Seven Kingdoms

Τους Αμερικάνους Seven Kingdoms τους θυμόμουν από το πολύ καλό ομότιτλο άλμπουμ τους, το οποίο είχα ανακαλύψει εντελώς τυχαία πριν αρκετό καιρό. Από τότε, έχουν περάσει επτά ολόκληρα χρόνια και οι power metallers από τη Φλόριντα κυκλοφόρησαν ακόμη έναν δίσκο, το επίσης ενδιαφέρον "The Fire Is Mine" του 2012, προτού επιστρέψουν δισκογραφικά φέτος, με την τέταρτη τους ολοκληρωμένη δουλειά.

Για όσους δεν έχουν άποψη για την περίπτωσή τους, από το όνομα τους και μόνο καταλαβαίνει κανείς πως είναι ιδιαίτερα επηρεασμένοι από τα γραπτά του George R. R. Martin, επιδιδόμενοι σε ένα ηχητικό υβρίδιο μεταξύ των Iced Earth και της γερμανικής power metal σκηνής. Μάλιστα, έχοντας την τύχη να έχουν μια χαρακτηριστική φωνή, όπως της Sabrina Valentine, μπορούν και είναι άμεσα αναγνωρίσιμοι, ανερχόμενοι σταθερά σε δημοφιλία στους κύκλους του είδους τους.

Συμπληρώνοντας δέκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, το "Decennium", το νέο άλμπουμ της μπάντας (και πρώτο υπό τη σκέπη της Napalm, που ανέλαβε να το κυκλοφορήσει παγκοσμίως) την παρουσιάζει να επιδιώκει μια σημαντική στροφή στη μουσική της κατεύθυνση. Συγκεκριμένα, οι προαναφερθείσες επιρροές από Iced Earth μοιάζουν να έχουν παραμεριστεί εμφανώς, για χάρη μιας περισσότερο Blind Guardian-meets-early Helloween/Gamma Ray συνθετικής λογικής. Παράλληλα, η Valentine ακούγεται καλύτερη από ποτέ, παραδίδοντας την πιο ολοκληρωμένη της ερμηνεία μέχρι σήμερα και θυμίζοντας την επιμεταλλωμένη έκδοση μιας νεότερης Sharon den Adel με ολίγον από Hansi Kursch.

Βέβαια, όσο κι αν απολαμβάνω το νέο τους ύφος, κάπου με χάνουν στην πορεία του άλμπουμ. Θες η απουσία του πρότερου thrash στοιχείου, το οποίο έχει δώσει τη θέση του σχεδόν ολοκληρωτικά στις πιο europower δομές, θες το γεγονός πως ακόμη δεν έχουν αφομοιώσει πλήρως αυτήν την πιο προσβάσιμη συνθετική προσέγγιση, αφήνεται μια αίσθηση ανολοκλήρωτου στον δίσκο, ένα «ναι μεν, αλλά» στον ακροατή, που θεωρητικά θα απαλειφθεί στις επόμενες κυκλοφορίες.

Κατά τα λοιπά, ο ήχος είναι αναμενόμενα αψεγάδιαστος, λογικό, άλλωστε, αφού αποτελεί προϊόν της συνεργασίας του Jim Morris και του Jacob Hansen και οι συνθέσεις για να δεθείς μαζί τους υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό (προσωπικά, έχω κολλήσει με το Lovecraft-ικό "In The Walls"). Έτσι, συγχρόνως με την επερχόμενη περιοδεία τους με τους Evergrey, σίγουρα τα νέα κομμάτια θα τραβήξουν αρκετό επιπλέον κόσμο προς την μπάντα, στο χέρι της οποίας βρίσκεται η δυνατότητα για ακόμη καλύτερα πράγματα στο εγγύς μέλλον.

Μέχρι τότε, παρόλο που, προσωπικά, θεωρώ το “Decennium” συνολικά ασθενέστερο (συνθετικά τουλάχιστον) από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες του σχήματος, σίγουρα θα λάβει τις ακροάσεις που αποζητά και στο μέλλον, έστω και τμηματικά.