Harakiri For The Sky

Το ότι δεν έχουμε ασχοληθεί με τους Harakiri For The Sky, δεν τους κάνει λιγότερο καλούς. Τι κάνει εμάς; Παρτάκηδες μάλλον, μιας και τους κρατάγαμε στωικά σφραγισμένους στους υποφακέλους του υπολογιστή μας. Ναι, είναι κάποιες φορές που δεν θες να μοιραστείς κάτι καλό με τον δίπλα σου. Τυχαίνει και θα ξανατύχει, γι' αυτό να 'στε σίγουροι.

Το "Arson" όμως δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή. Όχι επειδή είναι εξωφρενικά γαμάτο και αούα. Όχι. Απλά επειδή η μεταδοτικότητά του είναι άμεση και καταλυτική. Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα, θέλησα να το μοιραστώ με δικούς μου ανθρώπους. Το ίδιο ήθελαν κι εκείνοι τελικά.

Κοινές συνισταμένες προφανώς και βρέθηκαν. Από την μίξη του post metal με το καταθλιπτικό black metal, μέχρι την αγάπη μας για την πάλαι ποτέ κραταιά σουηδική death metal σκηνή. Από τα καταπραϋντικά ουρλιαχτά του J.J  μέχρι το ερωτεύσιμο drumming του M.S. Κι ολ' αυτά σε έναν δίσκο που σε προκαλεί με την διάρκειά του. 

Τα 71 λεπτά του δεν τα λες και λίγα. Πιθανώς το “Arson” να ψήλωνε λιγάκι ακόμα στην συνείδησή μας αν ήταν λίγο πετσοκομμένο, σίγουρα όμως δεν μίκρυνε λόγω αυτού. Όπως επίσης δεν μίκρυνε με την απουσία καθαρών φωνητικών. Πρώτη φορά αν δεν κάνω λάθος. Σχεδόν. Η διασκευή τους στο "Manifesto" μιας πανάγνωστης μπάντας έχει και τα δύο. Την Πεντάμορφη και το Τέρας.

Ένα «Τέρας» που προηγουμένως έχει χαρίσει μερικές πανέμορφες στιγμές με τα "Heroin Waltz" και "You Are The Scars". Συνθέσεις/σημεία αναφοράς στο άλμπουμ και στη δισκογραφία της μπάντας. Όταν οι απόψεις τεσσάρων ακροατών σε διαφορετικές χρονικές στιγμές συμπίπτουν, τότε ναι, υπάρχει θέμα εδώ.

Όταν η διαχείριση της επανάληψης στο μουσικό μοτίβο από μέρους των Harakiri For The Sky είναι υποδειγματική, τότε ναι, μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο.