Black Trip

Shadowline

Steamhammer / SPV (2015)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 29/07/2015
Με δύναμη από την Σουηδία για τους νοσταλγούς του καλύτερου ΄70s hard rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν στο προπέρσινο ντεμπούτο τους οι Σουηδοί Black Trip είχαν αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις με το τόσο παλιακό metal που ακούγεται σαν hard rock και φτάνει το πολύ μέχρι το 1980-'81, στον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους προχωρούν λίγα ακόμη χρόνια προς τα πίσω, επαναφέροντας μέσα από το προσωπικό τους φίλτρο μερικές από τις ποιοτικότερες στιγμές της χρυσής εποχής του hard rock. Και αν για το "Goin' Under" ίσχυε εν δυνάμει ο χαρακτηρισμός all-killer-no-filler, τότε για το "Shadowline" ισχύει ακόμη περισσότερο, με την μπάντα να παρουσιάζεται φυσιολογικά πιο δεμένη.

Βασική επιρροή των πέντε κατά τα άλλα speed / death / black-μεταλλάδων αποτελούν οι Thin Lizzy, όσον αφορά και τις δομές των τραγουδιών, και τις φωνητικές γραμμές, και τα solo, χωρίς όμως να προκύπτουν σκανδαλώδεις ομοιότητες. Δευτερευόντως, τα κλασικά έργα των UFO, Scorpions, Rainbow, Blue Oyster Cult και Rory Gallagher αναβιώνουν με τον καλύτερο τρόπο. Γενικότερα, έχουμε να κάνουμε με hard rock αισθητικής δεύτερου μισού δεκαετίας '70 (ξεχάστε τους Kiss και τους Rainbow μετά τον Dio), ενώ δεν λείπουν οι λοξές ματιές στις αρχές των '80s και το NWOBHM.

Ο Nicke Andersson (Entombed, Hellacopters, Imperial State Electric) με την οργανική όσο δεν πάει και περισσότερο ίσως από όσο θα έπρεπε παραγωγή προσφέρει στην πεντάδα το απαραίτητο υπόβαθρο για να μεγαλουργήσει εκτελεστικά και συνθετικά. Κινητήριος δύναμη είναι το σφιχτό παίξιμο στα τύμπανα με εξαιρετική χρήση του hi-hat για επιπλέον groove. Η κιθαριστική δουλειά είναι υποδειγματική με παροιμιώδη ισορροπία ανάμεσα σε riff, lead και solo, τα οποία σπέρνουν μηδενός εξαιρουμένου. Σε όλα αυτά έρχεται και κουμπώνει άψογα ο Joseph Tholl, με την προσωπική, σκοτεινή του στιχουργική που μεταφράζεται σε πιασάρικες και παθιασμένες ερμηνείες.

Το «πρόβλημα» που είχα εντοπίσει στις πρώτες ακροάσεις του δίσκου αφορούσε στο ότι δεν φαινόταν να ξεχωρίζουν ιδιαίτερα κάποια κομμάτια. Με περισσότερες ακροάσεις διαπίστωσα με βεβαιότητα ότι «έφταιγε» η ποιότητά τους, μιας και όλα μπορούν να σταθούν ως single και διαθέτουν ιδιαίτερες στιγμές. Εν τέλει, και με κριτήριο διαλογή τα ρίγη συγκίνησης που ενδέχεται να προκαλέσουν, θα αναφέρω το "Clockworks" και το έπος "The Storm". Στο πρώτο, τα lead συνδυασμένα με τον γρήγορο ρυθμό στα τύμπανα δημιουργούν καταστάσεις επιπέδου "Kill The King", ενώ στο δεύτερο τα συναισθήματα που δημιουργούνται στην εξέλιξη του είναι μοναδικά.

Εναλλασσόμενοι σε ρυθμούς, διαθέσεις και εντάσεις και χωρίς να ξεφεύγουν από τα στάνταρ που όρισαν οι μεγάλοι του παρελθόντος, οι Black Trip κατάφεραν να δημιουργήσουν σήμερα έναν δίσκο που μπορεί να σταθεί με χαρακτηριστική άνεση δίπλα σε κλασικά αριστουργήματα. Εν τέλει, μπορεί το "Shadowline" να μην αλλάξει το κόσμο του hard rock, μπορεί όμως να αφήσει το στίγμα του ως ένα ιδιαίτερα ποιοτικό, μεστό, πολυσυλλεκτικό και γεμάτο άλμπουμ, όπως είχε συμβεί και πριν από τρία περίπου χρόνια στα southern χωράφια με το "The Whippoorwill" των Blackberry Smoke. Οι παλιοροκάδες με μεταλικές ροπές να επενδύσουν άφοβα λοιπόν.
  • SHARE
  • TWEET