Τρίχες μέσα στη μπύρα

Ο Νίκος Παπαδογιάννης επιχειρεί τον απολογισμό της βραδιάς των Black Keys. Και αναρωτιέται πού ήσασταν κρυμμένοι εσείς τόσα χρόνια

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 03/06/2015 @ 10:09
Εγώ το ομολογώ, αγαπητοί αναγνώστες, είχα μείνει στο "Brothers". Δεν ακούω ραδιόφωνο, αποφεύγω το Twitter και το Facebook, έχω αλλεργία στις selfies, προσπερνώ με ζάπινγκ τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, οπότε είχα χάσει τεύχη.

Δεν έχω καν χιπστεράδικο μούσι. Και, ναι, είχα μείνει στο "Brothers".

Νόμιζα ότι οι Black Keys απευθύνονταν ακόμη στο κοινό του blues rock, αυτού που θα γέμιζε μέχρι σκασμού ένα κλαμπάκι γεμάτο καπνό και αλκοόλ. Ή έστω στο κοινό των White Stripes, για να βάλουμε στην εξίσωση την όψιμη δημοφιλία τους.

Το "Lonely Boy" δεν το είχα προσέξει καν, μολονότι έδωσα πολλές ευκαιρίες στο "El Camino". To "Fever" το προσπέρασα σαν να μην υπήρχε, τη μοναδική φορά που άκουσα το "Turn Blue".

Στο δικό μου το μυαλό, οι Black Keys ήταν κάτι βρώμικο, εσωστρεφές, γοητευτικά παρακμιακό και τελικά ευπρόσδεκτο. Με κιθάρες που ακούγονται σαν να βγαίνουν από την ψυχή και όχι από τη γυαλισμένη παραγωγή κάποιου μοδάτου Danger Mouse.

Εγώ ήθελα σκέτο danger και όχι Danger Mouse. Ένα συγκρότημα για την ψαγμένη ελίτ και όχι για τις μάζες.

Ευτυχώς, οι σημερινοί Black Keys είναι μία μπάντα για τις μάζες. Ευτυχώς για τις μάζες, ευτυχώς και για τους ίδιους, που μεγαλοπιάστηκαν χωρίς να πουλήσουν την ψυχή τους. Ευτυχώς και για τη συναυλιακή Ελλάδα που χειμάζεται.

Οι Βlack Keys μάζεψαν 25.000 κόσμου, στη μισοπεθαμένη Ελλάδα που δεν ακούει blues rock, αλλά Παντελίδη και Γιουροβίζιον. Εικοσιπέντε χιλιάδες. Η ελίτ μπορεί να κλειστεί στο καβούκι της και να κολυμπήσει στους επαίνους για την εμφάνιση των Black Angels...

Κοίταζα γύρω μου και δεν πίστευα στα μάτια μου. Παράδεισος. Γεμάτο το χωράφι, από τη μία άκρη ως την άλλη. Μια βραδιά, σαν πραγματικό φεστιβάλ.

Τι πειράζει που τρεις στους τέσσερις ήξεραν μόνο το ρημάδι το "Lonely Boy"; Τι κι αν οι περισσότεροι μιλούσαν ασταμάτητα στα κινητά και χάζευαν στο Facebook; Τι κι αν ο ήχος ήταν μέτριος;

Τι κι αν οι θαυμάσιοι Black Angels πέρασαν απαρατήρητοι και ένιωθαν σαν να έπαιζαν σε μουσείο με κέρινα ομοιώματα;

Εικοσιπέντε χιλιάδες κόσμου. Για τους Black Keys. Σε εποχή που δεν έχουμε ούτε για να φάμε. Φτου φτου φτου, να μην μας ματιάσω...

Ήταν, μάλλον, η πρώτη συναυλία της εποχής της selfie και των social media. Η πρώτη φορά που το κοινό της πλατείας Αγίας Ειρήνης πήγε σε ένα λάιβ μόνο και μόνο για να ανεβάσει τη φωτογραφία του στο Twitter.

Ελάχιστοι ανηφόρισαν στη Μαλακάσα για την ίδια τη μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πολλοί ήσαν ντιπ για ντιπ άσχετοι. Όχι. Και τα ωραία συναυλιακά μπλουζάκια τους φορούσαν και τα καινούργια τατουάζ τους έδειξαν και το μυτερό τους μούσι λάνσαραν και τις μπύρες μας με τρίχες γέμισαν.

Θα μπορούσε να είναι τίτλος κάποιου παλαιού δίσκου των Black Keys, αυτό το τελευταίο: «Τρίχες Μέσα Στη Μπύρα». Από τους δύο τελευταίους, κάποιος τις αφαίρεσε προσεκτικά.

Μια χαρά πέρασε το ποίμνιο των εικοσιπέντε χιλιάδων. Λικνίστηκαν όσο έπρεπε στο "Lonely Boy", ρομαντζάρισαν στα γρήγορα στο άλλο με τα μαύρα υποβρύχια κι έπειτα έφυγαν πατείς με πατώ σε προς τα φίρδην μίγδην παρκαρισμένα αυτοκίνητά τους.

Σε προηγούμενες συναυλίες, η αποχώρηση από το TerraVibe ήταν λίγο ευκολότερη. Ίσως επειδή αυτή τη φορά γέμισαν οι παράδρομοι με πρωτάρηδες.

Δεν πειράζει, όμως. Μακάρι να είναι έτσι όλες οι εν Ελλάδι συναυλίες. Να έρχονται συγκροτήματα μεσαίου βεληνεκούς και να πλημμυρίζει η Μαλακάσα με κόσμο. Εάν τη γεμίσουν σήμερα οι Black Keys, με αλμυρούτσικο μάλιστα εισιτήριο, μεθαύριο κάποιος τολμηρός θα φέρει στην Ελλάδα τους Muse.

Μήπως θυμάστε πόσο κόσμο μάζεψαν την τελευταία φορά που έπαιξαν στην Ελλάδα; Πέντε χιλιάδες άτομα, αραία-αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα. Πέντε, επιεικώς.

Το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, οι ίδιοι Muse εγκαινίασαν το νέο Wembley, με δύο sold-out συναυλίες. Στη νυχτωμένη ψωροκώσταινα, δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους.

Ραντεβού, λοιπόν, στον Robbie Williams. Να ξυριστείτε και να έρθετε. Αυτός τραγουδάει περισσότερο για τις μάζες, παρά για τους εστέτ. Και ξέρετε και περισσότερα τραγούδια του, όχι μόνο ένα.

Κανονικά, ο Robbie είναι αστέρι βεληνεκούς TerraVibe, όχι οι Black Keys και οι Black Angels. Δεν πειράζει που ξεθώριασε λιγάκι η μπογιά του. Ακόμα και οι selfies σας, θα έχουν πιο όμορφο φόντο.

Άλλωστε, φεστιβαλική βραδιά χωρίς Άγγλους είναι σαν ξαναζεσταμένο φαγητό. Θα έγραφα «σαν χλιαρή μπύρα», αλλά αυτή ταιριάζει καλύτερα στους Άγγλους.
  • SHARE
  • TWEET