Συνέντευξη: Υann Tiersen

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 20/12/2009 @ 14:49
Στις 14 Νοεμβρίου 2009, λίγη ώρα μετά το τέλος της συναυλίας του, ο Yann Tiersen απάντησε στις ερωτήσεις του rocking.gr, στα παρασκήνια του Fuzz Club. Ευγενής και συνεσταλμένος, αλλά πάντα ενδιαφέρων και ιδιοφυώς ιδιαίτερος, ο Γάλλος συνθέτης «τσιμπήθηκε» με το θέμα του soundtrack της ταινίας "Αμελί", εξήγησε την εξέλιξη του μουσικού του στιλ και παραδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου έκρηξη γαλλικού αντισωβινισμού.

Ποιές είναι οι εντυπώσεις σου, μετά από αυτή την αθηναϊκή συναυλία;
Α! Τέλειες! Ήμασταν πανευτυχείς που παίζαμε, αλλά και λίγο κουρασμένοι, γιατί σήμερα το πρωί βρισκόμασταν στη Βηρυτό! (γελάει)



Από ό,τι καταλαβαίνω ο ρυθμός της περιοδείας είναι πολύ έντονος...
Ναι, αλλά περνάμε καλά. Κουραζόμαστε, αλλά είναι όμορφα.

Γνωρίζεστε πλέον με το κοινό της  Ελλάδας.
Πράγματι. Νομίζω πως αυτή ήταν η τέταρτη φορά που βρισκόμαστε απέναντί του. (σ.σ.: Εμείς γιατί μετράμε τρεις;)

Θυμάσαι τις προηγούμενες φορές που παίξατε στην Ελλάδα;
Ναι, θυμάμαι πολύ καλά την τελευταία φορά, αλλά οι προηγούμενες βρίσκονται... αρκετά μακριά. (γελάει) Η τελευταία φορά θυμάμαι πως ήταν σε υπαίθριο χώρο. (σ.σ.: στις 16 Ιουνίου 2006, στο Θέατρο Λυκαβηττού)



Η "Αμελί" είναι ένα βαρύ φορείο για σένα;
Όχι. Και αυτό είναι το πρόβλημά της...

Τί εννοείς;
Για μένα η "Αμελί" δεν σημαίνει πολλά πράγματα. Δεν έγραψα παρά μόνο ένα κομμάτι για αυτή την ταινία, ενώ τα υπόλοιπα είναι μουσική που υπήρχε ήδη, έξι χρόνια πριν την κυκλοφορία της ταινίας. Είναι κάτι που βρίσκεται πολύ-πολύ μακριά και δεν έχω πολλά να πω για αυτό. Πρόκειται για μια ταινία που μου άρεσε και, στην πραγματικότητα, επέτρεψε στον κόσμο να ανακαλύψει τα πρώτα μου άλμπουμ. Ίσως γίνεται λίγο «βαρύ» και ενοχλούμαι όταν ο κόσμος αρχίζει να με ρωτάει πολλές ερωτήσεις – και δεν εννοώ τη δική σου ερώτηση, φυσικά – γιατί δεν έχω να πω κάτι σχετικά με αυτό το θέμα πλέον. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Απλώς, αυτοί οι άνθρωποι ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν κομμάτια από το "La Valse Des Monstres", το "Rue Des Cascades" και το "Le Phare", και με ρώτησαν αν ήθελα να γράψω και λίγα καινούρια κομμάτια και εγώ είπα «ναι». Αυτό είναι όλο. Αυτή η μουσική είχε ήδη «γίνει» και δεν είχε γίνει για να επενδύσει αυτή την ταινία. Συχνά, μερικά κομμάτια συνδέονται με κάποια στοιχεία της ταινίας, αλλά αυτό που μου φαίνεται ενοχλητικό είναι πως συνδέονται με ένα παρισινό φολκλόρ, το οποίο ειλικρινά βρίσκεται πολύ μακριά από μένα.

Αισθάνεσαι πιο άνετα ως συνθέτης μιας πιο «καλοχτενισμένης» μουσικής, όπως αυτή που ακούγεται στη μουσική επένδυση της "Αμελί" και του "Goodbye Lenin", ή ως rocker επί σκηνής;
(ξεφυσάει) Εγώ δημιουργώ μουσική. Πιστεύω πως πάντα έκανα και κάνω το ίδιο πράγμα, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Έχω πάντα την ίδια αίσθηση, όταν δημιουργώ μουσική. Με κάνει ευτυχισμένο και δεν θέτω στον εαυτό μου αυτά τα ερωτήματα. Στην πραγματικότητα, όταν ξεκίνησα να ηχογραφώ δίσκους, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, προερχόμουν από μια δεκαετία rock μουσικής και άρχιζα να ανακαλύπτω ακουστικά όργανα. Στη συνέχεια η ρόδα ξαναγύρισε.

