Ανασκόπηση 2013: Atmospheric Metal

Έχουμε αναφερθεί ξανά στο θέμα αυτό. Η συγκεκριμένη σκηνή δυστυχώς πνέει τα λοίσθια. Τα μεγάλα ονόματα του χώρου έχουν εδώ και χρόνια μεταναστεύσει σε άλλους τόπους, κοντινούς ή μακρινούς ενώ η αντικατάστασή τους από «νέο αίμα», φρέσκια γενιά συγκροτημάτων φαντάζει αδύνατη. Φυσικά υπάρχουν ακόμα αυτοί που είτε παραμένουν σταθεροί, είτε αυτοί που μετά από διάφορους πειραματισμούς, πετυχημένους και μη, επέστρεψαν ως άλλοι «άσωτοι υιοί». Ίσως ορισμένοι να διαφωνήσουν επηρεασμένοι από το προσωπικό τους γούστο. Πως όμως θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε τα τελευταία χρόνια με την δεκαετία του '90 όταν η σκηνή αυτή γεννιόταν προσφέροντας πνοή πρωτοτυπίας στο metal; Έχει αναλογιστεί κανείς ότι αυτοί που ασχολούνται με τον χώρο πλέον έχουν απομείνει τόσο μόνοι σε αντίθεση με περασμένες δεκαετίες όπου όποια πέτρα και αν σήκωνες έβρισκες οπαδούς και μουσικούς του συγκεκριμένου είδους. Ακόμα και μια σύγκριση στην συναυλιακή δραστηριότητα της χώρας μας, και όχι μόνο, επαληθεύει του λόγου το αληθές ότι το ατμοσφαιρικό metal δεν «πουλάει» πλέον.

Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί να πραγματοποιηθεί ετήσια ανασκόπηση ενός μουσικού είδους που φαινομενικά δεν παρουσιάζει καμία εξέλιξη. Δραστηριότητα υπήρξε και φέτος, όπως υπάρχει κάθε χρονιά και η δύση του 2013 είναι η καταλληλότερη χρονική περίοδος για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας όσων αφορά τα σημαντικότερα συγκροτήματα, τις κυκλοφορίες τους, το προαναφερθέν «νέο αίμα» και τα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα.

You Learn About It

Στην κορυφή της δημοσιότητας δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται άλλοι εκτός από τους Nightwish (είτε μας αρέσει είτε όχι) οι οποίοι ετοιμάζονται δυναμικά για νέες επιτυχίες με την απόλυτα ταιριαστή Floor Jansen στα φωνητικά. Αρχικά οι Φινλανδοί δεν επιβεβαίωναν την μονιμότητα της μεταγραφής αυτής αλλά οι φωνητικές δυνατότητες της Floor αλλά και η χημεία μεταξύ των μελών έδειξαν οτι οι Nightwish θα συνεχίσουν με  την συγκεκριμένη σύνθεση. Περισσότερα για τις τελευταίες εξελίξεις και μια πρώτη γεύση του νέου line-up μπορείτε να απολαύσετε στο CD/DVD τους "Showtime, Storytime".

Σε πιο δυσάρεστα νέα, μια άλλη διάσημη female-fronted μπάντα, οι Lacuna Coil θρήνησαν τον πρόωρο χαμό του πρώην κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους τους, Claudio Leo, o οποίος τα τελευταία χρόνια συμμετείχε και στους Cayne. Παραμένοντας στην γειτονική Ιταλία, μια ανεξήγητη έξαρση λογοκρισίας απαγόρευσε στους Macbeth να κυκλοφορήσουν το ετοιμοπαράδοτο άλμπουμ τους μέχρι να αντικαταστήσουν το εξώφυλλό του.

