Μελεντίνη: «Θέλω να δημιουργώ μια θρησκευτική ένωση την ώρα της μουσικής»

Η νέα Ελληνίδα καλλιτέχνις στην πιο δημιουργική της φάση, βρήκε τον χρόνο και απάντησε με διάθεση στα ερωτήματα που της θέσαμε

Από τον Άλκη Κοροβέση, 21/03/2017 @ 12:56

Τη Μελεντίνη τη γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια με τους Sequence Theory Project, ένα ηλεκτρονικό/trip hop σχήμα και η ιδιαίτερη φωνή της έκανε αμέσως εντύπωση. Επίσης, η συμμετοχή της στους Universe217 την έβαλε στο προσκήνιο της εγχώριας metal σκηνής, ενώ το 2013 με το εξαιρετικό "Explosions Around, The Desert Inside" μας συστήθηκε με τον πρώτο solo δίσκο της. Από τότε έχει κάνει αρκετές συνεργασίες και εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και με αφορμή την επερχόμενη συναυλία της με τους Running Blue Orchestra στο Τριανόν στις 23 Μαρτίου, βρήκαμε την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Melentini & The Running Blue Orchestra

Καλησπέρα Μελεντίνη. Σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα; Ετοιμάζεις καινούργιο δίσκο, αν δεν κάνω λάθος; Tα "Solaroid" και "We Promised To Come Back To Earth" θα βρίσκονται σε αυτόν;

Έχει ολοκληρωθεί σχεδόν ο καινούργιος δίσκος και αισίως θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο Φθινόπωρο. Το άλμπουμ έχει τίτλο "ZRSHA, Fundus Uterus", τα κομμάτια "Solaroid" και "We Promised To Come Back To Earth" ανήκουν όπως λες σε αυτό το άλμπουμ. H ZRSHA για μένα, όταν ξεκίνησα να φτιάχνω τον δίσκο, ήταν και είναι η θεωρία μου για την ύπαρξη ενός πλανήτη όπου κατοικούν οι πιθανότητες που αιωρούνται για τους εαυτούς μας, μια υπαρξιακή αποκάλυψη δηλαδή πάνω στους παράλληλους κόσμους. Είναι ένα έργο έντονα ατμοσφαιρικό με πολύ πιο συγκεκριμένη φιλοσοφία απ' το προηγούμενο LP. Έχω χρησιμοποιήσει σύνθια και ηλεκτρονικά στοιχεία με minimal συμφωνικά μέρη αλλά η αίσθηση της ενορχήστρωσης είναι περισσότερο συμπαγής χωρίς τη δραματουργική διάθεση των προηγούμενων τραγουδιών μου.

Σε μερικές εβδομάδες θα εμφανιστείς παρέα με τους Running Blue Orchestra και τον Theodore στο Τριανόν. Είναι κάτι που ανυπομονείς;

Ανυπομονώ πάρα πολύ, μου λείπει να δουλεύω με την μπάντα μου, είναι ακόμα φρέσκια αυτή η σύνθεση του σχήματος με τον Βασίλη Ντοκάκη (κιθάρα, φωνή, synth) και τον Χρήστο Βίγκο (τύμπανα, φωνή) αλλά είναι κι οι δυο τους μες στο κλίμα. Οπότε κάθε φορά που βρισκόμαστε γίνεται μια ζύμωση που πάει ολοένα και πιο πέρα. Ο Ντοκάκης είναι πλέον και ένας απ' τους πιο κοντινούς μου φίλους μουσικούς, όπως και ο μπασίστας Κώστας Αντωνίου, οπότε επιδιώκουμε να βρισκόμαστε εκτός στούντιο και να δουλεύουμε ιδέες, να συζητάμε, να ακούμε μουσικές μέχρι το πρωί και για μένα αυτό νομίζω είναι η πιο μαγική διαδικασία στην προετοιμασία μιας συναυλίας. Αυτό είναι κάτι που κάναμε πάντα με τους Sequence Theory Project ως d.i.y σχήμα χωρίς session μουσικούς, καθώς δουλεύαμε σπίτι και πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πρόβας της μουσικής μου. Στο στούντιο υπάρχει περισσότερη πειθαρχία και επαγγελματισμός το οποίο είναι αφενός υποχρεωτικό αφετέρου κάπως στεγνό, γιατί ο χρόνος είναι λίγος και ως μουσικοί που δουλεύουμε σε διαφορετικά πράγματα ο καθένας πρέπει να τρέξουμε μετά ή πριν κάπου αλλού.

