Δεν μπορώ άλλο, Θανάση...

Tη θυμάμαι, την κασέτα με το μαυροκόκκινο εξώφυλλο, σαν να την έχω τώρα δα μπροστά μου. Κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, σχεδόν πειρατικά, αφού δεν υπήρχε δισκογραφική πρόθυμη να εκδώσει τέτοιο βέβηλο άλμπουμ.

Και μόνος ο τίτλος έφτανε για να ανάψει κόκκινο (και μαύρο): "Disco Tsoutsouni". Μουσικές, λέει, Ταξιαρχίες. «Κι άλλες αηδίες, χελλένικ χάπενινγκς». Ηταν καλοκαίρι του 1981.

Την ακούγαμε, στις κούνιες, μια δράκα γυμνασιόπαιδα, οπλισμένοι με το πονηρό κι ανήσυχο βλέμμα του συνωμότη. Το δεξί αυτί άκουγε χαβαλέ, το αριστερό γνήσια αναρχία: «Ψηφοδέλτια σταύρωνα κι όλη νύχτα καύλωνα. Στης Βουλής τα έδρανα, αχ κι εγώ να έκλανα». Χα χα χα, τι πλάκα! Ή μήπως όχι;

Τα πρώτα σλόγκαν, που ήρθαν από τους δρόμους και πέρασαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. «Δεν μπορώ άλλο, Θανάση, στα 25 έχω γεράσει». «Τα σχολεία, γάμα τα, γράμματα σπουδάγματα». «Μπάτσοι, αύρες, ράμματα, ξηγημένα πράματα».

Γραμμένο, τι έκπληξη σήμερα, από τον Γρηγόρη Ψαριανό. Που πέρδεται πια στης Βουλής τα έδρανα! Στο CD που εκδόθηκε 1,5 δεκαετία αργότερα, εμφανίζεται ως συνθέτης / στιχουργός μόνος ο Πανούσης. Ανευ Ψαριανού.

Στην Οικογενειακή Συνωμοσία, η ερωτική εξομολόγηση έδινε νέες διαστάσεις στην έννοια ανίερος: «Να έρθω στο σπίτι, να γνωρίσω τον μπαμπά σου. Να σταματήσω και τα ναρκωτικά. Κι εγώ σ'αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου». Πού να το βάλεις αυτό να παίζει στο αυτοκίνητο;

Και ήταν και τραγουδάρες, τα αφιλότιμα. Χωρίς πλάκα. Οσα Παίρνει ο Ανεμος, το αγαπημένο μου. «Πηνελόπη, την απλίκα δεν την έβαλες καλά, την απλίκα που σου πήρα απ' το Ιλιον Κρυστάλ». Επος.

Το φαινόμενο γενικεύτηκε, η πιάτσα βούιξε μολονότι δεν υπήρχε ίντερνετ ούτε ιδιωτική ραδιοφωνία και οι δισκογραφικές ήρθαν στα ίσα τους, με τη βοήθεια του ύδατος που νέρωσε το κρασί του Τζιμάκου.

Ο δίσκος "Μουσικές Ταξιαρχίες" κυκλοφόρησε το 1982 από την MINOS-EMI, όπως και το "Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν" που ακολούθησε. Δεν χρειάζονταν πλέον προφυλάξεις ούτε ακροάσεις εν κρυπτώ και παραβύστω.

Αυτό μπορούσε να το ακούσει όχι μόνο το άγριο επαναστατημένο νιάτο, αλλά και ο άτεγκτος μπάτσος και ο αυστηρός πατέρας. Ισως και ο αμετανόητος κνίτης, που στράβωσε άσχημα όταν άκουσε τις SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα στην ημιπαράνομη κασέτα:

«Μας την είχανε στημένη στη Χημείο τα παιδιά της ΚΝΕ
Ητανε ταμπουρωμένοι με ξύλα, με καδρόνια και σιδερολοστούς...»

Αυτά τα ωραία συνέβησαν στ' αλήθεια, την πολυτάραχη και ματωμένη νύχτα της 16ης Δεκεμβρίου 1979, στο Χημείο, που βρισκόταν υπό κατάληψη από αναρχικούς (όπως και πολλές άλλες πανεπιστημιακές σχολές στην Ελλάδα). «Για τα γεγονότα του Χημείου του Βλαδιβοστόκ», έγραψε με δηλητηριώδες χιούμορ ο Τζιμάκος.

Καλύτερα να μην ξύσουμε άλλες πληγές, μέρες που είναι...

Οι Μουσικές Ταξιαρχίες της εποχής (Πανούσης, Δρόλαπας, Πάζιος, Δασκαλοθανάσης κ.ο.κ.) αποφάσισαν να ενωθούν ξανά 35 χρόνια μετά για να δώσουν τέσσερις συναυλίες, στο Κύτταρο φυσικά, 3-4 και 17-18 Απριλίου. Εξηντάρηδες οι περισσότεροι, όπως και ο ίδιος ο Τζιμάκος.

Θα πάμε; Ε, όχι βέβαια. Ορισμένες μνήμες δεν προσφέρονται για εμπόριο ούτε προκαλούν νοσταλγία.

Ο δε Πανούσης του 2015 είναι ένας άλλος Πανούσης, σχεδόν μεταλλαγμένος. Οι προκλήσεις έγιναν χωρατά, τα ιοβόλα δήγματα χοντράδες και η επαναστατικότητα κατεστημένο.

Θα ψάξω σε κάτι παλιά συρτάρια μήπως βρω την πρωτότυπη κασέτα και θα αρκετώ σε αυτήν, αρκεί να βρω και μηχάνημα αρχαίας τεχνολογίας για να την παίξω.

Κάποτε έκανα το λάθος να αναφέρω την επίμαχη λέξη στον 11-χρονο ανηψιό μου. Γνώριζε βεβαίως τι πάει να πει «Tsoutsouni» και «καύλωνα», αλλά είχε άλλη άγνωση λέξη.

«Θείο, τι πάει να πει κασέτα;»