​Silverburn

Οι Silverburn είναι όσο πιο κοντά μπορεί να είναι κάτι σε one-man project. Από την σύνθεση της μουσικής, μέχρι την ηχογράφηση των οργάνων (και των ντραμς, που συνήθως αποτελούν τη μοναδική εξαίρεση σε τέτοιου τύπου έργα), αλλά και το σχεδιασμό του εξώφυλλου, όλα έγιναν από τον James "Jimbob" Isaac. Ο ιθύνων νους πίσω από τους Silverburn δεν είναι κάποιος άγνωστος, αλλά πρόκειται για μία περσόνα που γνωρίσαμε στους heavy metallers Taint, και τους Hark μετέπειτα, αλλά και από τα σχέδια που έχει φιλοτεχνήσει για πλήθος συγκροτημάτων, ο οποίος κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας χρειάστηκε ένα σκεύος να διαχύσει τους χυμούς της δημιουργικότητάς του.

Ο ελβετικός αυτός σουγιάς, όμως, αποφάσισε να απομακρυνθεί από τις hard / sludge καταβολές του, και να δοκιμάσει πιο hardcore διαδρομές, στις οποίες έτσι κι αλλιώς κάπως κρυφοκοιτάζει από παλιά (υπενθυμίζεται η συνεργασία του με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Kurt Ballou). Έτσι, στο ντεμπούτο του, "Self-Induced Transcendental Annihilation", πάμε σε πιο δυσαρμονικά, στρυφνά, και επιθετικά riffs που σε σφυροκοπούν. Με μερικές core πινελιές, όπως χτίσιμο για breakdowns με δυσαρμονικό άρπισμα, groove, και γωνιώδη κιθαριστικά μέρη, αλλά και με μία old-school παραγωγή βγαλμένη από λάσπες και βουρκόνερα. Υπάρχουν ακόμη οι συνειρμοί με Mastodon σε διάφορα σημεία αλλά έχουμε και αδιάκοπα chugs σε στυλ Sepultura, έχουμε φωνητικά σε ύφος Neurosis, και ο κατάλογος των επιρροών - που ο ίδιος εξάλλου παραθέτει - μοιάζει να μην έχει τελειωμό, με ονόματα όπως Botch, Crowbar, και Keelhaul μεταξύ άλλων, που είναι και πιο τρανταχτά σε ομοιότητες. Το single "Formless Atomization of Omniscient Particulate" είναι ενδεικτικό όλων αυτών μαζί.

Όπως μπορεί να υπονοεί ήδη τίτλος και εξώφυλλο, εδώ έχουμε ένα δίσκο που προσπαθεί να ξεφλουδίσει τα διάφορα επίπεδα της ατομικής ύπαρξης, να μπει στον πυρήνα ιδεών και αντιλήψεων, και να φτάσει στο σημείο της αυτοκαταστροφής και της αναγέννησης. Οι στίχοι αφηγούνται ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης και φιλοσοφικής καταβύθισης. Με επίθετα όπως «spirit metal» και «metaphysical post-sludgecore» να χρησιμοποιούνται για την προώθηση του δίσκου, βέβαια, και με την επιτήδευση που βρίσκουμε στα ονόματα των κομματιών, είναι δύσκολο να κατηγοριοποιήσουμε το άλμπουμ σε αυτά που παραπαίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, ή σε εκείνα που σατιρίζουν τα ψευδοφιλοσοφικά κόνσεπτ.

Στη μισή ώρα που διαρκεί ο δίσκος, βρίσκουμε μία τονική σταθερότητα σε αγριάδα και ρυθμό, με τις γκαρίδες του Isaac να μην αφήνουν διόλου ήσυχο το μικρόφωνο. Από τη στιγμή που θα πατηθεί το "play" με το "Annihilation", τα πράγματα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα, αν και κάπως ομοιόμορφα, με αποτέλεσμα να έχουμε λιγότερο να κάνουμε με «ταξίδι», και περισσότερο μάλλον με «σταθμό». Αυτό δεν είναι κακό, βέβαια, από τη στιγμή που τα τραγούδια είναι ως επί το πλείστον τρίλεπτα σφηνάκια, με μοναδική ακραία τιμή το συναρπαστικό "Etheric Crush" που αγγίζει σχεδόν επτά λεπτά, με μεγάλα ακόρντα να απαρτίζουν το βασικό του θέμα, φέρνοντας λίγη από την επικούρα ενός "Leviathan".

Για ολοσχερώς solo project, οι Silverburn δεν τα πάνε καθόλου άσχημα, αντιθέτως είναι ακριβώς αυτό που θέλουν να είναι: ένα αδιάκοπο κοπανητό. Είτε το δούμε ως δημιουργική εκτόνωση, ως προσωπική έκφραση, ή ως φόρο τιμής στο βαρύ ήχο προηγούμενων δεκαετιών, δεν προδίδουν τις προσδοκίες. Το μόνο ψεγάδι που μπορούμε να βρούμε, είναι ότι ακόμη και μετά από αρκετές ακροάσεις, τα κομμάτια δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα μεταξύ τους, παρ’ όλο που σε επιμέρους τμήματά τους μπορεί να εντυπωσιάζουν. Φαντάζομαι ότι κι ο ίδιος ο Isaac θα χρειάστηκε να συμβιβαστεί με την ατομικότητά του σε πολλά σημεία, και να προσαρμόσει τις ιδέες του στις ικανότητές του, και γι’ αυτό δεν υπάρχουν σημεία που να νιώθεις ότι οι συνθέσεις πραγματικά ξεφεύγουν, υπάρχει πολύς έλεγχος σε έναν δίσκο που επιθυμεί να εκτροχιαστεί η βία του. Πίσω από αυτό το κοντρολαρισμένο χάος, όμως, δεν μπορούμε παρά να διακρίνουμε το ταλέντο και την προσπάθεια του James Isaac, και να του βγάλουμε το καπέλο - πριν μας πάρει τα κεφάλια με τη μουσική του, δηλαδή...

Bandcamp