Like Gods Of The Sun

Στο ατμοσφαιρικό metal εδώ και χρόνια τα μεγάλα ονόματα αποτελούν και τις καλύτερες επιλογές. Έτσι και φέτος οι Amorphis επιστρέφουν δυναμικά με το "Circle", ενώ οι Paradise Lost αποδεικνύουν ότι ακόμα και με τα b-sides τους ("Tragic Illusion") έχουν την ικανότητα να ηγηθούν της σκηνής. Απομακρυσμένοι από το metal εδώ και αιώνες οι Gathering παραμένουν εγγυημένα ποιοτικοί με μια διαφορετική κυκλοφορία ("Afterwords") όπου την προσοχή αποσπά η επιστροφή του Bart Smits (τραγουδιστής των Ολλανδών στο death metal ντεμπούτο τους "Always"). Την έκπληξη της χρονιάς βρίσκουμε στους Φινλανδούς Poisonblack του πρώην τραγουδιστή των Sentenced, Ville Laihiala. Έκτη δουλειά τους το "Lyijy" αλλά κατά πάσα πιθανότητα η πιο αξιόλογη. Δυναμικοί, ουσιώδεις και αρκετά κοντά στο αγαπημένο ύφος των «καταδικασμένων». Οι Katatonia, τέλος, με το "Dethroned And Uncrowned" πραγματοποίησαν μια ατμοσφαιρική και μελωδική προσέγγιση του περσινού "Dead End Kings". Όμορφο το αποτέλεσμα αλλά ίσως θα ήταν προτιμότερο να πειραματιστούν με συνθέσεις από όλη την δισκογραφία τους και όχι με ένα τόσο πρόσφατο άλμπουμ. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον πάντως προκαλεί η συνεργασία του Jonas Renkse με τον Bruce Soord των Pineapple Thief στο "Wisdom Of Crowds".

Σε άλλες δουλειές από σημαντικά ονόματα είχαμε επίσης το EP "Manuscript" των, σταθερά στην κορυφή του ατμοσφαιρικού doom, My Dying Bride, μια κυκλοφορία που συνεχίζει ουσιαστικά το "Α Map Of All Our Failures" αλλά και την μόνιμα αξιόλογη πορεία των Βρετανών. Επιστρέφοντας στο «ασθενές» φύλο, έχουμε τις κυκλοφορίες δύο εκ των μεγαλύτερων φυσιογνωμιών του χώρου, της Tarja Turunen και της Anneke van Giersbergen, οι οποίες στην συνεχής προσπάθεια «χτισίματος» της προσωπικής τους καριέρας ενσωματώνουν ετερόκλητα στοιχεία στην μουσική τους. Μια κλίση προς το folk από την Tarja στο "Colours In The Dark", περισσότερα alternative rock / pop στοιχεία από την Anneke στο "Drive". Type O Negative δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά, αλλα οι A Pale Horse Named Death των δύο drummer τους, Sal Abruscato και Johnny Kelly, κατάφεραν περίτεχνα να συνδυάσουν τον ήχο τους με στοιχεία Alice In Chains και Life Of Agony στο "Lay My Soul To Waste".

Mortals Watch The Day

Κυκλοφορίες αρκετές είχαμε και από πολλά ονόματα που εδώ και χρόνια προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στην κατηγορία των «μεγάλων», συγκροτήματα συνεπέστατα στην δισκογραφία που έχουν αποκτήσει το δικό τους μερίδιο από τους οπαδούς του είδους αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να πραγματοποιήσουν το «κάτι παραπάνω».

Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι Sirenia του "Perils Of The Deep Blue". Αξιόλογοι αλλά απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη μερίδα κοινού. Το ίδιο και οι Tristania οι οποίοι για ορίσμενους ανήκουν στα σημαντικά ονόματα του χώρου αλλά τα τελευταία χρόνια δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Παραμένοντας στους βετεράνους, οι Atrocity πραγματοποιούν ακόμα μια στροφή στον ήχο τους και αυτή τη φορά κινούνται περισσότερο σε death metal φόρμες. Παραμένοντας στο μελωδικό death, οι Eternal Tears Of Sorrow με το "Saivon Lapsi" προσθέτουν ακόμα μια αξιόλογη κυκλοφορία στην πλούσια δισκογραφία τους, ενώ οι Eternal Oath επιστρέφουν μετά από μεγάλη απουσία με το "Ghostlands". Την προσοχή μας επίσης τράβηξε η επιστροφή των «δικών μας» Daylight Misery με το φετινό "The Great Absence", προσθέτοντας ελπίδες στην εγχώρια σκηνή.

