Tombstone Highway

«Οι Ιταλοί Tombstone Highway προέρχονται από τις λασπωμένες όχθες του Πάδου ποταμού στη περιοχή της Piacenza και αντλούν έμπνευση από τις αγροτικές περιοχές της πατρίδας τους», αναφέρει το δελτίο Τύπου. «Έχει τόσο μεγάλη σημασία αυτό;» αναρωτιέμαι. Και όμως, η προέλευσή τους μάλλον τους βοηθά να μεταφερθούν με ευκολία (νοερά τουλάχιστον) στις λασπουριές του Αμερικάνικου Νότου, όπου παίζεται το southern heavy rock/metal το σωστό στο οποίο αρέσκονται. Έχοντας επιλέξει για όνομα της μπάντας τους τον τίτλο του opening track από το πρώτο ιστορικό άλμπουμ των The Obsessed, κερδίζουν εξαρχής τη συμπάθεια. Έχοντας δε στο εξώφυλλο τον θεριστή να κραδαίνει τα δρεπάνια σε πόζα Chuck Norris, νιώθεις ότι τα πράγματα σοβαρεύουν. Βάζω κι εγώ λοιπόν το πρώτο bourbon για να μπω κλίμα και ξεκινάω την περιπλάνησή μου στα αυλάκια του ντεμπούτου των Ιταλών.

Η πρώτη ακρόαση μου δίνει την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με κλασικό heavy/stoner rock ενισχυμένο με σωστές δόσεις groovάτου doom metal και χρωματισμένο με μερικές southern rock πινελιές. Οι pinch harmonics του Wylde ακούγονται συχνά πυκνά, όπως και μεγάλο μέρος της διαστροφής των solos του Chandler των Saint Vitus. Σωστή αναλογία ανάμεσα σε γρήγορα, ρυθμικά και αργά μέρη υπάρχει, ενώ θετικότατες εντυπώσεις αφήνουν αλανιάρικα riff και lead, εξαιρετικά solo, αλήτικα φωνητικά και ισορροπημένα τύμπανα από τους παλιούς ΗΜ Outlaw και Emilio Emilio S.O.B. Sobacchi αντίστοιχα. Το μπάντζο για τη χρήση του οποίου περηφανεύεται η μπάντα μπορεί απλά να ταιριάζει στο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, στο "Old Blood" όμως που ανοίγει τον δίσκο ακούγεται σαν μετρονόμος και σίγουρα δεν κολακεύει το κομμάτι.

Καλύτερες στιγμές του άλμπουμ είναι το "Bite The Dust (And Bleed)", κάτι σαν μια πιο Sabbathική εκδοχή των ZZ Top και το σαρωτικό Hangman's Friend με το φοβερό riff που θυμίζει περασμένα stoner μεγαλεία. Ταιριαστή η hammondιά από τον Paolo Negri των Wicked Minds στο φινάλε του εννιάλεπτου "At The Bitter End" και ικανοποιητική διασκευή του "Mississippi Queen", με μία ένσταση όμως. Καταλαβαίνω τη διάθεση να παχτεί το lead και το riff και να βάλουμε και το cowbell, μπράβο τους που επιλέγουν Mountain, αλλά ρε γαμώτο χάθηκε ο κόσμος να βρουν κάποιο άλλο, τόσες κομματάρες εχουν βγάλει... Όπως και να 'χει πάντως, αν τύχει και το άλμπουμ πέσει στα χέρια σας, το δεύτερο μισό του είναι αρκετά πιο ενδιαφέρον από το πρώτο.

Συμπερασματικά τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα, ειδικά από τη στιγμή που πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα. Για να κάνουν ένα βήμα παραπάνω πάντως, θα πρέπει να δουλέψουν περισσότερο τις συνθέσεις τους. Κακά τα ψέματα, στο είδος που παίζουν δεν υπάρχει χώρος για πρωτοτυπίες και κερδισμένος βγαίνει εκείνος που αφομοιώνει καλύτερα και συνθέτει πιο πειστικά τις επιρροές του. Οι σωστές βάσεις λοιπόν υπάρχουν, το ζητούμενο για τους γείτονές μας είναι να δουλέψουν και να τις εκμεταλλευτούν.