Tokyo Blade, Reflection, Maidenance, Dark Nightmare @ Texas Necropolis, 18/11/08

New Wave Of British Heavy Metal επίθεση μέρος τρίτο. Έπειτα από ένα μικρό διάστημα μετά την επίσκεψη των Blitzkrieg και Cloven Hoof στη χώρα μας, έκανε την τιμή να έρθει από τα μέρη μας μια ακόμα μεγάλη μπάντα του είδους, για πρώτη μάλιστα φορά, σε αντίθεση με τα δυο προαναφερθέντα συγκροτήματα. Δυστυχώς δεν υπήρξε η ευκαιρία να τους ξαναδούμε στο παρελθόν, οπότε κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τι καλύτερο λοιπόν να περιμένει κανείς όταν και το billing απαρτιζόταν από τρία από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα. Πιστός στην ώρα έναρξης που αναγραφόταν στην αφίσα, δήλωσα παρών, σκεπτόμενος το τελικό αποτέλεσμα της headline μπάντας. Ε, τόσα έχουν δει τα μάτια μας! Δυστυχώς οι αρπαχτές είναι σε ημερήσια διάταξη.

Πρώτοι, με ευτυχώς πολύ μικρή καθυστέρηση, ανέβηκαν στη σκηνή οι Dark Nightmare, οι οποίοι, παρόλο που έχουν κυκλοφορήσει μόνο demos, έχουν κάνει ένα καλό όνομα στη metal πιάτσα. Εκείνο το βράδυ δικαιολόγησαν την όποια φήμη τους ακολουθεί. Στιβαρό heavy metal, με αρκετές epic επιρροές ήταν τα βασικά συστατικά που ακούσαμε στα περίπου 30-40 λεπτά που ήταν στη σκηνή. Δυστυχώς στα πρώτα δύο κομμάτια ο κόσμος ήταν απογοητευτικά λίγος, αλλά σιγά σιγά πύκνωνε. Θεωρώ ότι οι Dark Nightmare είναι μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της χώρας μας για εξαγωγή αγνού heavy metal στο εξωτερικό. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα κομμάτια τους, το "Defenders Of The Borderland", το οποίο και έπαιξαν, τείνει να γίνει hit του group. Ευτυχώς ο ήχος που είχαν, παρότι ήταν το πρώτο groyp της βραδιάς, ήταν σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα και έτσι οι συνθέσεις τους ακούγονταν πολύ καλά. Είναι πολύ κρίμα που ακόμα δεν έχουν συμβόλαιο με κάποια εταιρία, γιατί αξίζουν σίγουρα προώθηση. Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι, όπως άλλωστε αναμενόταν βάσει τελικής εικόνας.



Επόμενοι στη σειρά ήταν οι Maidenance, οι οποίοι, όπως υποδηλώνει και το όνομα τους, είναι tribute μπάντα στους Iron Maiden. Όντας η πρώτη μου συνάντηση με το συγκρότημα, να ομολογήσω ότι πραγματικά ενθουσιάστηκα. Είναι πραγματικά εξαιρετικοί. Λόγω έλλειψης πολύ χρόνου έπαιξαν μόνο 7 τραγούδια, τα "Prisoner", "2 Minutes To Midnight", "Prowler", "The Evil That Men Do", "Purgatory", "Alexander The Great" και "The Trooper", ξεσηκώνοντας τον κόσμο με την εμφάνιση τους. Είναι βεβαίως προτιμότερο να ακούς τα όποια τραγούδια από τους αυθεντικούς ερμηνευτές, αλλά αν μη τι άλλο και αν τα ακούς από ένα συγκρότημα που σέβεται και το group που διασκευάζει αλλά και τον ακροατή / οπαδό είναι για μένα το ίδιο. Πόσο μάλλον όταν διασκευάζουν ένα τραγούδι που οι αρχικοί του συνθέτες δεν τολμούν να παίξουν, ειδικά στη χώρα μας που το χρωστάνε λόγω τίτλου και στιχουργικής. Ας είναι. Τι να κάνουμε. Έτσι είναι πια η μουσική βιομηχανία. Οι Maidenance και αυτοί με τη σειρά τους είχαν πολύ καλό ήχο και έτσι τα τραγούδια τους ακούστηκαν μια χαρά στο κοινό. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ενεργητικότητα που είχαν τα μέλη του group επί σκηνής, κάτι που μεταδιδόταν με πολύ άμεσο τρόπο στο κοινό. Ο κόσμος συμμετείχε όπως μπορούσε στην εμφάνιση τους, τραγουδώντας τους στίχους και δημιουργώντας ένα κλίμα αρκετά ωραίο. Εγκατέλειψαν και αυτοί τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι, ανανεώνοντας το ραντεβού τους με το κοινό σε μια μελλοντική εμφάνιση τους.