Παρούσα και η ολλανδική απάντηση στους My Dying Bride και αναφερόμαστε φυσικά στους Officium Triste οι οποίοι με το "Mors Viri" διατηρούν το "Rotterdoom" ύφος τους. Εγγύηση οι δίσκοι τους για το ατμοσφαιρικό doom / death αλλά καταδικασμένοι να παραμείνουν αιώνια κλειδωμένοι στο underground. Από την μακρινή Αυστραλία οι Eternal με το "When The Circle Of Light Begins To Fade" κάνουν την δική τους προσπάθεια αλλά ο τόπος καταγωγής τους δεν τους ευνοεί. Από τις σταθερά αξιόλογες προτάσεις οι Ιρλανδοί Mourning Beloveth οι οποίοι συνεχίζουν να κρατούν ψηλά την σημαία του ατμοσφαιρικού doom / death με το φετινό "Formless".

Από female-fronted μπάντες πάντως είχαμε μεγάλη ποικιλία φέτος. Όσοι εντυπωσιάστηκαν από το ντεμπούτο των Revamp, ας τσεκάρουν το "Wild Card", διότι κανείς δεν γνωρίζει πότε το πρόγραμμα της Floor με τους Nightwish θα της επιτρέψει να ασχοληθεί με το προσωπικό της σχήμα. Πέμπτος δίσκος για τους Leaves' Eyes της Liv Kristine, η οποία προσωπικά δεν καταφέρνει να με εντυπωσιάσει εδώ και αρκετά χρόνια. Αδιάφοροι ανέκαθεν και οι συμφωνικοί Edenbridge, ενώ αντίθετα οι Delain με το "Interlude" προσφέρουν ένα ελκυστικό πακέτο με παλιά και νέα κομμάτια καθώς και αρκετές διασκευές. Εμπορικός ήχος αλλά πιασάρικο κομμάτι σαν το "Are You Done With Me" είχαμε καιρό να ακούσουμε. Χρόνια στην σκηνή και οι Trail Of Tears, χωρίς να απογοητεύουν αλλά και χωρίς να κυκλοφορούν τον δίσκο-αριστούργημα. Οι οπαδοί τους πάντως έχουν με το "Oscillation" μια ευκαιρία να ασχοληθούν και φέτος μαζί τους.

Ιδιαίτερη περίπτωση το horror metal των Γερμανών The Vision Bleak και εν όψει της εμφάνισής τους τον Φεβρουάριο στην Αθήνα το "Witching Hour" αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η μουσική τους πάντως θα φανεί ενδιαφέρουσα και στους οπαδούς του παραδοσιακού heavy metal. Επίσης από την Γερμανία οι Lacrimas Profundere αποτελούν αυτή τη στιγμή τον ορισμό του «Gothic Metal» με αρκετές αξιόλογες στιγμές στο φετινό "Antiadore".

Περιληπτικά, απλά για να διευρύνουμε λιγάκι τα σύνορα του ήχου, έχουμε κυκλοφορίες φέτος από τους νεοκλασικούς Chaostar, τo folk metal των Saltatio Mortis, το synthpop των Mesh και των Visage, το industrial των Skinny Puppy και των Gothminister, to electrogothic των Diorama και το gothic rock των Inkubus Sukkubus. Οι λάτρεις του ατμοσφαιρικού έβρισκαν ανέκαθεν ενδιαφέροντες τους Αυστριακούς Summoning, οι οποίοι ανήκουν δικαιωματικά στο black metal, και φυσικά τους τεράστιους Ulver οι οποίοι με κάποιο τρόπο θα μπορούσαν να χωρέσουν σε οποιαδήποτε ανασκόπηση.

