Beth Hart

Η Beth Hart είναι μία από τις προσωπικά αγαπημένες μου φωνές γενικά, αν μάλιστα το περιορίσουμε στη blues rock είναι σίγουρα η κορυφή της αντίστοιχης λίστας μου. Το "You Still Got Me" λοιπόν, η ενδέκατη δηλαδή προσωπική δουλειά της, έρχεται αυτές τις μέρες και είμαι πραγματικά πολύ πολύ ενθουσιασμένος που θα μιλήσουμε γι’ αυτό. Κάθε δίσκος της Beth έχει ένα χαρακτήρα εξομολογητικής αυτοέκθεσης, με τη μοναδική ικανότητα να λειτουργεί κατοπτρικά προς τα βαθιά ενδότερα της ίδιας μας της ψυχούλας, αφήνοντας τελικά μια εκτόνωση που φτάνει στα όρια της συναισθηματικής ψυχανάλυσης. Με τραγουδάρες όπως τα "Am I The One", "Sister Heroine", "My California", "Take It Easy On Me", "Caught Out In The Rain", "Love Is A Lie" καθώς και οι εκπληκτικές διασκευές στα "I’d Rather Go Blind" και "Your Heart Is As Black As Night" ανατριχιάζω και μόνο που γράφω τους τίτλους, το να τα ακούω δε ζωντανά είναι από τις πιο ειλικρινείς και αυθεντικές μουσικές εμπειρίες που έχω να θυμάμαι.

Αρχικά στο "You Still Got Me" έχουμε πολλά καινούργια πρόσωπα που παίζουν μαζί με την Beth, τις κιθάρες τις έχουν αναλάβει οι Randy Flowers και Doug Lancio, το rhythm section αποτελείται από τους Steve Mackey (στο μπάσο) και Greg Morrow (στα drums) και υπάρχει σαξοφωνίστας, τρομπετίστας αλλά και πολλοί ακόμα εξαιρετικοί μουσικοί. Κεντρική θέση βέβαια έχουν οι συμμετοχές των Slash και Eric Gales στα δύο πρώτα τραγούδια αντίστοιχα. Ο θρύλος των Guns N’ Roses βεβαίως δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει σε κομμάτι της Beth, το προηγούμενο ήταν το "Sister Heroine" ενώ, αντίστροφα, συνεργάστηκαν και στον τελευταίο δίσκο του για το "Stormy Monday" (διασκευή σε T-Bone Walker), αλλά ο Gales είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται σε στούντιο άλμπουμ της.

Το εναρκτήριο, "Savior With A Razor", δίνει το στίγμα της επιστροφής στον πιο βρώμικο blues ήχο με το συνδυασμό Slash και Beth να στήνει όργια. Bends, γρέζια και πιάνο πρωταγωνιστούν ενώ ταυτόχρονα ο ντάμερ γεμίζει με υπέροχα πιατίνια τα κενά ανάμεσά τους. Το "Suga N My Bowl", με τον Gales στην κιθάρα είναι φοβερό και ζόρικο, συνεχίζοντας στο βρώμικο ήχο αλλά προσθέτοντας επιπλέον soul στοιχεία. Ίσως γίνω ιερόσυλος εδώ αλλά προσωπικά θεωρώ ότι η συμμετοχή του Eric ήταν ακόμα καλύτερη και ίσως λίγο πιο ουσιαστική από αυτή του Slash. Ο δίσκος έχει να δώσει και δύο country τραγούδια, τα "Never Underestimate A Gal", που περιγράφει την ιστορία ενός κοριτσιού που άφησε την αθωότητά της σε έναν «κύριο» και στην πορεία πολλοί άλλοι «κύριοι» χάθηκαν στην αθωότητά της, και το "Wanna Be Big Bad Johnny Cash" όπου η Beth μας μιλάει για τον άντρα που θα ήθελε να είναι. Το "Wonderful World" είναι ένα super catchy contemporary blues, με υπέροχο ρεφρέν και ερμηνεία στα πρότυπα των μεγάλων love songs των 80’s, παρά το ότι στην πραγματικότητα είναι μια ωδή στις γυναίκες της οικογένειας της. Μετά από αυτό ο δίσκος μπαίνει στο καλύτερο σερί του, με πρώτο το "Little Heartbreak Girl" που είναι μια εμψυχωτική soul/blues μπαλάντα για τις δύσκολες μέρες της μοναξιάς με όμορφες μελωδίες αλλά και στίχους. Το επόμενο όμως, το "Don’t Call The Police", είναι το μεγάλο αριστούργημα, το συγκλονιστικό τραγούδι, η ερμηνεία που δεν περιγράφεται με λέξεις, με βαρύ blues ήχο και πολιτικό στίχο. Ο χτύπος της καρδιάς στο background όταν η Beth τραγουδάει Somebody is on the ground, το σπαρακτικό black bodies in the street, τα ουρλιαχτά Don’t call the police, If you wanna live another day βγάζουν μια τρομερή, ασυγκράτητη δύναμη. Η κατάληξη του κομματιού, μετά το υπέροχο σόλο του Flowers, με τον χτύπο που σταματά κόβει την ανάσα.

Συνεχίζοντας στο ομώνυμο υπάρχει αυτή τη σέξι blues πλευρά της Hart, ευάλωτη αλλά ταυτόχρονα δυνατή και περήφανη, μια ειλικρινής αποτύπωση του εαυτού της He asked me if I need a hug, I said I got nothin inside left to love then he said, Baby you know, You still got me. Το "Pimp Like That" συνεχίζει το φοβερό σερί αφού είναι από τα καλύτερα του δίσκου με μια εκφραστικότητα που μοιάζει βγαλμένη από παράσταση σε καμπαρέ του Σικάγο. Το άλμπουμ κλείνει με ένα από τα πιο βαριά κομμάτια που θυμάμαι στη δισκογραφίας της, το "Machine Gun Vibrato". Σκληρή blues/country, με περάσματα που φτάνουν στα όρια του hard rock, προσφέρεται ακόμα και για ρυθμικό headbanging.

Συνολικά ο δίσκος είναι υπέροχος, θεωρώ ότι ανήκει στις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες δουλειές της Beth Hart. Το πιάνο έχει βασικό ρόλο αλλά δεν επιβάλλεται στη μουσική όπως στο προηγούμενο "War In My Mind", οι κιθάρες δίνουν αρκετά πιο έντονο χαρακτήρα, ενώ το μπάσο και τα τύμπανα έχουν εξαιρετική αίσθηση του χώρου γύρω τους. Τα πνευστά απογειώνουν με τις πινελιές τους τα κομμάτια που το χρειάζονται, όπως κάνουν επίσης και τα έγχορδα. Οι ερμηνείες όμως είναι αυτές που ξεκάθαρα απογειώνουν τα κομμάτια, έχοντας ανέβει ακόμα ένα σκαλί ψηλότερα, πιάνοντας νέες κορυφές η Beth καταθέτει την ψυχή της σε ένα έργο που την καθιερώνει, εκ νέου, ως την καλύτερη της εποχής της. Αν έρθει από τα μέρη μας με αυτή την υπέροχη δισκάρα στις αποσκευές της θα μιλάμε (ξανά) για μια μοναδική εμπειρία.