Charles Bradley

Victim Of Love

Daptone (2013)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 12/11/2013
Όταν η soul εκφυλίζεται ως ο μακρινός πρόγονος του hip-hop, ο δίσκος είναι ένα δώρο για τους λάτρεις του παραδοσιακού ήχου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μάλλον δύσκολα θα διαβάσετε κείμενο που να ασχολείται με τον Charles Bradley και να μην αναφέρεται στο παρελθόν του ως μιμητής του James Brown σε συναυλίες-φόρους τιμής στον «Νονό της Soul». Η αλήθεια είναι ότι η αναφορά αυτή δίνει μία αρκετά καλή εικόνα ως προς τις προσδοκίες που μπορεί να έχει κάποιος από τον Charles Bradley. Από την άλλη όμως μπορεί να είναι και ιδιαιτέρως παραπλανητική.

Η soul του James Brown είναι μία μόνο από τις συνιστώσες που αποτελούν τη μουσική του Bradley στο "Victim Of Love" και ίσως μάλιστα η πιο ασήμαντη αφού η χορευτική, sexy, funky πλευρά του είναι αρκετά περιορισμένη. Αντίθετα περισσότερο τονίζεται η αισθαντική soul και η blaxploitation soul που φέρνουν στο μυαλό τον Otis Redding, τον Marving Gaye, τον Al Green, τον Curtis Mayfield ακόμα και τον Isaac Hayes. Αυτό σε μεγάλο βαθμό τονίζεται και από την ενορχήστρωση στην οποία μόνο εν μέρει πρωταγωνιστεί το μπάσο ή η fuzz-αριστή ρυθμική κιθάρα ενώ αλλού έχει έντονη την παρουσία των εγχόρδων και κινείται ανάμεσα στο μινιμαλισμό (για τα δεδομένα της soul πάντα) και τις Quincy Jones-ικές παραγωγές. Η δε φωνή του Bradley, παρά τη γρέζα δύναμή της, τα σποραδικά ουρλιαχτά της, το γεγονός ότι αναντίρρητα θα μπορεί να πιάσει τους ρυθμούς του James Brown καθότι αυτό έκανε για χρόνια για να βγάζει τα προς το ζην, στο "Victim Of Love" κρατάει πιο χαμηλές τις ταχύτητες. Στις λίγες περιπτώσεις που δεν το κάνει και αντίστοιχα παρασύρει και την ορχήστρα του, προκύπτουν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του δίσκου, όπως τα "Confusion", "Where Do We Go From Here".

Το γεγονός ότι όλες οι συνθέσεις του "Victim Of Love" ανήκουν στον ίδιο τον Bradley, σίγουρα δικαιώνουν τη φήμη του ως έναν ολοκληρωμένο και έως τώρα καλά κρυμμένο, αδικημένο, soul καλλιτέχνη. Είναι κάποιες, λίγες, στιγμές, όμως, που δίνεται η αίσθηση ότι το κάθε τραγούδι έχει μείνει να «πορεύεται» με την αρχική του έμπνευση και μόνο, χωρίς κάποια ενορχηστρωτική βοήθεια. Και αν στις μπαλάντες, από τη φύση τους, αυτό δεν είναι τόσο φανερό, είναι φορές που η παραγωγή δείχνει να φοβάται να δώσει έναν επιπλέον τσαμπουκά στην ενορχήστρωση. Για παράδειγμα "You Put The Flame On It" δείχνει ότι ενώ είχε όλα τα φόντα, κάτι του λείπει για να απογειωθεί, ομοίως και το "Love Bug Blues" που δεν έχει δώσει την προσοχή που έχρηζαν τα πνευστά και το μπάσο που όφειλαν να κλειδώσουν σε ένα φονικό groove ξεσηκώνοντας όποιον το ακούει. Εξάλλου, κάτι μάλλον δεν πάει καλά όταν ένας τραγουδιστής με δυνατότητες όπως ο Bradley στην ανάδειξη της φωνής του οποίου έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό όλος ο δίσκος, η παραγωγή και η ενορχήστρωση, «καταφέρνει» ένα από τα καλύτερα δείγματα της δουλειάς του να είναι το instrumental "Dusty Blue". Τα παραπάνω δε μειώνουν την ποιότητα του δίσκου, απλώς δημιουργούν μία εντύπωση «χαμένης ευκαιρίας» μιας δουλειάς που θα μπορούσε να μείνει ιστορική.

Τα όποια περιθώρια βελτίωσης είναι πάντως υπαρκτά μόνο επειδή το "Victim Of Love" είναι πραγματικά ένας πολύ καλός δίσκος με πολύ γερές μουσικές βάσεις. Φυσικά δε θα αλλάξει ούτε την πορεία της soul στο μέλλον, ούτε θα διαμορφώσει πιθανότατα νέες γενιές ακροατών, κυρίως γιατί όσο καλά κι αν το προσφέρει, ό,τι έχει να πει έχει ειπωθεί και στο παρελθόν. Σε μία εποχή, όμως, που η soul εκφυλίζεται ως ένας μακρινός πρόγονος του hip-hop και το τελευταίο ως η πραγματική φωνή του μαύρου πληθυσμού της Αμερικής (και δυστυχώς μάλλον είναι), ο δίσκος είναι χαράς ευαγγέλια για τους λάτρης της παραδοσιακής soul που σίγουρα θα τον αγαπήσουν.
  • SHARE
  • TWEET