Πόση αυτοπεποίθηση έχεις πριν ανέβεις στη σκηνή;

H αυτοπεποίθηση δεν είναι μια στιγμιαία κατάσταση, ή την έχεις σαν άνθρωπος ή δεν την έχεις, έχω πάντα λίγο άγχος αν αυτό εννοείς πριν βγω στη σκηνή, αυτό που νιώθω, όμως, είναι οικειότητα, έχω εξασκηθεί  πολύ στο σανίδι από παιδί και αισθάνομαι άνετα μόλις περάσουν τα πρώτα λεπτά. Αυτοπεποίθηση γενικά σαν άνθρωπος δεν έχω, αλλά ούτε μπορείς να έχεις στην πραγματικότητα αυτοπεποίθηση όταν εσύ είσαι μπροστά και όλοι είναι από κάτω λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, γιατί δεν είναι! Αυτό που συμβαίνει και μου δίνει δύναμη σε κάθε παράσταση είναι κάτι άλλο που έρχεται από πολύ βαθειά.

Πες μας λίγα λόγια για το «Αφτερλωβ», για το οποίο έχεις συνθέσει και κάποια κομμάτια, σωστά; Η κίνηση έγινε εκ μέρους σου ή από την παραγωγή; Νομίζω είχες συμμετάσχει και σε κάποιες άλλες ταινίες με τη μουσική σου.

Έχω γράψει μουσική για ταινίες μικρού μήκους καθώς και για video σύγχρονου χορού. Στη μεγάλου μήκους ταινία «Άφτερλωβ» έγραψα το οriginal soundtrack - για το οποίο χρησιμοποίησα μέλη της μπάντας μου σε κάποια όργανα όπως τα τύμπανα, μπάσο, τσέλο κλπ. - καθώς και συνέθεσα δύο τραγούδια ειδικά για την ταινία σε ελληνικό στίχο. Το ένα λέγεται "Στον Πλανήτη Άφτερλωβ" και είναι σε παραγωγή και εκτέλεση δική μου που, όμως, δεν εντάσσεται μέσα στην ταινία αλλά κυκλοφόρησε ως promo και το άλλο είναι μέρος μιας από τις αγαπημένες μου σκηνές στην ταινία, το "Ηλιαχτίδα" σε εκτέλεση/παραγωγή του συνεργάτη μου Βασίλη Ντοκάκη. Η σύνθεση εν προκειμένω ήταν αυστηρή καθώς όταν γράφω μουσική για ταινία είμαι απόλυτη στην παρτιτούρα ή στον οδηγό. Η πρόσκληση έγινε από τον σκηνοθέτη Στέργιο Πάσχο με τον οποίο είχαμε ήδη επαφή και πλέον υπάρχει μια σπουδαία και μοναδική σχέση μεταξύ μας. Ο Στέργιος είχε ακούσει τη μουσική μου και ήρθε στην παρουσίαση του "Explosions Around, The Desert Inside" και ύστερα βρεθήκαμε και παρακολούθησα και τις δικές του σκηνοθετικές δουλειές οι οποίες με εντυπωσίασαν με την αυθεντικότητά τους. Ο ίδιος έχει ένα ισχυρό χάρισμα γι' αυτό και είναι μονίμως ανήσυχος, με βαθιά και ειλικρινή αγάπη στο σινεμά και έχοντας μέσα του την ευθύνη και τη γνώση του δημιουργού αλλά και την τρέλα. Έβλεπα στη σκηνοθετική του ματιά έναν κόσμο πολύ μοναδικό σε ό,τι νέο/ελληνικό είχα δει μέχρι τότε. Οι χαρακτήρες στις ταινίες του είναι άγαρμποι και άκομψοι, έχουν κάτι πολύ τραχύ αλλά και γοητευτικό συνάμα, ίσως και να γίνονται αντιπαθείς, στην πορεία, όμως, τους διαλύει βγάζοντας από μέσα τους μια σπαρακτική ευθραυστότητα. Με είχε βοηθήσει σεναριακά και στην ολοκλήρωση του βίντεο για το "Almond Tree" και αργότερα σκηνοθέτησε την πρώτη επίσημη συναυλία μας στο six dogs.

