Ονειροπαγίδα

Η ίδια ελληνική σκηνή που θρέφει τα παιδιά της, είναι η ίδια που τα τρώει κιόλας, και έτσι, εκεί γύρω στο 2002 οι Ονειροπαγίδα εγκαταλείπουν την ραδιοφωνική τους δυναμική και τον σύντομο κύκλο των τριών τους δίσκων και βάζουν το συγκρότημα στον πάγο. Τα χρόνια περνούν, κάποια από τα μέλη τους μεταναστεύουν, αλλά κάπου στο 2008, ξαναβρίσκονται και καταλαβαίνουν πως η φλόγα δεν έχει σβήσει. Έτσι αρχίζουν σιγά-σιγά να ξανασυνθέτουν, μαζεύουν και κάποια κομμάτια τους από το παρελθόν και έρχονται στα τέλη του περσινού έτους, να κάνουν μια από τις επιστροφές της χρονιάς για την ελληνόφωνη rock σκηνή. Δέκα χρόνια πέρασαν, αλλά οι Ονειροπαγίδα δεν μας ξέχασαν. Τι έχουν όμως να μας πουν σήμερα;

Ομολογώ πως το "Ονειροπαγίδα" είναι ένα σεντούκι χωροχρόνου. Το ακούς, και μεταφέρεσαι μαγικά, εκεί στα τέλη των 90s οπού η ελληνική σκηνή πίστευε ακόμα στην κιθάρα και την μελωδία και το ραδιόφωνο δεν ήταν ντροπή, αλλά πρόκληση. Έτσι και οι Ονειροπαγίδα, παρότι κι αν «εγέρασαν», μυαλό δεν φαίνεται να βάζουν, καθώς και στον φετινό τους δίσκο, φαίνονται να υπηρετούν όχι μόνο την μυθολογία του ίδιου του σχήματος και της βραχύβιας ιστορίας του, αλλά και τον ίδιο τον ήχο που αγάπησαν και ακολούθησαν. Το "Ονειροπαγίδα" λοιπόν περιέχει κατά βάση μελωδικό κιθαριστικό rock, ευχάριστο, ρομαντικό και ανεβαστικό. Το σχήμα μπορεί να επικαλείται μεγαθήρια των αρχών των 90s ως επιρροές αλλά δεδομένης της μελωδικής τους εμμονής και των γυναικείων φωνητικών, πιο πολύ οι Cranberries θα σου έρθουν στο μυαλό, αν αυτοί ήταν Έλληνες και ηχογραφούσαν στη χώρα μας την ίδια περίοδο που μεσουράνησαν και οι ίδιοι. Ο δίσκος έχει ομοιογένεια, με το εναρκτήριο "Μελωδία" και το πιο πρόσφατο "Από Πικρό Σε Πιο Γλυκό" να ξεχωρίζουν και θα σε κάνει να σιγοτραγουδήσεις τις μελωδικές του γραμμές και να χτυπήσεις το πόδι στο πάτωμα, με την ραδιοφωνική του rock προσέγγιση. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως ο ήχος που επαναπροτείνει το σχήμα, δεν είναι δα και τίποτα νέο: τα δέκα χρόνια που πέρασαν μπορεί να μην έχουν «γράψει» στην μουσική του σχήματος, αλλά έχουν «γράψει» σαφώς στα αυτιά των ακροατών, καθώς το 90s vintage ηχόχρωμα του "Ονειροπαγίδα" θα πιάσει τους φίλους του συγκροτήματος και τους νοσταλγούς της εποχής, αλλά ίσως ζορίσει έναν νεότερο (σε ηλικία και επαφή με το συγκρότημα) ακροατή.

Χωρισμένοι στις τρεις άκρες της γης (Τορόντο, Αθήνα, Στοκχόλμη) οι Ονειροπαγίδα επιστρέφουν εμφατικά για να μας θυμίσουν μια άλλη εποχή. Μακάρι το ραδιόφωνο και το (παλιό και νέο) κοινό να τους ξαναστηρίξει, γιατί σε κάποιους, ο καθαρός κιθαριστικός ήχος έχει λείψει πολύ...