Bloodiest

Ο πολυπράγμων Bruce Lamont δεν κάθεται στιγμή να ξεκουραστεί και αυτό μόνο καλό είναι για εμάς. Ο ηγέτης των των avant-prog θεούληδων Yakuza (και Circle Of Animals και Corrections House) μπλέχτηκε πριν πέντε χρόνια με έναν σκασμό σπουδαίους μουσικούς, άφησε στην άκρη το σαξόφωνο και, μένοντας αποκλειστικά πίσω από το μικρόφωνο, δημιούργησε με τους Bloodiest το σπουδαίο "Descent". Και ενώ όλα έδειχναν ότι επρόκειτο για ένα one off πείραμα, όπου απλά ξεκάβλωσε, τελικά επιστρέφει φέτος και επιζητά την προσοχή που επιβάλλεται να του δώσουμε, όπως κάθε φορά.

Αν και ηχητικά οι Bloodiest βρίθουν Tool από κάθε τους οπή, η συνθετική τους δεινότητα είναι τέτοια που, τελικά, δεν είναι απλά μια αντιγραφή των κορυφαίων Αμερικανών, αλλά αντλώντας επιρροές και από τους έτερους Αμερικανούς θεούς Neurosis, της μετά-"A Sun That Never Sets" εποχής, ή ίσως ακόμα πιο σωστά, από τους Minsk οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη τους τελευταίους για να δείξουν πώς παίζεται το ατμοσφαιρικό sludge εν έτει 2015 (βλέπε το περσινό, εκπληκτικό "Crash And The Draw"), παρουσιάζουν ένα μοναδικό κράμα πανέμορφων ήχων που ενιότε καθηλώνει.

Προσπερνώντας τις πολύ καλές κιθάρες που κεντάνε μεν, αλλά δεν σου φεύγει ούτε στιγμή από το μυαλό ότι μάλλον παίζει ο Adam Jones, ας εστιάσουμε αρχικά στα συγκλονιστικά φωνητικά του Lamont ο οποίος, χαμαιλεοντίστικα, είτε ουρλιάζει σηκώνοντας την τρίχα κάγκελο είτε παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του με την αστείρευτη μελωδικότητα της φωνής του. Δεύτερον, ας δώσουμε έμφαση στην εκκωφαντικά αβάσταχτη ατμόσφαιρα που δημιουργούν πάνω σε μερικώς νωχελικούς ρυθμούς οι οποίοι διακλαδώνονται και εντείνονται και ξεσπάνε δεσποτικά. Τέλος, ας βάλουμε, σαν κερασάκι στην τούρτα, και κάτι βιολιά που πασπαλίζουν χρυσόσκονη πάνω στις πολύπλοκες πλην στιβαρές συνθέσεις καθώς επίσης και synth που μπαίνουν εμβόλιμα διογκώνοντας το νέφος και κλείσαμε.

Στο δεύτερο τους εγχείρημα, οι Bloodiest προσφέρουν έναν ακόμα πιο πολυεπίπεδο δίσκο σε σχέση με το ντεμπούτο τους και, αν και υπάρχουν σημεία που οι Tool κάνουν παραπάνω κρα από όσο θα έπρεπε, τελικά η προσεχτική προσέγγισή τους στο μοντέρνο και άκρως προοδευτικό ατμοσφαιρικό sludge των τελευταίων δέκα ετών αρκεί για να τους κάνει να ξεχωρίσουν.

Με τους Tool (ξέρω το παράκανα λίγο με τις αναφορές σε δαύτους) να πρήζουν αρχίδια με την αργοπορία, τούτη εδώ η ζωγραφιά ήρθε για να μείνει. Μην το προσπέρασετε. Γενικά μην προσπερνάτε τίποτα που φέρει την υπογραφή του Lamont. Ο τύπος είναι ψαγμένος και ξέρει τι κάνει.