Marillion, Garments @ Muziekgebouw (Eindhoven, Ολλανδία), 17/11/12

Από τον Γιάννη Κοτζιά, 23/11/2012 @ 13:46
Οι Marillion είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά συγκροτήματα συνεπούς, και ταυτοχρόνως, ποιοτικής δισκογραφικής παρουσίας τα τελευταία 30 χρόνια. Οι εποχές που σκαρφάλωναν στα charts έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά αυτό δε σήμανε ευτυχώς κι ανάλογη πορεία στην ποιότητα τους, ενώ παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήθηκε και σφυρηλατήθηκε ένα πιστό fanbase «θρησκευτικής» ευλάβειας το οποίο εντοπίζεται κυρίως σε τρεις χώρες: Μεγάλη Βρετανία, Καναδά και Ολλανδία. Χώρες στις οποίες άνα δύο χρόνια διεξάγονται και τα περίφημα Marillion Weekends και αυτομάτως γίνονται ο απόλυτος προορισμός για τους φανατικούς τους οπαδούς ανά τον κόσμο.

Υπό αυτά τα δεδομένα ουδεμία εντύπωση δε μου προκάλεσε πως η συναυλία των Marillion στο Eindhoven το Σάββατο της 17ης Νοεμβρίου για τα πλαίσια της περιοδείας του νέου τους άλμπουμ, "Sounds That Can't Be Made", είχε γίνει εδώ και αρκετό καιρό sold out. H εμφάνιση της progressive μπάντας θα λάμβανε χώρα στο Muziekgebouw το οποίο, χωρίς καμία δόση υπερβολής, είναι το αντίστοιχο Μέγαρο Μουσικής της ολλανδικής πόλης που όμως φιλοξενεί και rock συναυλίες όπως τη συγκεκριμένη των Marillion αλλά και αυτές των Alan Parsons Project και του Chris Isaac τους ερχόμενους μήνες.



Μπαίνοντας στον πολυτελέστατο συναυλιακό χώρο, μου έκανε αρκετή εντύπωση ο κόσμος που είχε μαζευτεί για τους Marillion. Κυρίως ηλικιακά και κατά δεύτερον ενδυματολογικά, απείχε αρκετά από αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε rock συναυλίες αφού παντού έβλεπες μεσήλικους κύριους και κυρίες που απολάμβαναν το ποτό τους πριν κατευθυνθούν στην αίθουσα της συναυλίας. Τη βραδιά άνοιξαν οι Ολλανδοί Garments, ένα alternative κιθαριστικό group που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν ιδιαιτέρως. Κάποια όμορφα κομμάτια σε χιλιοακουσμένο στυλ, μια τυπική σκηνική παρουσία, ούτε κάτι το ιδιαιτερο όυτε κάτι το ενοχλητικό για support.

Garments

Οι Marillion έκαναν την είσοδό τους με το "Gaza" από το καινούριο άλμπουμ, κατά τραγική ειρωνεία σε μια εποχή που τα πάντα φλέγον θέμα του παλαιστινιακού ζητήματος έχει έρθει ξανά στο προσκήνιο με τον πλέον τραγικό τρόπο. Ο Hogarth εμφανίστηκε στην σκηνή με ένα άσπρο πουκάμισο με το σήμα της ειρήνης δείχνοντας εξαρχής ότι στηρίζει την ερμηνεία του με στοιχεία θεατρικότητας. Ο πλούσιος ήχος του συγκεκριμένου κομματιού, όπως και τον υπολοίπων, μεταφερόταν από την μπάντα αυτούσιος και κρυστάλλινος όπως είναι στο άλμπουμ.

Marillion

To "You're Gone" θεωρώ πως είναι από τις πιο τυπικές στιγμές του "Marbles" αλλά όντας από τα πιο επιτυχημένα singles των Marillion έχει αποκτήσει ιδιαίτερη δημοφιλία και πάντα είναι καλοδεχούμενο στις συναυλίες τους. Επιστροφή στα 80s με το "Cover My Eyes (Pain And Heaven)" και συνέχεια με την πρώτη από τις τρεις στιγμές από την εποχή Fish που εμφανίστηκαν στο setlist, το "Slàinte Math". Η περίοδος Fish πλέον καταλαμβάνει μικρό ποσοστό στη συνολική τους δισκογραφία και διαφέρει αρκετά και σε στυλ από την περίοδο Hogarth, αλλά πάντα θα υπάρχει χώρος στο set τους για κομμάτια από αυτά τα τέσσερα άλμπουμ.

Marillion

Οι Marillion είναι γνωστό πως αποτελούνται, πέρα από τον Hogarth, από τέσσερις «παικταράδες». Συγχωρέστε με για τη γηπεδική έκφραση, αλλά μόνο έτσι μπορώ να εκφραστώ για το επίπεδο των μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα. Ο Ian Mosley σχεδόν δε φαινόταν πίσω από τα τεράστιο drum kit του, ο Pete Trewavas είναι από τους πιο τεχνικούς και ουσιαστικούς μπασίστες που έχω δει live, ο Mark Kelly έδινε το απαραίτητο βάθος στον ήχο των Marillion και ο Steve Rothery υπήρχαν στιγμές που κέρδιζε όλα τα βλέμματα με τον ήχο που έβγαζε από την κιθάρα του.

Marillion

Μια τέτοια στιγμή, ίσως η κορυφαία της βραδιάς, όπου ο Rothery «ελαμπε» σε κάθε νοτα ήταν το "Neverland". To πρόσφατο single της μπάντας, "Power", έχει τα φόντα να μείνει στις χαρακτηριστικές στιγμές του συγκροτήματος, αλλά από τα καινούρια κομμάτια που παίχτηκαν το "Sounds That Can't Be Made" και το "Gaza" ήταν τα πιο εντυπωσιακά. Δύο όμορφες επιλογές, το "The Great Escape" και το "Man Of A Thousand Faces" έκλεισαν το κυρίως set και για το πρώτο encore ο Hogarth εμφανίστηκε στη σκηνή με ένα αυτόματο όπλο και ερμήνευσε το "A Few Words For The Dead", κάτι που μου φάνηκε κάπως τραβηγμένο και άστοχο σαν act για να είμαι ειλικρινής.

Marillion

To δεύτερο encore περιλάμβανε δύο κομμάτια της εποχής Fish, το "Sugar Mice" από το "Clutching At The Straws" και το "Garden Party" από το πρώτο άλμπουμ των Marillion, με το οποίο τελείωσε η συναυλία. Εντελώς άστοχη επιλογή το "Garden Party" για κλείσιμο της βραδιάς για δύο λόγους: πρώτον, δεν ταίριαζε καθόλου με το υπόλοιπο κλίμα της συναυλίας και δεύτερον γιατί έφαγε «μπαμπέσικα» τη θέση στο set του σαφώς καλύτερου και πιο επιθυμητού, προσωπικά μιλώντας, "Kayleigh". Το συγκρότημα είχε την πρόθεση να είναι request από το κοινό το τελευταίο κομμάτι και μέσα στο χαμό από απαίτησεις ο Hogarth αποφάσισε να παίξουν το "Kayleigh", αλλά ο Kelly «πραξικοπηματικά» ξεκίνησε τις πρώτες νότες του "Garden Party" με την υπόλοιπη μπάντα να τον ακολουθεί.

Marillion

Οι δυνατότητες των Marillion και δισκογραφικά και συναυλιακά έχουν ψηλό ταβάνι και παρότι ήταν ένα εξαιρετικό live σε γενικές γραμμές, μου έμεινε η εντύπωση πως μπορούν να προσφέρουν κάτι ανώτερο. Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός πως στην Ολλανδία παίζουν κάθε χρόνο αρκετές φορές και διοργανώνουν και το Weekend (το οποίο θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Μάρτιο) με αποτέλεσμα οι συναυλίες τους να έχουν πιο χαλαρό και «οικογενειακό» χαρακτήρα, ίσως με το ότι από μια πλούσια δισκογραφία δεκαεπτά άλμπουμ δύσκολα σε δύο ώρες να χωρέσουν τα πάντα. Όπως και να 'χει αυτό που προσφέρουν οι Marillion ζωντανά σε καμία περίπτωση δεν είναι αμελητέο, καθώς τέτοια σύμπραξη σπουδαίων μουσικών επί σκηνής δύσκολα συναντάς.

MarillionSetlist:

Gaza
You're Gone
Cover My Eyes (Pain And Heaven)
Slàinte Mhath
Sounds That Can't Be Made
Neverland
The Sky Above The Rain
Power
King
The Great Escape
Man Of A Thousand Faces
----------
A Few Words For The Dead
----------
Sugar Mice
Garden Party

Κείμενο / φωτογραφίες: Γιάννης Κοτζιάς

  • SHARE
  • TWEET