Azusa

Βάζοντας το πλαίσιο στον σκληρό ήχο του σήμερα, η αναγνώριση που άξιζε στους The Dillinger Escape Plan, μοιάζει να έχει επιτέλους αποδοθεί. Ίσως ο κόσμος να έγινε λίγο πιο δίκαιος, έστω κι αν μιλάμε για μία τόση δα λεπτομέρεια. Ίσως να χρειαζόταν η διάρκεια για να πιάσει το ευρύ κοινό την τρελή πορεία του κουιντέτου. Ίσως σε όλο αυτό να έπαιξε κάποιον ρόλο το γεγονός ότι η αυλαία έπεσε όσο το σχήμα βρισκόταν ακόμα στην κορυφή. Από την άλλη, με δεδομένα τα κατορθώματά τους, ποτέ δεν θα πάψω να τους θεωρώ υποτιμημένους.

Ρωτάτε τι σχέση έχουν με τους Azusa και το δεύτερο άλμπουμ τους όλα αυτά που σας τσαμπουνάω, και θα απαντήσω ευθύς αμέσως· τα μυαλά πίσω από το project είναι οι Christer Espevoll, David Husvik και Liam Wilson. Αν τα δύο πρώτα ονόματα δεν σας λένε κάτι, τίποτα το παράξενο. Απλά θυμηθείτε αργότερα να ψαχτείτε σχετικά με τους Extol. Αν δεν χτυπάει καμπανάκι ούτε στο τρίτο, κάντε την χάρη στον εαυτό σας και πάτε επί τόπου να χάσετε τα μυαλά σας στο "Miss Machine" ή στο "Option Paralysis" ή στο "Dissociation". Αφού περάσετε αυτό το επίπεδο, ελάτε πίσω για τα ρέστα.

Εδώ δεν θα βρείτε τον λογικό διάδοχο της παρέας από το New Jersey. Από τους έχοντες σώας τας φρένας κανείς δεν θα περίμενε κάτι διαφορετικό. Μεταξύ μας, ο ίδιος ο χαρακτηρισμός είναι άχρηστος. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με το άθροισμα των δύο συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Είναι απαιτητικό, βαρύ, στριφνό, και ακραίο. Είναι φτιαγμένο από ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν και πώς να το πετύχουν. Είναι αναμφισβήτητα παράξενο, αλλά πιο προσβάσιμο απ' ότι φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Το εισαγωγικό "Memories Of An Old Emotion" είναι χαρακτηριστικό.

Ανάμεσα στο ηχητικό χάος, οι ερμηνείες της Ελένης Ζαφειριάδου λειτουργούν ως το υλικό που κρατάει το σύνολο δεμένο, δίνοντάς του ταυτόχρονα ένα ιδιαίτερο χρώμα. Οι ρυθμοί με τους οποίους αλλάζουν τα πρόσωπα της μπάντας είναι τρομακτικοί. Το "One Too Many Times" πηγαίνει από πλήρως thrash μπάσιμο σε αρπίσματα κι αιθέρια φωνητικά μέσα σε μισό κόψιμο. Στον αέρα του "Detach" σχεδόν μυρίζεις τον ιδρώτα του moshpit. Τα δυόμισι λεπτά του "Monument" ξεχειλίζουν τσαμπουκά. Το ομώνυμο είναι η τέλεια ηρεμία μετά την καταιγίδα. Ή πριν. Ή ασχέτως καταιγίδας τέλος πάντων.

Στα 36 λεπτά του "Loop Of Yesterdays" οι παύσεις για ανάσες είναι μετρημένες. Με τις διαρκείς εναλλαγές και τις προσγειωμένες διάρκειες (το μεγαλύτερο κομμάτι οριακά ξεπερνά το τετράλεπτο) είναι σχεδόν αδύνατο να χαθεί η προσοχή. Ομολογουμένως υπήρξαν στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να κάνει περισσότερους παραλληλισμούς με το ντεμπούτο απ' όσο θα ήθελα, και να σκέφτομαι ότι περίμενα περισσότερο πειραματισμό. Πέρα από αυτά, ωστόσο, όσοι αρέσκονται σε σύγχρονη, ανοιχτόμυαλα ακραία μουσική εδώ μέσα θα βρουν πολλές ομορφιές.