Το στοιχείο που σε ώθησε προς αυτή τη μουσική προέρχεται από Γάλλους rock μουσικούς;

(κάνει μια γκριμάτσα, ακουμπάει κάτω ένα κουτάκι tonic water και σχολιάζει: «νόμιζα πως ήταν μπύρα») Όχι. Δεν αισθάνθηκα ποτέ κοντά στην γαλλική σκηνή – αν εξαιρέσουμε τον Dominique A, που μου αρέσει πολύ. Υπάρχουν βέβαια κάποια καλά συγκροτήματα, αλλά νομίζω πως η Γαλλία δεν έχει να επιδείξει μεγάλο πλούτο σε αυτόν τον τομέα.

Εννοείς στον τομέα του rock;
Ναι, αλλά και γενικότερα στον τομέα της μουσικής. Θα έλεγα πως είναι μια χώρα που διέθετε μουσικό πλούτο, στις αρχές του αιώνα, αλλά στη συνέχεια πέρασε σε μια «κουλτούρα του τραγουδιού» (σ.σ.: «chanson française » είναι ο ακριβής όρος), η οποία δεν μου ερεθίζει το ενδιαφέρον.



Έχεις όμως συνεργαστεί με Γάλλους και μάλιστα, μεταξύ άλλων, με τον Christophe Miossec...
Πρόκειται για κάποιον που δεν κάνει και πολλά πράγματα στα άλμπουμ του και εγώ ήθελα να τον βάλω να παίξει όργανα. Μια φορά, στο σπίτι του, μου έδειχνε κάποιες ιδέες του στο πιάνο και θεώρησα πως θα ήταν ενδιαφέρον να τον πιέσω προς τα εκεί – μιας και δεν είναι πραγματικά μουσικός. Στη συνέχεια, λοιπόν, ξεκίνησε η δουλειά για το άλμπουμ του, αλλά βρέθηκα να δουλεύω μόνος μου και πραγματικά δεν ήταν αυτό που περίμενα.

Θα ήθελες να συνεργαστείς με άλλους μη-Γάλλους καλλιτέχνες;
Τώρα δουλεύω με τον Matt (σ.σ.: Matt Elliott) και, παράλληλα, είμαι μέλος ενός συγκροτήματος από τις Νήσους Φερόες, το οποίο ονομάζεται Orka. Ναι, μου αρέσουν αυτές οι συνεργασίες.

Αναμένουμε το επόμενο άλμπουμ σου, μέσα στο 2010, το οποίο θα λέγεται "Dust Lane"...
Έχει ήδη ηχογραφηθεί.



Πώς θα ηχεί;
Σαν αυτό που ακούσατε απόψε. Παίξαμε πολλά τραγούδια του καινούριου άλμπουμ. Είναι τραγούδια μεγάλα σε διάρκεια, με μερικά ήπια μέρη και άλλα πιο «νευρικά».

Θα μπορούσες να βάλεις μια ταμπέλα πάνω στον ήχο αυτού του άλμπουμ;
Α, όχι, όχι. Ελπίζω να μην μπορώ. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. (γελάει)

Πιστεύεις πως μπορεί να επιβληθεί σε μια ευρύτερη μερίδα του κοινού μια μουσική η οποία δεν είναι τόσο... «pop», κατά κάποιο τρόπο;

Μου το λέγανε πάντα αυτό. Από την αρχή. Είμαι η απόδειξη, εντός εισαγωγικών και χωρίς να θέλω να φανώ φαντασμένος, ότι «ναι». Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος έχει μεγάλη περιέργεια και τελικά, ακριβώς λόγω της κρίσης των πωλήσεων των δίσκων, ο κόσμος πάει να βρει ό,τι θέλει στο διαδίκτυο, όπου τα πράγματα είναι προς το παρόν πιο ελεύθερα. Πιστεύω ότι υπάρχει όλο και λιγότερη τυποποίηση και φαίνεται πως δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίζουν τους μουσικόφιλους σαν βλάκες. Από τη στιγμή που κάποιος είναι ειλικρινής, βρίσκει ένα κοινό να τον ακούσει. Μεγάλο ή μικρό, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αρκεί που το κοινό έχει λόγο να είναι παρόν. Φυσικά, όσο μεγαλύτερο είναι το κοινό, τόσο το καλύτερο – δεν είναι στο χαρακτήρα μου να φτύνω την επιτυχία. Είναι προτιμότερο να υπάρχει ένα μικρότερο κοινό, το οποίο πραγματικά αγαπά αυτό που κάνουμε, παρά να υπάρχει μεγαλύτερο κοινό, που όμως συμβιβάζεται ή αδιαφορεί. Ευτυχώς, βέβαια, δεν συμβαίνει αυτό.

