Metallica

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και μας έφερε το St.Anger. Την πιο αναμενόμενη κυκλοφορία των Metallica από το Black Album και μετά. Το πρώτο studio album με δικό τους υλικό εδώ και 6 χρόνια. Έχουνε πράγματι συμβεί πολλά απο την τότε που κυκλοφόρησε το Reload. To nu-metal έκανε την εμφάνιση του, η μπάντα άνοιξε τον ασκό του αιόλου μηνύοντας το Napster,ο Jason Newsted αποχώρησε τον Ιανουάριο του 2001 και για πολλούς μήνες υπήρχανε δραματικές δηλώσεις απο την μεριά του, ο James Hetfield μπήκε για αποτοξίνωση πέρσι το καλοκαίρι κτλ. Το hype που έχει δημιουργηθεί για αυτήν την κυκλοφορία είναι απίστευτο, με διαφημίσεις να κατακλύζουνε το διαδίκτυο, και γενικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το άλμπουμ έχει ήδη σαρώσει τα charts στην Αμερική, μπορεί κιόλας αυτήν την στιγμή να έχει γίνει και πλατινένιο.

Εντυπώσεις από το πρώτο ολοκληρωμένο άκουσμα: γρήγορο, ασυμβίβαστο, δυναμικά τύμπανα, βρώμικες κιθάρες, θαμμένο μπάσο, παντελής απουσία σολο και χάλια παραγωγή. Ένα πράγμα που πρέπει να ξεκαθαριστεί έιναι ότι αυτή δεν είναι επιστροφή των Metallica στον παλιό, καλό εαυτό τους των τριων-τεσσάρων πρώτων δίσκων τους. Δηλαδή εδώ δεν θα ακούσετε τίποτα από αυτά που κάνανε πριν το 91. Βασικά μετά τις πρώτες ακροάσεις μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το group προσπαθεί απεγνωσμένα να βγάλει μία ορισμένη εικόνα προς τα έξω, αλλά δεν τα καταφέρνει απόλυτα.

Συνθέσεις: Το άλμπουμ αρχίζει με το "Frantic", το οποίο έχει μία πολύ δυναμική και γεμάτη ενέργεια εισαγωγή και γενικά το κομμάτι είναι ότι πρέπει για ατελείωτο headbanging. Το ομώνυμο ("St.Anger") θα το έχουνε ακούσει και οι πέτρες ως τώρα, οπότε για αυτούς που δεν το έχουνε ακούσει... θυμίζει αρκετά System Of A Down με όλες αυτές τις γρήγορες εναλλαγές απο τα υπεργρήγορα brutal μέρη στα πιο ακουστικά. "Some Kind Of Monster" με groovy mid-tempo και βρώμικα riffs, αλλά όχι και κάτι να τρελλαίνεται κανείς. Το ίδιο ισχύει και για το γρήγορο "Dirty Window" με τους τελείως ακαταλαβίστικους στίχους, που έιναι σαν άσχετες λέξεις τις οποίες απλά τις ένωσε κάποιος. Το "Invisible Kid" που ακολουθεί, σίγουρα θα μπορούσε να έιναι μικρότερο. Τα τύμπανα βαράνε αλύπητα σε ένα συνοθήλευμα ρυθμών, ενώ το αρχικό θέμα μου θύμισε… Sepultura. Και σκάει μύτη το πρώτο εξαιρετικό κομμάτι του δίσκου, "My World", όπου όλα φαίνονται τοποθετημένα τέλεια, οι εναλλαγές σε κάνουνε να θες να τα σπάσεις όλα, στίχοι γεμάτοι αποστροφή, ενώ στο τέλος, ένα γαμάτο mid-tempo μέρος, όπου επαναλαμβάνεται λυπητερά ένας στίχος: God it feels, like it only rains on me! Για να ακολουθήσει μία καταιγίδα από riffs. To "Shoot Me Again" χαλαρά το πιο απογοητευτικό κομμάτι του δίσκου με τα αδιάφορα riffs του και τους cheesy στίχους του. Κομματάρα αμέσως μετά με τον τίτλο "Sweet Amber" (!?), ξεκινώντας με ένα αργό, σχεδόν blues σημείο στην κιθάρα και συνεχίζοντας σε thrash ρυθμούς και εναλλαγές. Κομματάρα επίσης και το "The Unnamed Feeling" με πολύ συναίσθημα μέσα του, κυρίως πικρία, αν και κάποια μέρη στην αρχή παραείναι nu. To "Purify" θυμίζει και αυτό άστοχους nu-metal πειραματισμούς, προσαρμοσμένους άγαρμπα στους Metallica, ένώ το 9-λεπτο "All Within My Hands" που κλείνει τον δίσκο, αν και ξεκινά με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο, επαναλαμβάνεται άδικα πολλές φορές, ενώ έχει ένα τέλος (kill kill kill kill kill) που είναι για πολλά γέλια.

