Lacrimas Profundere

Antiadore

Napalm (2013)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 10/09/2013
Μελαγχολία αλλά όχι κατάθεση ψυχής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχει χρόνια να ασχοληθεί το Rocking με τους Lacrimas Profundere. Το ίδιο και εγώ και συγκεκριμένα με μια (mini) κριτική του "Ave End" που οι Γερμανοί κυκλοφόρησαν το 2004. Ήταν τότε που είχαν αρχίσει να πραγματοποιούν μια στροφή προς την φινλανδική gothic rock σκηνή αφήνοντας πίσω τους τις doom metal (βλέπε "The Silent Enigma") εμμονές. Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν τρία full length άλμπουμ με τα οποία συνεχίζουν την επίμονη προσπάθεια τους να κατακτήσουν την Ευρώπη. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω σε ποιο βαθμό τα κατάφεραν αλλά θεωρώ ότι ακόμα και μετά από εννιά δίσκους δεν έχουν προσελκύσει το ελληνικό κοινό με εξαίρεση αυτούς που παρά την εγκατάλειψη της μόδας του «ατμοσφαιρικού» metal συνεχίζουν να ασχολούνται με τον εν λόγω ήχο. Δεν αναφέρομαι φυσικά στα μεγαθήρια  τύπου Paradise Lost, Katatonia, Amorphis κ.α. Τα συγκεκριμένα ονόματα ξεχώριζαν ανέκαθεν σαν κορυφή του παγόβουνου αφήνοντας τους ανέμπνευστους αντιγραφείς να χάνονται αβοήθητοι στα βάθη των ωκεανών.

Αυτό που οφείλουμε να παραδεχτούμε πάντως, αναφερόμενοι στους Lacrimas Profundere, είναι ότι «το λέει η καρδούλα τους». Σχεδόν δυο δεκαετίες παρόντες στο δισκογραφικό στερέωμα, αλλαγές μουσικού ύφους αλλά και μελών, με την μόνιμη υποστήριξη και εμπιστοσύνη της Napalm να τους ωθεί να συνεχίσουν την δύσβατη πορεία τους. Για να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι, οι Γερμανοί δεν ήταν ποτέ κακοί αν και στα πρώτα τους βήματα έδειξαν ορισμένες αντιγραφικές τάσεις. Στην συνέχεια της καριέρας τους όμως  κατάφεραν να βελτιώσουν τις συνθετικές τους ικανότητες χωρίς όμως ποτέ να καταφέρουν να πλησιάσουν την κατηγορία των πιονέρων, των μεγάλων και σημαντικών.

Στην δέκατη ολοκληρωμένη προσπάθειά τους και το φετινό "Antiadore" τα συναισθήματα που προκαλούνται είναι για άλλη μια φορά ανάμεικτα. Το εναρκτήριο "My Release In Pain" τους φέρνει για άλλη μια φορά κοντά στους ΗΙΜ αλλά με τα  brutal φωνητικά να λειτουργούν περισσότερο ως μέσο απενοχοποίησης της συγκεκριμένης ομοιότητας. Παρ' όλα αυτά παραμένει ένα ευχάριστο άκουσμα που δείχνει δυνατότητες εμπορικής καταξίωσης. Το ίδιο συμβαίνει και στις επόμενες συνθέσεις όπως το αρκετά heavy και εξίσου πιασάρικο "Antiadore" αλλά και στο "What I'm Not" όπου θα ψάξεις να βρεις όμως ποιο κομμάτι των Katatonia σου θυμίζει. Αποκορύφωμα το πανέμορφα μελαγχολικό "All For Nothing" με τους απλούς αλλά straight to the point στίχους του.

«Αρχή ήμισυ παντός» αλλά τα σοφά λόγια του Πλάτωνα δεν βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή στην συγκεκριμένη περίπτωση αφού η συνέχεια του δίσκου δεν παρουσιάζει αντίστοιχο ενδιαφέρον με μοναδική εξαίρεση ίσως το "Still In Need" όπου οι τόνοι ξαναπέφτουν. Κατά τα άλλα όμως οι υπόλοιπες από τις δώδεκα συνθέσεις μοιάζουν από μέτριες μέχρι ανούσιες προκαλώντας έτσι μια ανισορροπία που δυσκολεύει τον ακροατή να ασχοληθεί με την ολότητα της κυκλοφορίας αυτής. Μελαγχολία αλλά όχι κατάθεση ψυχής όπως βρίσκουμε σε ένα "Last Fair Deal Gone Down", gothic rock αλλά όχι με την αναγκαία αλητεία και το πηγαίο ψυχικό σκοτάδι, εμπορικό αλλά χωρίς τις ικανότητες παραγωγής επιτυχιών του Ville Valo.

Οι Lacrimas Profundere δεν δείχνουν να το βάζουν κάτω, συνεχίζουν μια διαδοχική πορεία τακτικών δισκογραφικών κυκλοφοριών και αντίστοιχων περιοδειών προώθησης. Ίσως όμως θα ήταν προτιμότερο να αφοσιωθούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, διοχετεύοντας όλη τους την δημιουργική ενέργεια και έμπνευση ώστε να καταφέρουν κάποτε να κυκλοφορήσουν έναν ολοκληρωτικά πετυχημένο δίσκο.
  • SHARE
  • TWEET