A Long Way To Nowhere

Συγκλονιστικές εκπλήξεις και απογοητεύσεις δεν υπήρξαν για την φετινή χρονιά. Τα ηνία του ατμοσφαιρικού ήχου κρατούν τα μεγάλα ονόματα τα οποία συντηρούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ποιότητα των κυκλοφοριών τους χωρίς όμως να καταφέρνουν να αγγίξουν τα μεγαλεία του παρελθόντος. Τα συγκροτήματα «δεύτερης κατηγορίας» συνεχίζουν να κυκλοφορούν αξιόλογες δουλειές, αλλά η ελπίδα κάποια στιγμή να αναρριχηθούν στην κορυφή απομακρύνεται όσο περνούν τα χρόνια. Η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται από την ίδια την σκηνή η οποία δείχνει εγκλωβισμένη σε περασμένες επιτυχίες. Τέλος υπάρχουν και οι αδιάφορες περιπτώσεις οι οποίες εξ' ορισμού είναι αδύνατο να μας απογοητεύσουν, αφού ποτέ δεν κατάφεραν να μας πείσουν ότι αξίζουν τον χρόνο να ασχοληθούμε μαζί τους. Απογοητεύτική ήταν επίσης η συναυλιακή δραστηριότητα στην χώρα μας αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε εκτενέστερα παρακάτω. Τέλος, απογοητεύει το γεγονός ότι δύσκολα πλέον ανακαλύπτουμε νέα συγκροτήματα τα οποία θα ασχοληθούν με τον συγκεκριμένο ήχο ή θα κυκλοφορήσουν έναν δίσκο άξιο αναφοράς.

Tonight's Music

Αναφερθήκαμε νωρίτερα στην συναυλιακή «ξηρασία» στο ατμοσφαιρικό metal ήχο και η φετινή χρονιά αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα. Ο Mick Moss των Antimatter μας επισκέφθηκε σε μια ακουστική βραδιά αφήνοντάς μας για άλλη μια φορά με το παράπονο και την απορία πως θα ήταν το συγκρότημά του σε μια ολοκληρωμένη εμφάνιση. Ημιακουστικοί και οι Anathema, τους οποίους τους έχουμε παρακολουθήσει σε κάθε μορφή την τελευταία δεκαπενταετία αλλά όταν στην γειτονική Σόφια συνοδεύονται από ολόκληρη ορχήστρα είναι λογικό να μην μείνεις ικανοποιημένος με ένα ημιτελές συγκρότημα. Έτσι όσοι έχουν την περιέργεια, αρκούνται στο DVD "Universal" που κυκλοφόρησαν οι Βρετανοί. Η Anneke van Giersbergen από την άλλη συνοδεύεται από ολόκληρη την μπάντα (αν και τον Rob Snijders πίσω από τα drums δεν τον αλλάζουμε), αλλά αν δεν αυξήσει λίγο την διάρκεια των εμφανίσεών της δεν θα καταφέρει να μας κάνει να παραμιλάμε όπως είχαμε συνηθίσει στο μακρινό πλέον παρελθόν. Υποκατάστατα στο ανικανοποίητο από τις ζωντανές εμφανίσεις στα DVD των Nightwish και Epica, αν και τίποτα δεν συγκρίνεται με την συναυλιακή εμπειρία.

Ending Credits

Συμπερασματικά, είχαμε την φετινή χρονιά αρκετές σε αριθμό κυκλοφορίες με ένα αξιοπρεπές ποιοτικό επίπεδο χωρίς όμως, για άλλη μια φορά να έχουμε μια πνοή ανανέωσης στην σκηνή, ένα όνομα που θα φέρει ελπίδα για το μέλλον διότι όσο και αν το επιθυμούμε, το ατμοσφαιρικό metal δεν είναι δυνατό να στηρίζεται για πάντα στους Paradise Lost, τους Amorphis και τους Moonspell.