Alexandra Stréliski

Αν αυτή η παρουσίαση γινόταν σε ακαδημαϊκό πλαίσιο, εδώ θα έπρεπε να υπάρχει ένας ορισμός για το κίνημα του νεορομαντισμού. Κατά προτίμηση με πλήρη ιστορική αναδρομή στις ρίζες και αναφορές στους κυριότερους εκπροσώπους του. Επειδή ωστόσο έχω τη στοιχειώδη αυτογνωσία για να αναγνωρίσω ότι είμαι από τους τελευταίους ανθρώπους που θα δικαιούνταν να κάνουν κάτι τέτοιο, θα παρακάμψω προκλητικά όλο αυτό το κομμάτι, και θα ξεκινήσω απευθείας από το παρόν.

Στην τρίτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία της, η Alexandra Stréliski ουσιαστικά κάνει μία δήλωση. Κοιτάζει όλους εκείνους που κάποια στιγμή της φόρτωσαν μία ξερή ταμπέλα και τους στέλνει ένα πονηρό χαμόγελο. Η προσέγγισή της σε πρώτη ανάγνωση δεν δείχνει να έχει αλλάξει τρομερά. Το πιάνο στέκεται ακόμα στο κέντρο της σκηνής, με τα έγχορδα λίγο πίσω. Με απόλυτα κυριολεκτική έννοια, δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστός όρος από το «σύγχρονη κλασική» για σύνοψη.

Η πραγματική αλήθεια βέβαια, όπως και ο διάβολος, βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες; Όχι δα. Ακόμα και μία γρήγορη ακρόαση του άλμπουμ αρκεί για να πιάσει ένα στοιχειωδώς υποψιασμένο μάτι τη διαφορά από το παρελθόν. Από τα πολύ πρώτα της βήματα, η Καναδή καλλιτέχνιδα κοιτούσε πάντα προς τα μέσα. Αυτή τη φορά, με έναν υπέροχο τρόπο, καταφέρνει την ίδια στιγμή να στρέψει το βλέμμα και προς τα πάνω· να βάλει περισσότερο χρώμα και όνειρο στις ιστορίες της.

Η προσοχή στρέφεται ολοκληρωτικά στις μελωδίες. Οι πιο ambient πινελιές που κατά περιόδους χρησιμοποιούσε, εξαφανίζονται από το κάδρο. Από το στήσιμο μέχρι την παραγωγή, η όλη προσέγγιση αφήνει μία παλαιάς κοπής αίσθηση. Η επιτυχία βρίσκεται στο γεγονός ότι το υλικό ακούγεται κάθε άλλο παρά αναχρονιστικό. Οι αναφορές γίνονται με σεβασμό κι αγάπη, αλλά πάνω από όλα μέσα από το πρίσμα μίας δημιουργού που δεν αρκείται στο να αναπαράγει τυφλά τα βασικά του ύφους.

Οι ταχύτητες και οι εντάσεις διατηρούνται με ευλάβεια από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η ροή των κομματιών είναι σεμιναριακή. Η προσωπική σφραγίδα της Stréliski μπαίνει με περισσότερη ένταση από ποτέ. Οι γραμμές που ενώνουν το εδώ και το τώρα με το "Inscape" και το ντεμπούτο, παρότι λεπτές, ξεχωρίζουν με ελάχιστη προσοχή. Τα κινηματογραφικά στοιχεία που ανέκαθεν κουβαλούσαν οι μουσικές της (βλ. "Sharp Objects" του Jean-Marc Vallée), εδώ αποκτούν διαφορετική διάσταση.

Το "Néo-Romance" ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στη μελαγχολία και την αισιοδοξία. Οι αφηγήσεις του δεν χρειάζονται λόγια. Στις αλήθειες του δεν υπάρχει χώρος για φθήνια. Ο πυρήνας του έχει τόση ψυχή και τόση ευγένεια που μπορεί να σπάσει το σκοτάδι ακόμα και της πιο άσχημης μέρας. Είναι ένας βαθιά ρομαντικός δίσκος, σε μία εποχή που μοιάζει να αφήνει περιθώρια μόνο για ακρότητες, viral sensations και κενή διασκέδαση. Στο βιβλίο μου, αυτό από μόνο του είναι μία τεράστια επιτυχία.