Piano Magic

Tο χρυσό μετάλλιο στον μικρόκοσμο του slowcore το κατέχουν οι Low. Ξαφνικά πέρσι μας τρέλαναν με την δισκάρα τους οι 40 Watt Sun. Φέτος, λοιπόν, είναι παράληψη να μη θυμηθούμε τους Piano Magic. Λέω να θυμηθούμε, όμως μιλάω περισσότερο προσωπικά. Άκουγα αυτήν τη φανταστική μπάντα για μια πενταετία στις αρχές του 2000 ασταμάτητα. Με αγαπημένα τα άλμπουμ "Artists' Rifles" και "Disaffected". Κάπου εκεί τους έχασα. Χωρίς λόγο και αιτία δεν έχω ακούσει νότα από τους επόμενους τέσσερις δίσκους τους.

Όλα τα παραπάνω είναι σαν απολογία μετά λύπης, που τους άφησα. Ακούγοντας τις φετινές συνθέσεις είμαι ήδη σε αναζήτηση όσων δίσκων τους παραμέρισα. Δεν ήταν ποτέ προσκολλημένοι σε αυτό το είδος που προανέφερα. Φέτος, όμως, είναι αρκετά κοντά. Είναι μια πάντα που διαχρονικά έφτιαχνε ονειρικά και pop κομμάτια, εύπεπτα αλλά και δημιουργικά. Ήταν ταυτόχρονα κοντά στον πιο ηλεκτρονικό ήχο των Stereolab και Broadcast, αλλά και στη μοντέρνα pop βρώμικη εκδοχή των Spiritualized και Slowdive.

Το πιο ωραίο στη φετινή τους δουλειά είναι ότι αγγίζουν κι άλλες μουσικές πτυχές. Κάτι πιο ατμοσφαιρικό που μπορεί να σου θυμίζει τους AIR, αλλά και κάτι πιο βρώμικο και γοητευτικό που σου θυμίζει τους Verve. Νομίζω πως ο Glen Johnson έφτιαξε κάτι αρκετά όμορφο φέτος. Έχει κιθάρες με την κατάλληλη βρωμιά, πιάνο και τσέλο που σκοτεινιάζουν το σκηνικό και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα για να βγει αυτό το ghost rock, όπως ο ίδιος θα προτιμούσε να το χαρακτηρίζουμε.

H ποιότητα και η δημιουργικότητα της μπάντας είναι αδιαμφισβήτητη. Άκου το "Exile" για να καταλάβεις ότι ακόμα, μετά από είκοσι χρόνια, πειραματίζονται με τους ήχους τους. Άκου το "Attention To Life" για να αντιληφθείς το συναίσθημα που μπορούν να μεταδώσουν. Στο εναρκτήριο και ομότιτλο κομμάτι του δίσκου παρατηρείς μια σύνοψη σχεδόν ολόκληρης της πορείας τους. Περιέχει σχεδόν τα πάντα και καταφέρνει και τα τοποθετεί όλα υπέροχα. Είναι μια δεκάλεπτη συνθεση, τόσο καλοστημένη που θα μπορούσε να είναι το κομμάτι ορόσημο της μπάντας.  Στο "Living For Other People" η ατμόσφαιρα κατέχει τον κύριο ρόλο. Είναι εξίσου γλυκό με τα υπόλοιπα αλλά η απλότητα του σε κερδίζει. To "Landline" αλληγορικό, στοχαστικό με καθαρές κιθάρες αφήνει μια διαφορετική αίσθηση η οποία επιβεβαιώνει την ποικιλία του δίσκου. Πιο μετά στο "Let Me Introduce You" είναι σαν να βρίσκεις κάτι από Morrissey. Στο τέλος, το "I Left You Twice, Not Once" όλα κλείνουν γλυκά.

Δεν ξέρω αν θα είναι η κατακλείδα της μπάντας. Αν αποφάσισαν να μην προχωρήσουν παραπέρα, αλλά τουλάχιστον με αυτόν τον δίσκο παρουσιάζουν καλές μουσικές και μας θυμίζουν το παρελθόν τους. Αν είναι αποχαιρετιστήριο, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαν να μας δώσουν. Όπως και να έχει, τους ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια για τις υπέροχες μουσικές.