Dr.Rock: Η ομάδα Ε, η σύνταξη μου, η εθνική περηφάνια και άλλες χαρούμενες ιστορίες...

Γεια σας σύντροφοι. Aφού οριστικοποίησα την παραμονή μου στη γη (είχα κάποια προβλήματα με την ομάδα Ε), κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και έζησα μία από αυτές τις ξεχωριστές στιγμές στην ζωή ενός άνδρα... Κοιτάχτηκα λοιπόν στον καθρέφτη με αυταπάρνηση και θάρρος και προχώρησα σε ενδελεχή ενδοσκόπηση.

Αφού έσπασα ένα σπυράκι που είχε εγκατασταθεί στο μέτωπο μου (πάντα πορώνομαι πριν τις εθνικές εορτές) και ενώ προσπαθούσα να διώξω το μαρούλι από το άνω δεξιά (τρίτο από το κέντρο) δόντι, μου ήρθε η αναπάντεχη σκέψη!

Πρέπει να βρω δουλειά είπα στον εαυτό μου και νεκρική σιγή σκορπίστηκε στo σύμπαν για μερικά δευτερόλεπτα... "Τι θα κάνει τώρα; Μα καλά θα πιάσει πραγματική δουλειά; Μα αυτός είναι ανίκανος! Μήπως θα καταφέρει να ξεφύγει από τη μέγγενη την τελευταία στιγμή; Μα καλά γιατί δεν πουλάει το νεφρό του αδελφού του να τελειώνει; Μαμά δε θέλω να κάνω μπάνιο τώρα"... ήταν απλά μερικές από τις σκόρπιες προτάσεις που συνέλαβε ο νέος εγκεφαλικός επεξεργαστής (που κατέβασα δωρεάν από το rocking.gr) πάνω στην εντροπικής φύσεως αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε για λίγο.



Τέλος στην αγωνία έδωσα με μία μόλις κίνηση. Έστρεψα το βλέμμα μου στη φωτογραφία του πρωθυπουργού της χώρας (ναι, αυτή με τη φέτα) και όλα τακτοποιήθηκαν μέσα μου. Πλέον ήξερα τι έπρεπε να κάνω μια για πάντα. Πήρα το πατίνι μου και τράβηξα προς εκεί που φύσαγε ο άνεμος. Και, ω ναι θεοί του Ολύμπου, έπιασα δουλειά. Φυσικά και γνωρίζω πως δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα ως κίνηση αυτή καθ' αυτή, καθώς σύνταξη, με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς που έκανα, θα πάρω στα 100 μου χρόνια. Από την άλλη οι συνάδελφοι κερνούν γλυκά στις γιορτές και στα γενέθλια, άρα παίζει να φάμε και τίποτα τζάμπα (Δημήτρη ωραία τα γλυκάκια αλλά φέρε και κανά αναψυκτικό ρε φίλε να κατεβεί πιο εύκολα το θέμα...).

Αφού ξεμπερδέψαμε και με αυτό το ζήτημα ας μιλήσουμε και λίγο για την 28η Οκτωβρίου. Κατ' αρχήν να τονίσω, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις περί της εθνικοφροσύνης μου και περί της αγάπης μου διά της μητρός πατρίδος, ότι είμαι ξεκάθαρα υπέρ των μαθητικών και στρατιωτικών παρελάσεων της 28ης. Πιστεύω δε ότι αυτή η παράδοση πρέπει να ενισχυθεί ούτως ώστε να τονωθεί ποικιλοτρόπως το εθνικό φρόνημα της χώρας και όχι μόνο. Προτείνω λοιπόν την ενοποίηση των δύο παρελάσεων, ούτως ώστε οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας να εγγυώνται την ομαλή διεξαγωγή της πορείας. Με αυτό το προτεινόμενο μοντέλο διαχείρισης (που μόνο σε αυτό το ελεύθερο σάιτ μπορείτε να διαβάσετε και αφήστε τον Κοροβέση να γράφει ότι θέλει περί ελευθερίας στο νέο Backstage Pass, www.rocking.gr/article3910.php) θα προκύψουν άπειρες θετικές προοπτικές για τον τόπο.



Αρχικά θα κοπούν μαχαίρι τα φαινόμενα βαρεμάρας και ελλιπούς προσπάθειας μαθητών κατά τη διάρκειας της τιμημένης παρέλασης. Οι παραβάτες θα κουρεύονται γουλί επιτόπου από ειδικά εκπαιδευμένους κομάντο-κουρείς-οπλίτες. Στη συνέχεια όποιος μαθητής δεν προσέχει την παρέλαση αλλά επικεντρώνεται στα μίνι των κορασίδων, θα τιμωρείται επιτόπου και παραδειγματικά (προτείνουμε τουφεκισμό ή έστω λιθοβολισμό) ώστε να λυθεί μια και δια παντός το σοβαρό αυτό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι νέοι της χώρας με τις ορμόνες τους. Διά τον σκοπό τούτο έχουν ήδη δημιουργηθεί νέα τάγματα οπλιτών-λιθοβολιστών και έχουν ήδη ενεργοποιηθεί οι ταγματασφαλίτες. Τέλος θα τιμωρούνται επιτόπου (με τη δοκιμασμένη μέθοδο της ζαρντινιέρας) οι γνωστοί-άγνωστοι συγγενείς και φίλοι που δεν αφήνουν τους μαθητές να παρελάσουν ήρεμοι και συγκεντρωμένοι, με τις κλασσικές πλέον και φυσικά κατάπτυστες τεχνικές απροσανατολισμού που χρησιμοποιούν για να αποσπάσουν την προσοχή των -και καλά- αγαπημένων προσώπων τους.

Στον υπόλοιπο κόσμο τώρα, πολλά και συνταρακτικά συμβαίνουν, αλλά ένα νέο ήταν αυτό που με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπάνω, να προβληματιστώ βρε αδερφέ και εν τέλει να νιώσω πιο πολύ άνθρωπος παρά ποτέ. Ο Ville Vallo των Him έφαγε βρωμόξυλο λέει, από μία πρώην του. Δεδομένου του ότι ο Ville δε λογίζεται ως και κανένας νταγκλαράς και του ότι ο άνθρωπος είναι καλλιτέχνης, θα ήθελα να επισημάνω το ότι δεν είναι ντροπή να τρως ξύλο. Ντροπή είναι να διαδίδεις τέτοιες πληροφορίες στα media, με σκοπό να παραμένεις στην επικαιρότητα με οποιοδήποτε κόστος. Είναι σα να βγαίνει ο Πουλικάκος στο Κύτταρο φορώντας ράσο και να δηλώνει πως πάντα ήθελε να τραγουδήσει στην παιδική του αγάπη, στους Candlemass...



Τέλος, για να μην το κουράζουμε το θέμα μέρες που είναι, σκέφτηκα πάρα πολύ για το αν θα πρέπει να συμπεριλάβω αυτούσια σε αυτό το τεύχος την επιστολή που μου έστειλε ο Messiah Marcolin. Το e-mail αφορούσε φυσικά το άρθρο-επιστολή της συναδέλφου Μαρίας Βουτυριάδου για την πρόσφατη συναυλία των Candlemass στην Αθήνα με τον νέο τους, πλέον, τραγουδιστή (www.rocking.gr/article3826.php). Το κείμενο του συμπαθούς, κατά τα άλλα, τραγουδιστή ήταν γεμάτο στο παράπονο και στον πόνο αλλά και τη χολή εναντίον της Μαρίας για τα σκληρά της λόγια, και για αυτόν το λόγο δεν το δημοσιεύω. Αναφέρω απλά πως στον επίλογο του (καλή ώρα) κατέληγε εμφατικά γράφοντας πως: "Δεν πρόκειται ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ να διαβάσω κριτική της Μαρίας Βουτυριάδου στο www.rocking.gr". Έτσι έκρινα καλύτερο να μη δώσω συνέχεια σε αυτό το ζήτημα και απλά ελπίζω ο Messiah να βρει μια νέα δουλειά και να μην μείνει άνεργος γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι...

Άντε τυχεράκηδες (φιλικό e-τσίμπημα στο μαγουλάκι), διαβάσατε ακόμα ένα τεύχος της πολυαγαπημένης σας στήλης. Και να ήταν μόνο αυτό... Τις επόμενες μέρες θα δείτε και μαθητικές παρελάσεις, συναυλίες, εκλογικές διαδικασίες, βροχές, πλημμύρες, πορείες και άλλες χαρούμενες ιστορίες! Σας φιλώ σταυρωτά αγαπητοί «Εν Χριστώ Αδελφοί» και υπόσχομαι πως θα τα πούμε ξανά μέσα στον Νοέμβρη, εάν φυσικά μέχρι τότε δεν έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.