφα με το επόμενο συγκρότημα, τους Desolation. Άγγλοι στη καταγωγή, τα παιδιά μας παρουσίασαν 7 τραγούδια άψογου μελωδικού, τεχνικού death metal με εντυπωσιακά πρωτότυπα κιθαριστικά μέρη, καλές εναλλαγές μεταξύ καθαρών και brutal φωνητικών, αλλά δυστυχώς έναν μέτριο drummer. Ευτυχώς δεν έκανε λάθη, αλλά η έμπνευση του ήταν υπό το μηδέν. Παίζοντας πολύ βασικά, δεν έδινε το απαραίτητο χρώμα που θα έδινε ένας τεχνικός drummer. Προσπερνώντας αυτή τη λεπτομέρεια, το συγκρότημα ήταν πολύ σταθερό και δεμένο στη σκηνή και η όρεξη του μεταφέρθηκε στον κόσμο ο οποίος πλησίαζε όλο και πιο κοντά στη σκηνή. Με εμφανείς επιρροές από Opeth, Death, παλιούς In Flames και άλλα παρόμοια συγκροτήματα, οι Desolation "τραγουδούσαν" περισσότερο με solos και αρμονίες στις κιθάρες, παρουσιάζοντας κατά μέσο όρο 7λεπτα τραγούδια με πολλές εναλλαγές σε ύφος και tempo. Αξίζει πραγματικά να επισκεφθείτε τη σελίδα τους και να κατεβάσετε ορισμένα samples για να δείτε μια καινούρια όψη του μελωδικού death metal.
Προχωράμε όμως στο ζουμί της βραδιάς. Μισή ώρα μετά το ζέσταμα που μας έκαναν οι Desolation, ακούστηκαν οι ήχοι του "Ach Golgotha" από το "Passage To Arcturo" και μετά καπάκι η καλύτερη σύνθεση του καινούριου δίσκου, το "Thy Wings, Thy Horns, Thy Sin". Πανικός! Στην πρώτη σειρά, η ελληνοκυπριακή παρουσία έγινε αισθητή με συνοπτικές διαδικασίες και ρίχνοντας μια ματιά πίσω διαπίστωσα ότι είχε μαζευτεί ενας σεβαστός αριθμός οπαδών. Αρχικά ο ήχος ήταν ελαφρώς μπουκωμένος αλλά μετά από 3-4 τραγούδια καθάρισε και ήταν, για όλη τη βραδιά, πολύ καλός για το παρουσιαστκό του χώρου. Οι 4 Έλληνες ήταν, όπως πάντα, αρκετά δραστήριοι στη σκηνή, χωρίς υπερβολική rockstar συμπεριφορά και παρεμφερείς τυπικότητες. Δυστυχώς δεν κατάφερα να μάθω το όνομα του, προφανώς, session κιθαρίστα ο οποίος ήταν πολύ καλός και ορεξάτος. Ο Σάκης, ως συνήθως, ενεργητικός, επικοινωνώντας ελάχιστα με το κοινό, ο Αντρέας και ο Θέμης προέβαλλαν ένα σταθερό rhythm section με αρκετούς νεωτερισμούς από πλευράς Θέμη, με προσθήκες διπλοπεταλιών και εναλλαγών στα toms και στα πιατίνια. Το συγκρότημα έπαιξε αλάνθαστα και τις 14 συνθέσεις που παρουσίασε και ο κόσμος, όσο προχωρούσε το set, ενθουσιαζόταν όλο και πιο πολύ, δημιουργώντας κάποια pits σε ορισμένες στιγμές.
Συνολικά, ακούστηκαν τα "Ach Golgotha", "Thy Wings, Thy Horns, Thy Sin", "Athanati Este", "Lucifer Over London", "In Domine Sathana", "King Of A Stellar War", "Visions Of A Blind Order", "Sanctus Diavolos", "Sign Of Evil Existance", "Non Serviam", "After Dark I Feel" το οποίο διαδέχτηκε αμέσως το "Thou Art Blind", δημιουργώντας έτσι επικίνδυνες συνθήκες για τον μέσο ανθρώπινο αυχένα και σταματώντας προσωρινά με το φοβερό και τρομερό "Under The Name Of Legion", συνοδευόμενο από μια μικρή χορωδία από το κοινό στα αρμόζοντα μέρη του τραγουδιού. Μετά το διάλειμμα, οι Rotting Christ μας αποχαιρέτησαν με τα "You Are I" και ως φινάλε το "Coronation Of The Serpent", βάζοντας έτσι ένα τέρμα στο γεμάτο setlist που μας παρουσίασαν.
Η βραδιά, συνεπώς, στέφθηκε με επιτυχία. Γνωρίσαμε ένα ελπιδοφόρο συγκρότημα και είδαμε ακόμα μια φορά μια επίδειξη αξίας, όρεξης και ικανοτήτων από ένα συγκρότημα το οποίο άξια εκπροσωπεί τη χώρα μας στο χώρο του metal, ανεξάρτητα από τα όσα σκέφτονται και λένε ορισμένοι εγχώριοι και διεθνείς στενόμυαλοι. Τα συγχαρητήρια μου ακόμα μια φορά.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