Γνώριζα την ιστορία του «Αφτερλωβ». Επιπλέον ενθουσιάστηκα όταν διάβασα το σενάριο και ήμουν ήδη μέσα στο σύμπαν αυτού του έργου και της ατμόσφαιράς του. Φυσικά η διαδικασία πήρε πολύ καιρό, έγραφα οδηγούς και μετά ταιριάζαμε αρχεία στην εικόνα, άλλαζα πράγματα, ή πολλές φορές δυσκολευόμουν να βρω το κατάλληλο μέσο, ή χρειάστηκε πολλή δουλειά για να πειραματιστώ με ηχοχρώματα, να ανακαλύψω το κατάλληλο ύφος κλπ. Ο Στέργιος ασχολήθηκε εκτενώς με την παρουσία της μουσικής, έπρεπε να ταυτίζεται απόλυτα με τη διάθεση της εκάστοτε σκηνής. Στο τέλος, φυσικά, ήμασταν κι οι δυο ευτυχείς που αυτό επετεύχθη.

Οι Sequence Theory Project έβγαλαν δίσκο στις αρχές του 2016, οπότε δεν θα ρωτήσω αν συμμετέχεις ενεργά ακόμα στο σχήμα. Μια ερώτηση που πάντα ήθελα να κάνω σε έναν μουσικό που έχει πολλά project να τρέχουν παράλληλα είναι, πώς αποφασίζεις τι ταιριάζει σε ποιο σχήμα;

Δεν ξέρω, ενστικτωδώς, αν έχεις πολλές προσωπικότητες ψάχνεις ένα καταφύγιο για την καθεμιά, αλλιώς δεν μπορείς να ηρεμήσεις. Κάθε πρότζεκτ άλλωστε έχει τις δικές του απαιτήσεις κι έχω εξασκηθεί στο να προσαρμόζομαι.

Εδώ και αρκετά χρόνια, συνοδεύεις τον Theodore στις εμφανίσεις του. Πώς πρόεκυψε αυτή η συνεργασία; Προφανώς ταιριάζετε και σαν χαρακτήρες. Πόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις τα άτομα με τα οποία θα συνεργαστείς; Τι λένε οι συνεργάτες σου για σένα;

Τι λένε, πού να ξέρω. Έχω συνυπάρξει με πολύ δύστροπους χαρακτήρες κι εγώ δεν πάω πίσω. Ο χώρος που με έχει πληγώσει περισσότερο ήταν το θέατρο, ο κυνισμός κάποιων ανθρώπων εκεί ήταν ολέθριος για την ψυχολογία μου. Με τον Theodore σε κάποια πράγματα είμαστε τέρμα διαφορετικοί και σε κάποια άλλα μοιάζουμε εκπληκτικά. Ήρθε σε επαφή μαζί μου όταν ετοίμαζε τη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής το 2014. Εγώ εξεπλάγην με πόση αυστηρότητα και επαγγελματισμό ένας τόσο νέος άνθρωπος συντόνιζε μια πολυμελή ορχήστρα μουσικών. Κάποια στιγμή ετοίμαζε μια διασκευή για ένα αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι, ενώ ήμασταν κατάκοποι από πολύωρη πρόβα, μου είπε ότι δεν είχε προλάβει και έπρεπε να το παραδώσει την άλλη μέρα και σκέφτηκα να μείνω για συμπαράσταση. Ήταν μια πάρα πολύ μίνιμαλ ενορχήστρωση στο «Ήρθε Βοριάς, Ήρθε Νοτιάς» όπου ο Θοδωρής τραγουδούσε στο παλιό πιάνο του σπιτιού του πολύ γλυκά κι εγώ σιγόνταρα με τρομπέτα όσο πιο χαμηλά μπορούσα μιας και είχαν περάσει μεσάνυχτα. Ακούγοντας αυτήν την τόσο όμορφη και απλή προσέγγιση που έκανε σε αυτό το τραγούδι ήταν για μένα ξαφνικά σαν διάφανος, με συγκίνησε τόσο που από κείνη τη στιγμή μπήκε στην καρδιά μου δια παντός.

