Madeleine Peyroux

Η Αθηναία Μανταλένα (από τη Georgia των Η.Π.Α. - μη μπερδεύεστε) επανέρχεται με τον τέταρτο δίσκο της και ίσως τον πιο σημαντικό. Γιατί ενώ έχει ήδη καταφέρει να καθιερωθεί ως μία από τις σημαντικότερες φωνές στο χώρο της vocal jazz, εδώ για πρώτη φορά περιλαμβάνει εξ ολοκλήρου συνθέσεις γραμμένες από τραγουδοποιούς αποκλειστικά για αυτήν και πάντα σε συνεργασία με την ίδια. Ρισκάρει, λοιπόν, αφήνοντας πίσω της την ασφάλεια των standards και καλά κάνει, αφού το αποτέλεσμα τη δικαιώνει.

Η συνήθης παρομοίωσή της με την Billie Holiday δικαιώνεται εδώ εν μέρει, αν και αυτό αφορά περισσότερο τη χροιά της φωνής και το στυλ του τραγουδιού, παρά το πάθος της ερμηνείας, στο οποίο δείχνει σαφώς πιο συγκρατημένη από την πρωθιέρεια της jazz. Από την άλλη, δεν είναι λίγες οι φορές που θυμίζει, ίσως περισσότερο και από jazz τραγουδίστρια, μία ερμηνεύτρια του τύπου Joni Mitchell.

Τα τραγούδια συνήθως είναι σε παλιομοδίτικο στυλ και επιτηδευμένα υποτονικά, θυμίζοντας τις περισσότερες φορές ερωτικές εξομολογήσεις, υπό τη διακριτική συνοδεία των μουσικών. Η ράθυμες μελωδίες και η ψιθυριστή, συχνά εύθραυστη, ερμηνεία της Peyroux προσφέρουν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, όπως είναι το "Instead", το "Bare Bones" και το πικρόχολο "Love And Treachery".

Προκειμένου να προσθέσει και κάποιες πινελιές διαφορετικότητας, θα μπορούσε να μας ανταμείψει με περισσότερες ρυθμικές, up-tempo στιγμές, όπως το "You Can't Do Me", όπου και δείχνουν οι μουσικοί να οδηγούν το κομμάτι πιο έντονα και όχι η φωνή. Μάλιστα το συγκεκριμένο μαζί με το ομώνυμο αποτελούν τη συνεισφορά του Walter Becker, ήμισυ των Steely Dan, στο άλμπουμ και, καθόλου τυχαία, συγκαταλέγονται και τα δύο στα διακριθέντα.

Φαίνεται ότι ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός δίσκου προσωπικού και συναισθηματικού, που θα απευθύνεται κυρίως στο θυμικό του ακροατή και θα είναι μία καλή επιλογή για την εστιακή χαλάρωσή του, με παρέα ή χωρίς. Υπό αυτό το πρίσμα τα καταφέρνει θαυμάσια.