Τρίτοι στη σειρά ήταν οι πολύ γνωστοί και αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Reflection, οι οποίοι κατά τη γνώμη μου ανήκουν στα κορυφαία σχήματα που έχει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η εμφάνιση τους ήταν αντάξια του ονόματος τους, αφού όλα τους τα τραγούδια αποδόθηκαν ζωντανά από ένα πολύ δυνατό και στιβαρό rhythm section και με έναν καινούργιο τραγουδιστή που πραγματικά έσπαγε κοκάλα. Έπαιξαν κομμάτια από όλη τους την καριέρα, ευχαριστώντας σίγουρα όλους όσους παρευρίσκονταν εκεί. Ενδεικτικά -και αν δε με απατά η μνήμη μου- ακούστηκαν τα "Ghost Ship", "Slaughter In The Island Of The Sun", "Wings Of Fate", "The Sorceress", "Soul Salvation", "Fire", "Kingdom Of Fire", "When Shadows Fall" και εννοείται το all time classic "When Immortals Die". Όλο το συγκρότημα έκανε ό,τι μπορούσε έτσι ώστε να διασκεδάσει ο κόσμος, κάτι που κατάφερε. Ειδικά ο νέος frontman είναι αυτό που λέμε «όλα τα λεφτά». Θεωρώ πως είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για το group, αφού φαίνεται ότι έχει εναρμονιστεί πλήρως με τη φιλοσοφία των υπολοίπων μελών και ασκώντας άκρα θεατρικότητα -στο μέτρο του δυνατού- στα τραγούδια τους δίνει μια άλλη δυναμική, διάσταση και εικόνα. Οι Reflection είναι μια πραγματική μπάντα χάρμα οφθαλμών. Ευτυχώς και σε αυτούς ο καλός ήχος ήταν σύμμαχος στο πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα. Η εμφάνιση τους ήταν για ακόμα μια φορά δείγμα επαγγελματικής προσπάθειας, όποτε το χειροκρότημα ήρθε άνετα και αυθόρμητα από όλους.







Ήταν λίγο μετά τις έντεκα όταν ο κύριος Andy Boulton, το μόνο εναπομένον μέλος της αρχικής σύνθεσης, και τα λοιπά μέλη των Tokyo Blade έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή εν μέσω φωνών και επευφημιών. Να ομολογήσω ότι ήμουν αρκετά περίεργος για το τι θα δω, αφού, όπως προανέφερα, δυστυχώς τώρα πια η λέξη «αρπαχτή» εμφανίζεται πολύ συχνά. Μετά το πέρας της εμφάνισης τους η γνώμη μου ήταν κάθε άλλο παρά σύμφωνη με αυτή τη λέξη.