Σου είναι πιο εύκολο ή άνετο να δώσεις έτοιμο υλικό στους συνεργάτες σου, τους μουσικούς σου και να το προσαρμόσουν στις δυνατότητές τους ή προτιμάς ο καθένας να μένει σε αυτό που είναι πιο καλός; Θεωρείς πως θες να έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων σε ό,τι αφορά τη μουσική σου;

Σαφώς επιβάλλεται να έχω τον έλεγχο, ωστόσο οι άνθρωποι που έχω δίπλα μου είναι πολύ σημαντικοί! Από τη στιγμή, βέβαια, που ξετυλίγουμε έναν κόσμο που έχει γεννηθεί μέσα μου σίγουρα ξέρω καλύτερα από όλους ποιο είναι το τοπίο που ψάχνουμε αλλά οφείλω να αφουγκράζομαι οτιδήποτε ανακύπτει στη διαδρομή. Δεν μπορώ να αγνοήσω τις ιδέες τους ή τις παρατηρήσεις τους, πάντα αφήνω χώρο να μπουν πράγματα με τα οποία οι συμπαίκτες μου αισθάνονται ότι είναι μέσα σε αυτό, κυρίως γιατί θέλω να δημιουργώ μια θρησκευτική ένωση την ώρα της μουσικής και επειδή θέλω να είναι περήφανοι με το αποτέλεσμα και να τους αντιπροσωπεύει. Είναι συνεργάτες που τους έχω επιλέξει επειδή είναι ξεχωριστοί, δεν τους βλέπω σαν εκτελεστές. Δεν είναι συμφωνική μουσική ώστε να υποδεικνύω αυστηρά στον καθένα τι να παίζει, ένα μουσικό σχήμα πρέπει να έχει κοινό όραμα για να εξελίσσεται, να έχει ταυτότητα κι αυτό επιτυγχάνεται με συνεχή πειραματισμό και συνεπή δουλειά προφανώς. Στο τέλος, όμως, ο δημιουργός είναι αυτός που πάντα σπρώχνει το φορτίο.

Melentini

Θυμάμαι όταν είχες έρθει στην Πάτρα με τον τότε καινούργιο σου δίσκο, αλλά και όταν είχες ανοίξει για τον Matt Elliott στον Tin Pan Alley, μου είχε κάνει τρομερά αρνητική εντύπωση που ο κόσμος ψιθύριζε ή μίλαγε κατά τη διάρκεια του live, εμποδίζοντας τόσο τον θεατή, όσο και τον καλλιτέχνη. Πώς το εκλαμβάνεις από τη σκηνή και τι πιστεύεις ότι μπορεί να κάνει ο καλλιτέχνης για να αποτρέψει τέτοια σκηνικά;

Eμένα δεν μου έκανε εντύπωση, τέτοια φαινόμενα τα βλέπω συχνά σε συναυλίες που πάω. Βέβαια όσο πιο ποιοτικές είναι οι συνθήκες τόσο μικρότερο το περιθώριο ξεχαρβαλώματος της ατμόσφαιρας. Οι περιπτώσεις για παράδειγμα που αναφέρεις ήταν και λόγω περίστασης καθώς ήμασταν με το Τrio που ήταν η ακουστική εκδοχή μας για μικρούς χώρους ή μικρές παραγωγές και στη μία ήμασταν opening act σε έναν άλλο καλλιτέχνη, οπότε εκεί δεν μπορείς να το αποφύγεις, στην Πάτρα παίζαμε σε ένα κεντρικό μπαρ στα πρώτα βήματα κιόλας της πορείας μας. Στο Ίλιον ωστόσο, στο Pulsar Festival και σε ό,τι συναυλία έχουμε κάνει fullband είναι εκπληκτική η ευλάβεια με την οποία παρακολουθεί τη συναυλία το κοινό. Ακόμα και με το ακουστικό σετ όταν είχαμε παίξει σε μια πινακοθήκη ήταν συγκινητική η προσήλωση του κόσμου. Γνωρίζω καλά ότι η μουσική που γράφω δεν είναι για ξεφάντωμα και rock 'n' roll, επίσης δεν μπορεί να αφορά τους πάντες ούτε αρέσει σε όλους. Το κοινό μας είναι ένα πιστό ακροατήριο που μας έχει στηρίξει από την πρώτη στιγμή και ξέρει τι θα ακούσει γι' αυτό προσπαθώ να διαλέγω χώρους πλέον που να μπορούν να το απολαύσουν. Σκέψου ακόμα και στους Radiohead στη Βαρκελώνη που το πλήθος ήταν αποσβολωμένο, εμείς είχαμε πίσω μας κάτι Άγγλους μεθυσμένους που μας είχαν πρήξει τα ούμπαλα. Οπότε δεν μπορώ να προβλέψω τη συμπεριφορά του κόσμου και δεν με απασχολεί. 'Εχoυμε παίξει πριν έξι χρόνια σε αποθήκη στο Βερολίνο σε ένα underground ηλεκτρονικό φεστιβάλ με τους Sequence Theory Project που ένας μαστουρωμένος μόλις ανέβηκα φώναζε show me your pussy και εγώ ξεκινούσα με την τρομπέτα καθώς έμπαιναν τα βαριά beat όπου όλοι άρχισαν να πωρώνονται και να γεμίζουν τον χώρο και τον πέταξαν στην άκρη. Σιγά μην ασχοληθώ με τον καθυστερημένο.

Οι Sequence Theory Project είναι, μάλλον, η πιο ακτιβιστική πλευρά σου. Ίσως επειδή ήταν και η πρώτη σου μουσική έκφραση, σε μια πιο ρομαντική ηλικία. Πλέον πιστεύεις ότι μπορεί να επιβιώσει ένας νέος μουσικός στην Ελλάδα, δίνοντας το υλικό του δωρεάν, παίζοντας μόνο σε δωρεάν συναυλίες, κλπ; Πόσο έχεις αλλάξει σε αυτό το κομμάτι πλέον που έχεις μια μεγαλύτερη τριβή με εταιρίες, δισκογραφικές, διοργανωτές;

Tριβή δεν έχω ιδιαίτερα με εταιρίες και δισκογραφικές. Η restless wind ήταν μια μικρή ανεξάρτητη εταιρία που δυστυχώς δεν είναι ενεργή πια σε νέες κυκλοφορίες αλλά προσέφερε την πιο αξιόλογη παραγωγή για τις δυνατότητές της που θα μπορούσε να έχει ένας εναλλακτικός μουσικός κι αυτό γιατί ο Συμεών ασχολήθηκε με το άλμπουμ μου με εντυπωσιακή συνέπεια, αυτός με ανακάλυψε, δεν έψαχνα ούτε είχα προσπαθήσει να έρθω σε επαφή με κάποια εταιρία. Στην πραγματικότητα μόνο με τέτοιους ανθρώπους μπορώ να συνεργαστώ όσον αφορά στην κυκλοφορία της δουλειάς μου και αυτό σκοπεύω να κάνω και στο επόμενο χωρίς να ξέρω με σιγουριά τι θα φέρει ο χρόνος. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ζήσει ένας μουσικός προσφέροντας τη μουσική του δωρεάν ή παίζοντας αμισθί, δεν ξέρω κανένα επάγγελμα που να υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν έχω αλλάξει καθόλου ως προς αυτό, τους Sequence Theory Project τους δημιουργήσαμε ενώ παράλληλα δουλεύαμε ο καθένας σε άλλα πόστα, δούλευα στο θέατρο, έκανα baby sitting, ήμουν πωλήτρια, αργότερα δίδασκα, έγραφα μουσική για πρότζεκτ, ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζω κάνοντας μουσική ελεύθερη στο διαδίκτυο. Πλέον το ίντερνετ έχει κατακλυστεί από εταιρίες, τότε ήταν μια επαναστατική κίνηση να δείξουμε ότι μπορούμε να βρούμε μια πλατφόρμα να υπάρχουμε καλλιτεχνικά χωρίς μεσάζοντες. Και όντως ανακάλυπτες πολύ ενδιαφέροντα πράγματα χωρίς διαφήμιση. Ε, μας το έκλεψε κι αυτό η δύναμη της βιομηχανίας.

Το καλοκαίρι παίξατε με τους Sigur Ros και τους Black Angels, σωστά; Ποιά είναι η συναυλία που έχεις ευχαριστηθεί περισσότερο παίζοντας;

'Ημουν στο σχήμα του Τheodore σε αυτή τη συναυλία στο Release Festival και ήταν διάχυτο το συναίσθημα ότι ανεβαίνουμε στην ίδια σκηνή με του Sigur Ros. Ωστόσο αυτά τα opening act γενικώς δεν μου προσφέρουν κάποια συγκίνηση για να είμαι ειλικρινής, είναι σημαντικά για να διευρύνουν το κοινό των καλλιτεχνών αλλά ποτέ κανείς δεν ευχαριστήθηκε σε άνοιγμα συναυλίας τεράστιου ονόματος. Έχω να θυμάμαι άλλες πολύ δυνατές συναυλίες με Theodore σε μικρότερα venues. Aλλά οι πιο συγκινητικές στιγμές ήταν για μένα το πρώτο διήμερο live Running Blue Orchestra στο Nixon το 2013 που καίγαμε πάνω στη σκηνή από συναισθήματα, και το live μας με Sequence Theory Project το 2011 στο Β-fest, όπου μόλις ανεβήκαμε φώναξα «καλησπέρα Βαβυλωνίααα» και στον αντίλαλο της φράσης έρρεε κόσμος προς το stage που ήταν περισσότερος απ' όσο είχα δει σε συναυλία μας μέχρι τότε.

Η συνεργασία σου με τους Blue Square στο "Nightkisser" πιστεύεις είναι η πιο εμπορική στιγμή στην καριέρα σου; Περίμενες ότι το κομμάτι αυτό θα έχει τόση απήχηση; Να περιμένουμε κάτι ακόμα στο μέλλον;

Εμπορικό oρίζεται ό,τι συνεπάγεται κάποιο κέρδος, οπότε σε αυτήν την περίπτωση καθόλου δεν θα το χαρακτήριζα έτσι μιας και ούτε οι Βlue Square oύτε εγώ εισπράξαμε το παραμικρό από αυτό το τραγούδι. Ίσως ήμασταν λίγο αφελείς, από την άλλη ήταν σημαντικό ότι είχε τόση απήχηση, το ραδιόφωνο έχει ακόμα μεγάλη δύναμη και σίγουρα το γεγονός ότι μπήκε σε κάποιες λίστες αρκετά δημοφιλείς έπαιξε τον ρόλο του. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις με αυτά τα πράγματα, βέβαια οι Βlue Square είναι παραγωγοί ανώτερης ποιότητας, ό,τι κάνουν είναι φτιαγμένο με πολύ μεράκι και όχι με την ευκολία των εμπορικών παραγωγών, έχουν ασχοληθεί με τη χρήση του sample εξονυχιστικά, με πάρα πολλά έξοδα και θυσίες για την απόκτηση συλλεκτικών βινυλίων, με άπειρες ώρες στούντιο δουλεύοντας μαθηματικά πάνω στην παραγωγή κάτω από πολύ δύσκολες γι' αυτούς συνθήκες. Τους αξίζει αυτή η αναγνώριση και χαίρομαι που είμαι μέρος της. Ετοιμάζουμε κι άλλη συνεργασία με Βlue Square, τώρα δουλεύουν σιγά σιγά καινούργιες παραγωγές. Πρώτη φορά φέτος έγινε μια συλλογή των κομματιών τους, ανάμεσά τους και το "Nightkisser", σε ένα LP Βινύλιο το οποίο εξαντλήθηκε στην πρώτη κυκλοφορία και επανακυκλοφορεί απ' τη Melting Records.

Με τους Universe217 έχετε πλέον επαφές; Θα σας ξαναδούμε κάποια στιγμή μαζί σε έναν δίσκο ή live;

Στους Universe έχω αφήσει στο μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους ένα μικρό αποτύπωμα και πάντα μου αρέσει να συμμετέχω σε ό,τι κάνουν. Αγαπώ τη μουσική τους και μου εμφύσησαν αρκετά πράγματα από τη δυναμική τους στη σκηνή. Ακόμα κι ο τρόπος που παίζω τρομπέτα εξελίχθηκε καθώς έπρεπε να βγαίνω με ακρίβεια πάνω από ένα τόσο βαρύ ηλεκτρικό ήχο όταν εμφανιζόμουν μαζί τους. Πλέον στο ζωντανό κομμάτι τους είναι πολύ συγκεκριμένο αυτό που παρουσιάζουν και απαιτεί μια σταθερότητα χωρίς ανοίγματα πειραματισμού αλλά για ηχογραφήσεις είμαστε πάντα κοντά με τον Μάνο σε ό,τι μαγειρεύει και είναι ως επί το πλείστον πολύ δικός μου άνθρωπος.

Κλείσε, όπως θέλεις, τη συνέντευξη.

Θα κλείσει ο Leonard Cohen που ξέρει καλύτερα.

Thousands

Out of the thousands
who are known,
or who want to be known
as poets,
maybe one or two
are genuine
and the rest are fakes,
hanging around the sacred precincts
trying to look like the real thing.
Needless to say
I am one of the fakes,
and this is my story.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

  • SHARE
  • TWEET