Yeah Yeah Yeahs

Dance, Dance Dance 'Till You 're Dead! Αυτή θα ήταν η λογική αντίδραση στο άκουσμα του νέου άλμπουμ των Yeah Yeah Yeahs. To συγκρότημα με το πιο περίεργο, στα όρια του τυχαίου, όνομα έρχεται να επαναορίσει την άποψη μας, τόσο για το ίδιο, όσο και για τον ιδιαίτερο ήχο του.

Παρά το θόρυβο που έγινε γύρω από τα προηγούμενα άλμπουμ τους και το πολύ επιτυχημένο "Show Your Bones", δεν έπεσαν στην παγίδα να βιαστούν για την επόμενη δουλειά τους και ίσως αυτή η αναμονή να έκανε καλό τόσο σε αυτούς, όσο και σε εμάς. Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μας έκανε να ξεχάσουμε ότι οι Yeah Yeah Yeahs μαζί με τους Strokes αποτέλεσαν αυτό που πολλοί αποκάλεσαν την «αναβίωση του garage rock». Με το "It's Blitz" μάλλον οι Yeah Yeah Yeahs θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή. Γεμάτη glitter και ντισκομπάλες.

Μπορεί το άλμπουμ να αποτελεί τη disco- pop έκφραση των Νεοϋορκέζων, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε η ξεθωριασμένη disco, ούτε η εμπορικά ευτελισμένη pop που έρχεται στο μυαλό όλων με το άκουσμα αυτών των δύο λέξεων.

To cd ανοίγει με το πρώτο single, "Zero", και το ακολουθεί το "Heads Will Roll", κομμάτια που δημιουργούν μια αρκετά χαρούμενη και disco ατμόσφαιρα. Το περίεργο είναι ότι ακόμα και σε αυτούς που έχουν συνηθίσει σε πιο alternative αλλά rock ακούσματα, ο ήχος που τελικά βγάζουν οι ΥΥΥ’s χαϊδεύει επικίνδυνα τα αυτιά τους. Το "Hysteric" και το "Runnaway" ξεπροβάλλουν από το άλμπουμ σχεδόν υπνωτιστικά. Τελικά τι θέλουν από εμάς; Να ταξιδέψουμε μαζί τους ή να λιώσουμε στα dance floors; Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά και τίποτα τυχαίο.

Ποιο να είναι το μαγικό συστατικό που ενώνει και διαχωρίζει; Ίσως να είναι η φωνή της Karen O, που αδιαμφισβήτητα έχει ωριμάσει, αλλά θυμίζει Debbie Harry; Είναι τα drums του Brian Case που ακούγονται πολύ Echo And The Bunnymen; Είναι ότι ο Nick Zinner, κιθαρίστας και κιμπορντίστας του γκρουπ, αποφάσισε να παίξει περισσότερο με τους σαμπλαρισμένους ήχους των synth του; Τίποτα από αυτά και όλα αυτά μαζί! Μόνο το "Dull Life" και το "Shame And Fortune" θυμίζουν το indie rock παρελθόν τους.

Ίσως είναι μία προσπάθεια των Yeah Yeah Yeahs και των 41 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος να μας πείσουν ότι έχουν αλλάξει. Σα να είναι χωρισμένος σε δύο μέρη: το πρώτο να αγκαλιάζει disco και χαρούμενες ορχηστρικές pop μελωδίες και το υπόλοιπο να θέλει να ροκάρει, αλλά κάτι να το βυθίζει παλι πίσω στο new wave. Λες και μας προετοιμάζουν για όλα αυτά που πρέπει να περιμένουμε από την Karen O και την παρέα της. Αυτοί που είναι πιο ανοικτόμυαλοι μουσικά ίσως να το καταλάβουν πιο γρήγορα. Σε άλλους μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο, ίσως και να βαρεθούν στην προσπάθεια του «τι τελικά θέλει να πει ο ποιητής». To μόνο σίγουρο είναι ότι τελικά αξίζει τον κόπο.