Από το πρώτο κομμάτι διαφάνηκε και η συνέχεια. Το "Love Struck" δόνησε το χώρο και τις καρδιές μας, αφού το εν λόγω κομμάτι αλλά και αυτό που ακολούθησε, "Someone To Love", προερχόταν από το δεύτερο δίσκο της μπάντας, ο οποίος θεωρείται ένα από τα καλύτερα δείγματα του κινήματος New Wave Of British Heavy Metal. Το τρίτο τους κομμάτι, "Rip It Up", όντας καινούργιο άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων και μας «άνοιξε την όρεξη», αφού ο τραγουδιστής ανέφερε ότι θα είναι από το νέο τους album. Τι χρονιά είπαμε ότι διανύουμε; Τι καλύτερο λοιπόν για ξεκίνημα. Από εκεί και πέρα οι Tokyo Blade βασίστηκαν στα τέσσερα πρώτα full length albums τους, παίζοντας μερικά από τα κομμάτια που έχουν στιγματίσει τους ίδιους δισκογραφικά και τους οπαδούς, δίνοντας τους τη φήμη και την αίγλη που τους αξίζει.







Το συγκρότημα ήταν σε τρελά κέφια, αποδεικνύοντας ότι όταν «το κατέχεις το άθλημα» το αποτέλεσμα δε μπορεί παρά να είναι μοναδικό. Ο νέος τραγουδιστής Chris Gillen από το πρώτο δευτερόλεπτο με την ενέργεια, την εκφραστικότητα και τη δυνατότητα φωνητικής έκφρασης που είχε απέδειξε ότι είναι άξιος συνεχιστής των προκατόχων του. Το αναφέρω γιατί όσοι έχουν ασχοληθεί πολύ με τους Tokyo Blade ξέρουν ότι η φωνή είχε πάντα πρωταρχικό ρόλο στα τραγούδια τους, αφού, πέραν των ποιοτικών συνθέσεων, η χροιά του τραγουδιστή των πρώτων δίσκων -κυρίως- έχει δώσει αυτό το διαφορετικό «χρώμα» στα τραγούδια τους.



Καθ'όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους υπήρχε ένα «μαγικό» feeling που έβγαινε από τους καλλιτέχνες και μεταδιδόταν στον κόσμο. Ίσως το σχεδόν ιδανικό set list, ίσως η ενεργητικότητα του group, το κλίμα στο χώρο δύσκολα περιγραφόταν, αφού υπήρχε τρομερή αμεσότητα μεταξύ καλλιτέχνη και οπαδού. Οι Tokyo Blade, ολοκληρώνοντας μια πολύ καλή βραδιά ηχοληψίας, έπαιζαν τα κομμάτια τους λες και άκουγες τους δίσκους. Κλείνοντας τα μάτια οι στιγμές απόλαυσης ήταν πολλές. Πάλι καλά γιατί πολλά groups τα έχει χαντακώσει ο ήχος.







Με αυτά και με αυτά η ώρα δυστυχώς πέρασε γρήγορα. Σίγουρα οι Tokyo Blade θα μπορούσαν να έπαιζαν 3-4 ακόμα αγαπημένα τραγούδια, αλλά δεν πειράζει, αφού και αυτά που ακούστηκαν ήταν μια χαρά. Εγκατέλειψαν την σκηνή «αναγκαστικά», καθώς έπρεπε κάποια στιγμή να αποχωρήσουν, στεναχωρώντας τον κόσμο. Ήταν μια πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση ενός θρύλου του κινήματος που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη heavy metal κληρονομιά. Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα, όπως και άλλους επίσης «μεγάλους». Μέχρι λοιπόν τα επόμενα "Midnight Rendez Vous" μαζί τους, ο καθένας μας θα έχει "Unleash The Beast" του και θα τραγουδάει "If Heaven Is Hell, You'll never get me down"... Εις το επανιδείν λοιπόν...







Για την ιστορία, το set list τους ήταν το εξής:


Love Struck / Someone To Love / Rip It Up / Lighting Strikes / Midnight Rendez Vous / Blackhearts And Jaded Spades / Death On Main Street / Unleash The Beast / Dead Of The Night / Attack Attack / Long Live Rock 'n' Roll (Rainbow cover) / If Heaven Is Hell / Night Of The Blade / Monkey's Blood