Incubus

8

Island (2017)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 24/05/2017
Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να ακούγαμε τον δίσκο πριν την εμπλοκή του Skrillex. Αν περιμένατε με το "8" οι Incubus να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, ξανασκεφτείτε το
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πόση έλλειψη έμπνευσης κρύβει, πραγματικά, ένας τίτλος δίσκου που συμπίπτει με τη χρονολογική θέση του στη δισκογραφία ενός συγκροτήματος; Είναι ακόμα χειρότερος και από τη χρήση του ονόματος της μπάντας, γιατί αυτό μπορεί και να κρύβει κάποια βαθύτερα νοήματα (ενδεχομένως και όχι). Οπότε, αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το "8" δεν κάνει καλή εκκίνηση. Λόγω προτέρου έντιμου βίου, όμως, και προσωπικής αδυναμίας στην μπάντα, αποφάσισα να μη σταθώ στην πρώτη εικόνα και να δώσω ευκαιρίες (μια δεν ήταν αρκετή) στο νέο υλικό των Incubus. Πραγματικά, τις χρειάζεται και σε ορισμένες περιπτώσεις (επειδή είναι οι Incubus), δικαιώνεται.

Δεν αρκεί που πλέον η μπάντα έχει παραγίνει μελό και η αυθεντικότητα που τη διέκρινε στο παρελθόν, έχει πάει - σε έναν βαθμό - περίπατο, έρχεται και η παραγωγή του Skrillex να κάνει τον ήχο - ιδιαίτερα στα τύμπανα - κάπως ενοχλητικό για τον μέσο φίλο των Incubus. Το βασικότερο, όμως, όλων είναι ότι η έμπνευση του σχήματος έχει πιάσει πάτο. Μάταια φωνάζει o Boyd "And I'm not dead yet" στο "Undefeated" για να μας πείσει, τo "8" ζέχνει σήψη. Ο πειραματισμός της μπάντας αρχίζει και τελειώνει στο επιτηδευμένα(;) χαβαλετζίδικο "When I Became A Man". Το εναρκτήριο "No Fun" σε προκαλεί να πατήσεις το skip, με την προβλεψιμότητά του, ενώ το "Nimble Bastard" ήταν ένα όμορφο τραγουδάκι, μέχρι που έβαλε το χεράκι του ο Skrillex (πριν και μετά). Το "State Of The Art", επίσης, είναι απλώς ένα συμπαθητικό, καλοκαιρινό, ραδιοφωνικό κομμάτι που θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται σε teen σειρά τύπου O.C. και Dawson's Creek.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα κατίμαυρα [sic] στο "8". Στο "Love In A Time Of Surveillance" μπλέκουν λίγο το "Black Dog" με το "Rhinosaur" των Soundgarden. To "Glitterbomb" για κάποιον λόγο μου φέρνει αρκετά στον νου τις προσωπικές δουλειές του Tremonti, με το ρεφρέν ωστόσο να είναι ξεκάθαρα Incubus. Το "Loneliest", αν και φουλ ηλεκτρονικό, δέιχνει το άνοιγμα που εδώ και δυο δίσκους επιχειρούν να κάνουν οι Αμερικανοί σε ένα ευρύτερο κοινό, σε μια φιλότιμη προσπάθεια. Στο ίδιο πλαίσιο το ορχηστρικό "Make No Sound In The Digital Forest", το οποίο κινείται σε πιο κινηματογραφικά πλαίσια όπως έκανε κάποτε το "Aqueous Transmission". Τέλος, το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο ("Throw Out The Map") είναι ένα από πιο δυνατά/rock κομμάτια του άλμπουμ. Ντάξει, όχι και η δυσκολότερη δουλειά στον κόσμο.

Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να ακούγαμε τον δίσκο πριν την εμπλοκή του Skrillex σε αυτόν. Η συνολική εικόνα που αφήνει το "8", είναι επιεικώς μέτρια και σε αυτό πέρα από τον παραγωγό (και όχι μόνο) ευθύνη έχει η ίδια η μπάντα. Το άνοιγμα των Incubus σε πιο ευρύ κοινό συνεχίζεται, έξι χρόνια μετά το "If Not Now When?", αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τις επιλογές τους, αν και υπάρχουν όμορφες στιγμές διάσπαρτες στον δίσκο. Αν περιμένατε με το "8" οι Incubus να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, όπως έκαναν σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της πορείας τους, ξανασκεφτείτε το.

  • SHARE
  • TWEET