The Men, Acid Baby Jesus, Ruined Families @ ΑN Club, 11/02/12

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 14/02/2012 @ 11:43
Δεν ήταν μια ήσυχη βραδιά στα Εξάρχεια...

Δεν ξεκίνησε ήσυχα με τους Ruined Families, οι οποίοι είχαν ταράξει τα grind, punk, black, math - core νερά προ διετίας με το φιλόδοξο "Four Wall Freedom". Φέτος έρχονται με ένα νέο 7" από το οποίο μας χάρισαν ζωντανά κάποια κομμάτια για να γευτούμε περαιτέρω την αρρωστημένη έμπνευσή τους. Η μπάντα είναι hardcore και οι επιρροές της κινούνται στα μουσικά παρακλάδια που αράδιασα πιο πάνω. Σκηνικά εκφράζουν την παράνοιά τους μέσω του τραγουδιστή. Μουσικά παράγουν την αρρώστια τους στα έγχορδα. Τα λόγια περιττεύουν και ο σεβασμός μου ξεχειλίζει για τον τυμπανιστή ο οποίος δίνει το πρόσταγμα και κρατάει ρυθμούς που ακούγονται εξωφρενικοί. Δεν μπορούσε να υπάρχει καλύτερη εισαγωγή στην βραδιά από τα "Seasons", "Voidealism", "Modern Man", "You Will Become Like Your Father", "Holy Weight", "Temporary Companion", "Bedroom Nihilist", "Basement Rats" και "Quiet", που ακούσαμε. Τραγούδια τα οποία «ξύπνησαν» τους πάντες και άνοιξαν την όρεξη για ξύλο. Η μπάντα είναι σταθερή και ορεξάτη κάθε φορά που την συναντώ σε κάποια συναυλία. Δεν απογοητεύει και δεν απογοητεύεται και το σημαντικό είναι ότι διακρίνεται από κέφι που ξεχειλίζει και συνήθως συνεπαίρνει τις πρώτες σειρές μπροστά της. Με το καλό να ξεσηκώσει και τους φίλους Γερμανούς σε κάνα μήνα που θα πραγματοποιήσει μια μίνι περιοδεία προς τα 'κει.

Acid Baby Jesus

Η ησυχία δεν συνεχίστηκε με τους Acid Baby Jesus. Το σκηνικό άλλαξε και ψυχεδελικές κιθάρες ομόρφυναν την ατμόσφαιρα. Garage rock, με punk περάσματα και noise pop σαπίλα. Πώς ταιριάζουν όλα αυτά ένας Θεός ξέρει, αλλά τούτοι εδώ καταφέρνουν να χαρίζουν χορευτικά χιτάκια με περίσσιο θόρυβο και πανέμορφη αλητεία. Κέφι άπλετο πάνω και κάτω από την σκηνή. Αυτοί κι αν είναι ορεξάτοι κάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή. Δεν μοιάζουν να πτοούνται από τίποτα και δείχνουν τα δόντια τους, όπως τόσο καλά έκαναν στις περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική τους προηγούμενους μήνες. Η εμπειρία που έχουν αποκτήσει τον τελευταίο χρόνο διακρίνεται εύκολα και το στυλ έχει καταλήξει σε μια βρόμικη και χαμένη shoegaze-ίλα. Κομμάτια σαν τα "Tomboy", "Why Aren’t You Laughing Now", "Tyrannosaurus Rex", "It's On Me", "Tooth to Toe", "Fingerpainting", "I'm A Baby", "Homo Sapiens" και "Android Robot" ανεβάζουν την ένταση και φτιάχνουν τη διάθεση κάθε παρευρισκόμενου. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, η μπάντα είναι πανάξια και γράφει μουσική αντάξια μεγάλων συγκροτημάτων του χώρου. Όποιος δεν τους έχει δει ζωντανά, ας σπεύσει σε επόμενες εμφανίσεις τους για να καταλήξει σαν εμάς με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο που περίμενε τους «Άντρες» για να παγώσει ευχάριστα.

The Men

Είπα άντρες, αλλά μια γυναίκα φάνηκε στο μπάσο. Οι The Men δεν ανέβηκαν ήσυχα στη σκηνή και σίγουρα δεν κατέβηκαν καθόλου ήσυχα. Η ξανθιά δεσποινίς τα δούλευε τα δάχτυλα καλά πάνω στις χορδές του μπάσου της, αλλά πού πας καλή μου με το τσαντικό επί σκηνής... Η μπάντα έχει χρόνιο πρόβλημα και δεν έχει καταλήξει ποτέ σε έναν σταθερό μπασίστα, εξού και η πλάκα που κάνω με την καθόλα συμπαθητική και χαμογελαστή μουσικό. Λίγο μας νοιάζει αυτό, η ουσία ήταν ότι θύμιζαν Buzzcocks, εξυμνούσαν τους Sonic Youth, έφερναν λίγο σε Dead Kennedys, μύριζαν μελωδίες των Dinosaur Jr και μπόλιαζαν τόσα πολλά κιθαριστικά και σκονισμένα μουσικά είδη που ενθουσίασαν τους πάντες. Η κιθαριστική βραδιά, λοιπόν, έκλεισε με άπλετο θόρυβο και δεν μας άφησε σε ησυχία. "If You Leave...", αλλά πού να πάμε όταν από πάνω μας περνάνε κορμιά. Ξεσηκωμός με τα "Bataille" , "( )" και "Open Your Heart". "Please Don't Go Away", αλλά δεν χρειάζονται παρακάλια αφού κανείς δεν είχε σκοπό να φύγει. Ξύλο, χορός, ένταση, έκρηξη και μανία. Μες στον πανικό νομίζω κι ελπίζω ότι διέκρινα φασαρίες από τα "Think" , "Night Landing" και "Immaculada". Post-punk, noise-rock, νεο-ψυχεδέλεια, shoegaze, punk, ό,τι και ν' ακούσαμε ήταν όμορφο, βαρύ, σάπιο, βρόμικο και μοντέρνο. Είχε την απαιτουμένη ωμότητα αλλά έβγαζε μια φρέσκια άποψη που έφτιαχνε τον κόσμο. Κιθάρες, κιθάρες, τεράστιες κιθάρες. Τα riff σε συνέπαιρναν και η διάθεσή σου πέταγε πάνω στις νότες. Όμορφη εμφάνιση, άκρως διασκεδαστική φασαρία, ένταση και τεράστια ανταπόκριση από το κοινό. Doom κιθάρες, με thrash ταχύτητες, ανά φάσεις έβγαζαν τα πιο hardcore και σκονισμένα riff. Δεν γίνεται αυτή η μπάντα να βγάζει τέτοιους ήχους, να μπλέκει τόσα ακραία ήδη μαζί και να θολώνει τόσο πολύ το μυαλό μας.

The Men

Ασαφής μα άκρως απολαυστική βραδιά. Άντε και τους Pissed Jeans τώρα!

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν



  • SHARE
  • TWEET