Ποιά είναι η θέση σου σχετικά με την διακίνηση της μουσικής στο διαδίκτυο, νόμιμη και παράνομη;
Κατ αρχάς, πρόκειται για ένα σημαντικό εργαλείο προώθησης των καλλιτεχνών, για να «ανακαλύψει» ο κόσμος τη μουσική. Το μεγάλο λάθος των δισκογραφικών εταιριών είναι ότι το φοβήθηκαν, ενώ θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν. Έπειτα, δεν είμαι οπαδός της νόμιμης πώλησης μουσικής μέσω διαδικτύου. Υπάρχει ένα θέμα το οποίο κανείς δεν αναφέρει: είναι η κακή ποιότητα του mp3. Ειλικρινά, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Πράγματι, είναι χρήσιμο για να μεταφέρεις τη μουσική, όταν ταξιδεύεις, ή ακόμη για να ξετρυπώνεις διάφορα τραγούδια, αλλά είναι δυνατόν να αγοράζεις ένα MP3; Δεν βλέπω το λόγο. Βέβαια, κάθομαι και το λέω αυτό και μετά δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί δεν μένει τίποτα για εμάς, τους μουσικούς. Πληρώνουμε το λάθος των δισκογραφικών, όχι του κόσμου που «κατεβάζει». Είναι φυσιολογικό να «κατεβάζεις», όπως ανέκαθεν αντιγράφαμε κασέτες. Είναι τελείως βλακώδες το γεγονός ότι κάποιο «είδαν το διάβολο» μέσα σε αυτή την πράξη! Πρόκειται για κάτι το καταπληκτικό.

Επισκέπτεσαι χώρες όπου ο κόσμος δεν μιλά τη γλώσσα σου ή ακόμη και χώρες οι οποίες έχουν τελείως διαφορετική κουλτούρα από τη δικιά σου. Αισθάνεσαι ότι επικοινωνείς πραγματικά με τον κόσμο σε αυτές τις χώρες;
Εγώ αισθάνομαι πολύ λίγο Γάλλος. Έχω γεννηθεί στη Βρετάνη και αυτό είναι όλο. Αντιθέτως, λοιπόν, στη Γαλλία είναι που καμιά φορά δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω με τον κόσμο. (γελάει) Πιστεύω πως πρόκειται για μια χώρα που έχει παραμελήσει τον εαυτό της εδώ και μια δεκαριά χρόνια. Δεν νομίζω πως είναι έτσι και η Ελλάδα. Στη Γαλλία, ο κόσμος είναι μαλθακός και όλα τα προτερήματά τους έχουν μεταμορφωθεί σε γιγάντια μειονεκτήματα. Όλη αυτή η αλαζονεία... Στη Γαλλία οι άνθρωποι μιλούν, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Δυσκολεύομαι να το δεχτώ. Αγαπώ τη Γαλλία για αυτό που κάποτε ίσως κατάφερε να είναι. Επιπλέον, η καταγωγή μου από τη Βρετάνη φέρει μια διαφορετική κουλτούρα και όσο ταξιδεύω τόσο περισσότερο το συνειδητοποιώ. Για μένα η Γαλλία ήταν πάντα κάτι το αρκετά εξωτικό, κατά κάποιο τρόπο – και, αυτή την εποχή, κάτι το εξωτικό όχι με την καλή έννοια. (γελάει) Δεν ξέρω... (ξεφυσάει) Δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα. Πραγματικά τίποτα. Βέβαια, υπάρχουν μερικά καλά συγκροτήματα, αλλά βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, ακριβώς επειδή είναι γαλλικά. Γιατί οι Γάλλοι ζουν σε μια μικρούλα ασήμαντη χώρα , αλλά έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτό κλείνει όλες τις πόρτες. Είναι μια χώρα που κλείνεται στον εαυτό της, που ζει χώρια από τον υπόλοιπο κόσμο. Προσπαθούν να σκεφτούν αυτό που θα πουν σχετικά με τη συναυλία που βλέπουν, αντί να καθίσουν να την απολαύσουν. Είναι πολύ παράξενο. Νομίζω πως όλα τα μειονεκτήματα της καρικατούρας των Γάλλων, αυτή την εποχή οργιάζουν. Αισθάνομαι πολύ μακριά από όλο αυτό το πράγμα και, λόγω του τρόπου ζωής μου, ζω και μακριά από αυτό.

Θα αντιπαραβάλω των ελληνικό μου σωβινισμό και θα σε ρωτήσω αν γνωρίζεις Έλληνες συνθέτες.
Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για Έλληνες συνθέτες.

Ας τελειώσουμε με το «au revoir». Πότε θα σε ξαναφέρει ο δρόμος σου στα μέρη μας;
Το συντομότερο δυνατό. Η Ελλάδα είναι μια χώρα για την οποία νοιώθω ειλικρινή αγάπη. Μια χώρα που δεν κουβαλά αυτή τη γαλλική αδράνεια, αλλά είναι μάλλον δυναμική. Ελπίζω την επόμενη φορά να μείνω και λίγο περισσότερο, αν και έχω έρθει πολλές φορές.

Έχεις επισκεφθεί την Ελλάδα ως τουρίστας;
Ω! Ναι! Η μαμά μου ήταν καθηγήτρια αρχαίων ελληνικών, οπότε έχω επισκεφθεί πολύ την Ελλάδα.

Ευχαριστώ για το χρόνο σου.
Ευχαριστώ.



Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET