Rock το ελληνικό - Aπό το πάρτυ των 90's έως σήμερα

29/01/2004 @ 12:34
Έχει ήδη περάσει αρκετός καιρός από τα μέσα της δεκαετίας του '80, τότε που το ροκ στροβιλίζονταν ανάμεσα σε στέκια περίεργα, σε πλατείες και σε μικρούς χώρους που στριμωχνόμασταν να ακούσουμε τις σκληροπυρηνικές μελωδίες των Villa 21 και των Last Drive. Η δημιουργικότητα των διαφόρων σχημάτων σε σχέση με τη συνεργασία τους κατά κύριο λόγο με τις ανεξάρτητες εταιρείες της εποχής, δεν είχε τίποτα κοινό με το glamour που εισήγαγαν στο χώρο οι διάφορες πολυεθνικές εταιρείες που άρχισαν να βλέπουν τις μπάντες σαν τις χήνες με τα χρυσά αυγά. Από τη χλωμή, πλην άκρως δημιουργική δεκαετία του '80, με θρυλικές μπάντες όπως οι Εν Πλω και τα Μωρά Στη Φωτιά, μέχρι την δεκαετία του '90 όλα άλλαξαν.

Το στυλ, ο στίχος, η μουσική, τα όνειρα, ο κόσμος... Το ροκ όμως πάντα εκεί, παρόν, να μας θυμίζει να παλεύουμε για τα όνειρά μας, με μπάντες που διέθεταν ένα άκρως σκληροπυρηνικό κοινό, σαν τους Last Drive, τους Λευκή Συμφωνία (η πρώτη ελληνική εμφάνιση καλλιτέχνη στο MTV το 1989 με το "Κοιτάζοντας Πίσω") και κατά κύριο λόγο τις Τρύπες.

Οι Τρύπες μπόρεσαν να κάνουν κάτι το ακατόρθωτο. Να ενώσουν όλη τη ροκ σκηνή είτε είχε να κάνει με πανκ, είτε με new wave, είτε με οτιδήποτε άλλο, σε ένα ατελείωτο πανηγύρι, που όμοιο του δεν είχε γνωρίσει η ελληνική ροκ σκηνή, για πάρα πολλά χρόνια (από την εποχή Σιδηρόπουλου - Πουλικάκου). Με αποκορύφωμα το δίσκο τους, στις αρχές τις δεκαετίας του 90, το «9 Πληρωμένα Τραγούδια» (σε πωλήσεις έως τότε, για να μην παρεξηγηθώ, καθώς είχαν προηγηθεί 3 καταπληκτικοί δίσκοι), η επανάσταση όπως όλοι νομίζαμε του ελληνικού ροκ, είχε ξεκινήσει. Τα μεγάλα μαγαζιά άρχισαν να γεμίζουν, σπουδαίες μπάντες άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους όπως, τα Ξύλινα Σπαθιά (για πολλούς η κορυφαία μπάντα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή) και οι Μάσκες, ενώ οι πολυεθνικές εταιρείες άρχισαν να ετοιμάζουν ένα στόλο από ροκ σχήματα που αργότερα τα περισσότερα τα παράτησαν στο έλεος της τύχης τους. Διάφανα Κρίνα, Υπόγεια Ρεύματα, Πρασσειν Άλογα, Ψόφιοι Κοριοί, Αχαιοι, Διόνυσος, Ελληνισταν, Μαύρη Μαγιονέζα, Χερουβιμ, είναι πολλές από τις σπουδαίες μπάντες που έκαναν την εμφάνισή τους εκείνο τον καιρό (σε πολυεθνικές και ανεξάρτητες εταιρείες) και όλοι μιλούσαν για την εκδίκηση και την επιστροφή του ελληνικού ρoκ στην πρώτη γραμμή. Για λίγα χρόνια η ροκ βιομηχανία στην Ελλάδα γνώρισε στιγμές μεγαλειώδεις. Κάθε μέρα και ένα live. Όλοι στριμώχνονταν για να ακούσουνε τις μπάντες, που επάνω στην σκηνή ίδρωναν, χτυπιόνταν, ενώ από κάτω, μεθυσμένοι όλοι, σαν σε μυστικιστική τελετή, όπως οι Μαινάδες στην αρχαία Ελλάδα, ήταν έτοιμοι να τους κατασπαράξουν, για λίγες μόνο νότες παραπάνω.

Και ενώ όλα ήταν στα πάνω τους κανείς δε φρόντισε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την συνέχεια. Κανείς δε σκέφτηκε πως όλα αυτά κάποτε θα έχουν ένα τέλος. Και έτσι αναπόφευκτα ήρθε και αυτό. Το πάρτυ δυστυχώς τελείωσε γρήγορα, όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή. Λίγο ο κορεσμός από τα διάφορα σχήματα, καθώς μαζί με τις σημαντικές μπάντες της εποχής ήταν σίγουρο ότι θα εμφανίζονταν και πολλές φωτοβολίδες που έλαμψαν μόνο για μία στιγμή, και που μετά από ένα δίσκο εξαφανίστηκαν, λίγο οι απαγορευτικές τιμές των C.D., η πτώση δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της. Οι εταιρείες εγκατέλειψαν τα σχήματα στο έλεος της τύχης τους (αφού πρώτα εισέπραξαν τα χρυσά αυγά κατάσφαξαν τις χήνες αντί να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα πράγματα) να παλεύουν για να κλείσουν ένα live (για δίσκο ουδέν λόγος). Όσο για το ραδιόφωνο καμία εκπομπή άντε να ασχοληθεί που και που με το ελληνικό ροκ και αν. Οι λίγες μπάντες που άντεξαν και δεν το έβαλαν κάτω (και μπράβο τους) παλεύουν πλέον μόνες τους προσπαθώντας να συνεχίσουν το δύσκολο έργο που κληρονόμησαν. Όπως οι Τρύπες στην δεκαετία του '80 έτσι και αυτές τώρα αναλαμβάνουν να σηκώσουν το δυσβάσταχτο φορτίο του ελληνικού ροκ σε μια εποχή που το λεγόμενο τσιφτετελοροκ έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο. Συνεργασίες με τους λεγόμενους σκυλάδες του '80 είναι πια γεγονός και φαινόμενα και καλά ροκ καλλιτεχνών να τραγουδούν σε σκυλάδικα δεν πρέπει να μας ξενίζουν καθόλου. Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε ροκ μπάντες σαν τις Δυτικές Συνοικίες, και τους Φίλους Για Πάντα και μπάντες σαν τους Placebo pop. Η άποψη μου για αυτό: χίλιες φορές pop παρά τέτοιο ροκ.

Το ροκ δεν είναι ηλεκτρικές κιθάρες και δυνατά τύμπανα, άλλωστε τέτοια πια υπάρχουν σε όλα τα τραγούδια σε κάθε είδος μουσικής. Ροκ είναι ο στίχος. Ροκ είναι το πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Είναι κάτι αληθινό που μας κάνει να παλεύουμε για αυτά που πιστεύουμε. Είναι η έξοδος κινδύνου στο μονότονο και άχρωμο τρόπο ζωής μας. Είναι το απόσταγμα όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για τη μουσική κάνοντας κατάθεση ψυχής μέσα σε λίγες νότες και μια αράδα στίχους. Ροκ είναι τα όνειρά μας. Η ελπίδα πως όλα κάποτε θα αλλάξουν.

Ροκ είναι η μελωδία που χτυπάει η καρδιά μας.

Ο Γιάννης Αγγελάκας σε ένα live από τις Τρύπες πριν πολλά χρόνια είχε πει σε ένα κατάμεστο Ρόδον: «Λένε πως δεν υπάρχει ροκ και ότι όλοι στριμώχνονται στα σκυλάδικα. Όλοι εσείς εδώ απόψε τους διαψεύδετε». Μακάρι να είχε δίκιο και όλος αυτός ο κόσμος που τότε γέμιζε τα διάφορα μαγαζιά και που τώρα έχει γυρίσει την πλάτη του στο ελληνικό ροκ να επιστρέψει. Και αν οι Τρύπες τα οφείλουν όλα στον Άγιο Παύλο Σιδηρόπουλο όπως λένε, που έφυγε πριν δει τους σπόρους που έσπειρε να γίνονται καρποί, εμείς που συνεχίζουμε τα οφείλουμε όλα στις Τρύπες. Ίσως αν οι Τρύπες ήταν ακόμη εδώ (εκτός από την καρδιά μας) όλα να ήταν διαφορετικά. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα το βάλουμε κάτω. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα όνειρά μας, όπως κάναμε και όπως θα κάνουμε για πάντα. Όλα είναι ένας κύκλος.

Τα ροκ όνειρα μας άντεξαν τόσα και μπορούν να περιμένουν άλλο τόσο.

Δημήτρης Πετροβίτσης

  • SHARE
  • TWEET