John Mcris

Αν είχα κρατήσει αρχείο για το πόσα σόλο κιθαριστικά άλμπουμ έχω ακούσει από τότε που άρχισα να μπαίνω στο μαγικό κόσμο της ηλεκτρικής κιθάρας και πόσες ώρες έχω χάσει ακούγοντας από αδιάφορες έως και κακές δουλειές, θα είχα αναθεωρήσει σίγουρα τις προτεραιότητες που βάζω στη ζωή μου.

Όταν λοιπόν πήρα το ντεμπούτο του John Mcris (Anorimoi) στα χέρια μου, σαν γνήσιος prog ελιτιστής, περίμενα ότι θα ήταν άλλο ένα χαμένο μισάωρο από τη ζωή μου, δε θα πω ψέματα. Προς μεγάλη μου έκπληξη ωστόσο έκανα λάθος. Κι αυτό, γιατί το "Ark" διαφοροποιείται από το γεγονός πως επικεντρώνεται στο songwriting πολύ περισσότερο από το τεχνικό, βιρτουόζικο κομμάτι.

Τι έχουμε λοιπόν στο "Ark"; Οκτώ κομμάτια ανάμεσα σε hard rock και metal, με prog ευαισθησίες και μια αναμφίβολα παλιομοδίτικη μεν, αξιοπρόσεκτη δε ηχητική αισθητική. Παλιομοδίτικη ως προς τις επιλογές των ήχων και της παραγωγής, αλλά αντίστοιχα αξιοπρόσεκτη γιατί μες στη φαινομενική της απλότητα δίνει έμφαση στον πρωταγωνιστή του κάθε κομματιού, που είναι οι δυνατές μελωδίες που χαρακτηρίζουν όλες τις συνθέσεις.

Αναμφίβολα υπάρχουν κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το Satriani-κό "Neo Paradise", το power-ίζον "The Grid" όπου τα πλήκτρα συμπληρώνουν ιδανικά την κιθάρα αλλά και το μελαγχολικό "Dusk" που διαφοροποιείται με έναν πιο σκοτεινό ήχο και κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες αρμονικές ιδέες όπως ο ανατολίτικος αμανές πριν το κλείσιμο.

Στα τριάντα περίπου λεπτά διάρκειάς του, το "Ark" είναι πρώτα απ’όλα ένα πολύ ευχάριστο και απροβλημάτιστο άκουσμα. Βγάζοντας μια απλότητα και συνάμα μια σιγουριά, είναι μια πρόταση διαφορετική σε ένα χώρο όπου το τεχνικό κομμάτι έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα και η πιο ρομαντική πλευρά της κιθάρας τείνει να εκλείψει. Αυτό και μόνο αρκεί για να του δοθεί μια ευκαιρία, και σίγουρα θα αποτελέσει μια καλή συντροφιά για τις καλοκαιρινές αποδράσεις με το αυτοκίνητο, μιας και η θετική του ενέργεια είναι μεταδοτική.

Το ακούτε εδώ.