Απόδοση των μουσικών: ο James καταργεί τις μεθόδους που χρισιμοποιούσε κατά κόρον στα Load/Reload. Εδώ ακόυγεται πολύ πιο επιθετικός, σε σημεία μάλιστα ουρλιάζει, ενώ δυστυχώς πολλές φορές φαλτσάρει ασύστολα και αρχικά προκαλεί το γέλιο. Οι ρυθμικές όπως πάντα είναι για σεμινάρια. O Kirk Hammet δεν παίζει ούτε ένα σολο, απλά ακολουθεί τις ρυθμικές του Hetfield. Εκ των υστέρων η μπάντα δηλώνει ότι όταν πήγανε να γράψουνε με overdubs τα σολο, το όλο αποτέλεσμα χαλούσε επικίνδυνα. O Bob Rock που έπαιξε εδώ το μπάσο, αν και κάνει σχετικά καλή δουλειά, η αλήθεια είναι ότι δεν τραβάει την προσοχή, ούτε και ακούγεται πολύ στην μίξη. Την πιο θεαματική αλλαγή από όλους την κάνει ο Lars Ulrich. Εκεί που όλοι πρέπει να τον είχανε ξεγράψει ως έναν απλό, απροπόνητο drummer, που παίζει με ένα κλισε 4/4... εκείνος πρέπει να έκατσε να εξασκήθηκε στα σοβαρά και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Στο "St. Anger" ακούμε τάμπουρο, διπλομποτιές, doublebass, υπεργρήγορο thrash παίξιμο, πιατίνια να πετάγονται δεξιά και αριστερά κτλ. Μπράβο του, γιατί με την δουλεία του εδώ, βουλώνει πολλά στόματα που αμφισβητούσανε τις τεχνικές του ικανότητες.

Παραγωγή: όχι και η καλύτερη. Δεν καταλαβαίνω τον ρόλο του Bob Rock. Είναι σαν να πήρε ένα μικρόφωνο και να το έβαλε απλά πάνω από το προβάδικο της μπάντας. Αναμφισβήτητα μια live ηχογράφηση. Οι κιθάρες ανεβαίνουνε και κατεβαίνουνε συνέχεια στην μίξη, την μια ακούγονται πεντακάθαρες και στο αμέσως επόμενο riff βρωμίζουνε κάθετα κτλ. Ο περίφημος ήχος των drums είναι μάλλον κακός, 100 % live φυσικός, χωρις triggers και πολύ μπροστα στην τελική μίξη. Το μπάσο αντίθετα το έχουνε θάψει για ακόμα μία φορά. Αυτή είναι μία παραγωγή η οποία κόστισε πολλά εκατομμυρία και πολύ χρόνο στο studio.

Βασικά δεν μπορεί να πει κανείς που πέφτει το "St.Anger" στην δισκογραφία των Metallica και αυτό γιατί είναι ένα διαφορετικό άκουσμα ως σύνολο, από όλη την υπόλοιπη δισκογραφία της μπάντας. Το μόνο σίγουρο: Έιναι ένα άλμπουμ που θα πουλήσει εκατομμύρια και θα προκαλέσει τρομερούς διχασμούς ανάμεσα στους οπαδούς της μπάντας, για ακόμα μια φορά. Βέβαια αυτό δεν είναι τίποτα καινούριο. Οι Metallica πουλάνε εκατομμύρια από την εποχή του "Black Album" και όσο για κριτική... οι thrashers τους βρίζανε όταν βγήκε το "Ride The Lightning" επειδή τα μισά κομμάτια ήτανε mid-tempo και υπήρχε μια μπαλλάντα. Απο τότε με κάθε κυκλοφορία τους οι Metallica δεχόντουσαν δριμύτατη κριτική. Να σημειωθεί επίσης ότι στο πακέτο υπάρχει και ένα δωρεάν DVD στο οποίο η μπάντα παίζει ζωντανά τα κομμάτια του St.Anger στο studio της, με τον καινούριο μπασίστα Rob Trujilo και ήχο πολύ καλύτερο από αυτόν του άλμπουμ.