Ufomammut

Ecate

Neurot (2015)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 26/05/2015
Πιο μονολιθικοί από ποτέ, οι Ιταλοί τιτάνες μας προσφέρουν άλλον ένα ψυχεδελικό doom ογκόλιθο, που αν και ακούγεται σαν ξαναζεσταμένο φαΐ, τελικά κατάφερνει και μαγεύει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, οι Ufomammut είναι από τις καλύτερες doom μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω, γιατί πήραν το αρχετυπικό doom των '90s και το έφεραν στη νέα χιλιετία, προσφέροντας του μια πρωτοφανή φρεσκάδα. Εκεί που άλλοι προσπαθούν σαν σε διαγωνισμό να παίξουν όσο το δυνατόν πιο αργά και εκκωφαντικά, οι Ιταλοί τιτάνες εστιάζουν στην ψυχεδέλεια και χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στον όγκο και το feedback, έχουν καταφέρει και έχουν δημιουργήσει τον δικό τους προσωπικό ήχο, στον οποίο φυσικά είναι οι απόλυτοι άρχοντες.

Πριν τρία χρόνια κυκλοφόρησαν το πιο μεγαλόπνοο εγχείρημά τους, το μεγαλοπρεπέστατο "Oro", έναν διπλό δίσκο μιάμισης ώρας. Αν και τότε με ξενέρωσε η μη συγχώνευση των δύο δίσκων σε έναν, ενώ προφανώς και επρόκειτο για ενιαία μουσική, τελικά τρία χρόνια μετά, μόνο ως διπλό μπορείς να τον δεις και να χαθείς στη μεγαλοσύνη του. Με κεκτημένη ταχύτητα από το "Oro" αλλά χωρίς να βιάζονται, μας προσφέρουν φέτος το νέο πόνημά τους, "Ecate".

Η πρώτη ακρόαση με πάγωσε. Μου φάνηκε σαν μια συρραφή θεμάτων από προηγούμενες δουλειές τους. Σε μια δεύτερη ανάλυση, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ναι, οι Ufomammut επαναπαύονται στο πρωτόλειο ύφος τους, χωρίς να καταφέρνουν να εξελίσσουν τον ήχο τους, αλλά πόση επιπλέον εξέλιξη χωράει στο doom; Στρογγυλοκαθήμενοι στον θρόνο τους, παίζουν εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό που παίζουν είναι και πάλι σοκαριστικό. Οι ατμόσφαιρές τους είναι αποπνικτικές και, όντας πιο μονολιθικοί και «βρώμικοι» από ποτέ, δημιουργούν και πάλι ένα απροσπέλαστο ηχητικό τείχος άκρατης ψυχεδέλειας και εσωτερικής έντασης που συναρπάζει.

Οι ψυχεδέλειές τους έχουν θαφτεί μερικώς στο background ντύνοντας πανέμορφα τον όγκο που βρίσκεται στο προσκήνιο. Τα φωνητικά, που μοιάζουν να έρχονται από το υπερπέραν, έχουν αυξηθεί σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους και μπαίνουν σφήνα ανάμεσα στα μονολιθικά θέματα, γεμίζοντας τον αρνητικό χώρο ανάμεσα στα αλυσοδεμένα riff και το υπέρογκο feedback.

Αν και πλέον το στοιχείο της έκπληξης έχει χαθεί οριστικά και το ανεπανάληπτο σοκ των "Idolum" και "Eve" μόλις που αχνοφαίνεται, το "Ecate" συνεχίζει επάξια τον μύθο των Ιταλών, χωρίς να προσφέρει φοβερές συγκινήσεις αλλά και χωρίς να χωλαίνει στο ελάχιστο. Περπατώντας παραμένουν οι κορυφαίοι, με το "Daemon" που κλείνει τον δίσκο να επισφραγίζει τον λόγο που ειναι οι καλύτεροι στο είδος. Μονολιθικά εκκωφαντικοί και διαστημικά ψυχεδελικοί, το "Ecate" δεν αποτελεί την πιο φιλόδοξη στιγμή των Ιταλών αλλά πρόκειται και πάλι για έναν από τους καλύτερους doom δίσκους που θα ακούσεις φέτος. Φαντάσου για τι απαράμιλλη ποιότητα μιλάμε.

Περιττό να πω ότι το artwork από τους Malleus, το σχεδιαστικό alter ego τους, είναι ξανά μια αδιανόητη ομορφιά που με πιάνω μερικές φορές να κάθομαι να το χαζευώ έτσι χωρίς λόγο.
  • SHARE
  • TWEET