Clutch

Υπάρχουν συγκροτήματα τα οποία είτε αρκούνται είτε δεν καταφέρνουν να φτάσουν ποτέ πάνω από τον μέσο όρο και, ένω είναι κατά γενική ομολογία αξιόλογα, έχουν αποδεχτεί τον ρόλο του "follower" στην εκάστοτε μουσική σκηνή. Υπάρχουν επίσης συγκροτήματα που παίρνουν τον χρόνο τους και κυκλοφορούν έναν δίσκο τη δεκαετία με αποτέλεσμα είτε να ξεχαστούν είτε να πραγματοποιήσουν μια δυναμική επιστροφή αφού η καθυστέρηση της κυκλοφορίας τους λαμβάνει το "boost" της έκπληξης. Οι Clutch δεν ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις.

Αρχικά αξίζει να αναφέρουμε ότι η αύρα του working class hero που περιβάλει την μπάντα από το Maryland μετατρέπεται σε πράξεις αφού εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες δεν έχουν αφήσει ποτέ το όνομά τους να ξεχαστεί. Βασικά, ανάσα δεν μας αφήνουν να πάρουμε! Δεκατρείς δίσκοι μέσα σε εικοσιεννιά χρόνια πορείας με τους περισσότερους από αυτούς να περιγράφονται από «αξιόλογοι» και πάνω. Επίσης εδώ και πολλά χρόνια οι Clutch έχουν κερδίσει επάξια τον ρόλο του "Leader" της heavy rock σκηνής τόσο με την πλούσια δισκογραφία τους όσο και με τις άριστες ζωντανές εμφανίσεις τους. Αν αναλογιστούμε την πορεία των υπολοίπων μεγαθηρίων του είδους, κατά πάσα πιθανότητα οι Αμερικανοί βρίσκονται μόνοι στην κορυφή, απλά το χαλαρό και cool ύφος τους δεν τους αφήνει να μοιάζουν με «άρχοντες» αλλά περισσότερα με έναν από μας.

Καινούργιος δίσκος Clutch λοιπόν και αρχικά δεν υπάρχει καμία έκπληξη. Ακόμα μια κυκλοφορία από την μπάντα, ακόμα ένας καλός δίσκος, θα λέγαμε και θα τελείωνε η ιστορία εκει. Λάθος! Τo "Sunrise On Slaughter Beach" ξεπερνά κατά πολύ την ταμπέλα «καλός» και παρακάτω θα εξηγήσουμε τους λόγους.

Οι Clutch, με τον αέρα της δικής τους Weathermaker Records και όντας υπόλογοι μονάχα στον εαυτό τους κυκλοφορούν τον μικρότερο σε διάρκεια δίσκο της καριέρας τους θυμίζοντας εποχές «βινυλίου». Τριαντατρία λεπτά και εννιά συνθέσεις εκ των οποίων όμως δεν μειονεκτεί καμία. Σκεφτείτε πόσο συχνά το ζούμε αυτό σε μια εποχή υπερπληροφόρησης και υπερκατανάλωσης. To λένε άλλωστε και οι ίδιοι, "We Strive For Excellence"! Τόσο η ποιότητα των συνθέσεων όσο και η διάρκεια του δίσκου κάνουν τον δίσκο ευκολοάκουστο και ευκολομνημόνευτο. Έτσι λοιπόν, πριν καταλάβεις τι έχει συμβεί, έχεις ήδη «εθιστεί» και οι ακρόασεις επαναλαμβάνονται με μεγάλη ευχαρίστηση.

Αν και στην πρώτη από τις προαναφερθείσες ακροάσεις, ο δίσκος μοιάζει σαν όλους τους άλλους, γεγονός που και αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά κακό, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Τα γυναικεία φωνητικα της Frenchie Davis στο "Nosferatu Madre" και στο ανατριχιαστικό τελείωμα του καταπληκτικού "Mercy Brown", το theremin στο space rock "Skeletons On Mars" από τον James Robbin, το βιμπράφωνο του Jean-Paul Gaster αλλά και το "victorious" και συνάμα δραματικό κλείσιμο με το "Jackhammer Our Names" είναι όλα στοιχεία που δείχνουν πόση προσοχή έχουν δώσει οι Clutch στη λεπτομέρεια. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα, δεδομένα, δυναμικά και άκρως αναγνωρίσιμα φωνητικά του Neil Fallon και μερικά από τα καλύτερα riffs που θα συναντήσεις εκεί έξω, τότε το αποτέλεσμα μόνο εξαιρετικό μπορεί να κριθεί.

Συμπερασματικά, το "Sunrise On Slaughter Beach" κερδίζει συγκριτικά με το προηγούμενο "Book Of Bad Decisions", χωρίς όμως να θέλουμε να μειώσουμε την αξία του δεύτερου, ενώ η ιστορία θα δείξει πόσο ψηλά θα καταταχτεί τελικά στο σύνολο της δισκογραφίας τους. Το σημαντικότερο είναι ότι οι Clutch καταφέρνουν για άλλη μια φορά να παραμείνουν σε τόσο υψηλό επίπεδο που για για τους περισσότερους συνοδοιπόρους φαντάζει αδιανόητο. Και το κάνουν να μοιάζει τόσο εύκολο!