Black Mountain

Μπάντα που ανέκαθεν δεν στρογγυλοκαθόταν σε κάποιον ήχο γαρ, η νέα δισκογραφική δουλειά των Black Mountain δεν θα μπορούσε παρά να είναι ακόμα μια μεγάλη στροφή ύφους, προσέγγισης αλλά και ουσίας. Βέβαια, κάνοντας μια επισκόπηση και των τεσσάρων, πια, full-length δουλειών τους θα καταλήξουμε μετά περισσής ευκολίας στο συμπέρασμα πως τέτοιο επικό αποτέλεσμα σαν το "In The Future", το δεύτερο άλμπουμ τους το 2008, δεν πλησίασαν και ενδεχομένως ούτε θα πλησιάσουν ποτέ. Από τότε, εγκατέλειψαν τα όποια σαμπαθικά riffs, ο Stephen McBean και η παρέα του μετακόμισαν από το Βανκούβερ στο Λος Άντζελες και εστίασαν σε πιο indie rock μονοπάτια με το "Wilderness Heart".

Με το "IV", οι Καναδοί στρέφονται σε classic rock φόρμες. Επίσης, η αγάπη τους για τους Pink Floyd, ειδικά της περιόδου του "The Wall", η οποία ήταν ήδη φανερή παλιότερα, τώρα πια αφήνεται ελεύθερη να ξεχυθεί δια μέσου των συνθέσεων και σε ορισμένα σημεία κυριαρχεί ολοκληρωτικά πάνω τους. O δίσκος μας συστήθηκε με το 9-λεπτο εναρκτήριο "Mothers Of The Sun", κομμάτι γραμμένο από την εποχή του "In The Future", συμπέρασμα που ενδεχομένως να μπορούσε να εξαχθεί και από το εναρκτήριο riff. Η Amber Webber τραγουδάει σε αντιπαράθεση με τον Stephen McBean, ωστόσο, ενώ πραγματικά υπάρχει όλο το σωστό περιτύλιγμα, το επικό, ψυχεδελικό feeling που θα ανέμενε κανείς δεν καταφτάνει ποτέ. Το δεύτερο κομμάτι, "Florian Saucer Attack" αποτελεί και την πλέον χορευτική και ανεβαστική στιγμή ενός συνόλου που από εκεί και πέρα θα πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή...

Για κάποιο παράξενο λόγο, τα πρώτα δύο κομμάτια του δίσκου μοιάζουν απλά σαν δύο κράχτες, παράταιροι ηχητικά εν συγκρίσει με τη συνέχεια. Μια συνέχεια με έντονα πλήκτρα, καταφανή Floyd-ίλα (ίσως περισσότερη απ' όση θα έπρεπε), mid-tempo ρυθμούς και επικό συναίσθημα ενός ρετρό φουτουριστικού τοπίου σαν αυτό που βλέπουμε στο εξώφυλλο. Το psychedelic rock των Black Mountain, βγαλμένο κατευθείαν από τα '70s τα καταφέρνει πολύ καλά στις μικρές συνθέσεις, σαν τα πολύ όμορφα "Defector", "You Can Dream" και "Line Them All Up", όμως, όταν το τραβάνε περισσότερο χρονικά (βλέπε τις δύο 9-λεπτες συνθέσεις κάπου στο τέλος) δείχνουν να έχουν τα σωστά συστατικά αλλά... σαν κάτι να έχουν χάσει στη συναρμολόγηση.

Στα ξεκινήματά τους, οι Tame Impala άνοιγαν για τους Black Mountain και οι τελευταίοι αναρωτιόνταν «ποιοι είναι τούτοι οι τύποι». Το ίδιο και οι MGMT. Η συνέχεια γνωστή. Ήδη από το "Wilderness Heart" και ακόμα περισσότερο με το φετινό "IV" είναι εμφανές πως οι Black Mountain επιθυμούν διακαώς το μεγάλο άνοιγμα σε ένα ποιοτικό mainstream ακροατήριο που θα τους δώσει το στάτους που αναζητούν. Χωρίς βέβαια να πουλήσουν και την ψυχή τους στον διάολο, ε. Το "IV" είναι ένας αρκετά όμορφος δίσκος στο σύνολο του, φτιαγμένος ούτως ώστε να καθίσταται μονομιάς ευπρόσδεκτο άγγιγμα στον περαστικό ακροατή. Όμως, αν έχεις εντρυφήσει λίγο παραπάνω σε αυτούς τους ήχους και χρειάζεσαι το «κατιτίς» σου για να σε κεντρίσει πέραν του αναμενόμενου μια τυχαία τέτοια σύνθεση, διαπιστώνεις πως εν τέλει οι Black Mountain δεν σου δίνουν το κάτι παραπάνω.